Δεν του ταιριάζει ο ρόλος του κομπάρσου

Το ποδόσφαιρο είναι στιγμές. Μέσα απ' αυτές, μπορεί κανείς να βγάλει ασφαλή συμπεράσματα. Στην τέταρτη από το ξεκίνημα της σεζόν συνάντηση του Ολυμπιακού με την ΑΕΚ, ο Λάζαρος Χριστοδουλόπουλος σκοράρει και δεν μπαίνει καν στον κόπο να πανηγυρίσει! Πετυχαίνει γκολ απέναντι στην –κατά τεκμήριο- μεγαλύτερη αντίπαλο της ομάδας του, ένα γκολ πρόκρισης, και συμπεριφέρεται λες και το πέτυχε σε ένα ματς διαδικαστικού χαρακτήρα, απέναντι σε μια ομάδα της σειράς.

Πάμε τώρα στην άλλη πλευρά. Ο Ολυμπιακός ατύχησε χθες με τον προπονητή του και δεν τον είχε στον πάγκο. Ο Όσκαρ Γκαρθία έφτασε στο σημείο να "διπλώσει" από τους πόνους στις εγκαταστάσεις του Ρέντη, λίγες ώρες πριν αναχωρήσει το πούλμαν με προορισμό την Καλογρέζα και ο γιατρός Χρήστος Θέος τον μεταφέρει "σηκωτό" στο νοσοκομείο.

Ο Χρήστος Κόντης αναλαμβάνει τα ηνία, με τη συμπαράσταση του Αντόνιο Πούσε, έτερου βοηθού του κόουτς. Στη διάρκεια του 90άλεπτου, είδαμε να σηκώνονται από τον πάγκο, όχι μόνο οι δύο προαναφερθέντες, μαζί με τους Κ. Δουρέκα, Σ. Θεοδωρίδη, όπως συμβαίνει συνήθως, αλλά και ο Ντάρκο Κοβάσεβιτς, μέχρι και το υψηλόβαθμο στέλεχος της διοίκησης, Γιάννης Βρέντζος. Στην αντίπερα όχθη, κάτι ανάλογο δεν συνέβη...

Ο,ΤΙ ΗΘΕΛΕ Η ΑΕΚ ΤΟ ΠΗΡΕ

Ο Μανόλο Χιμένεθ αρκούσε για να γίνει η δουλειά. Όχι μόνο στο χθεσινό ματς, αλλά και στα τρία προηγούμενα. Είτε έτσι, είτε αλλιώς, δίκαια ή άδικα, με τύχη ή χωρίς, αυτό που ήθελε η ΑΕΚ το πήρε. Σε τέσσερα ματς! Στα δύο με ανατροπή. Στα άλλα δύο, αρκούσε μια νίκη για την πρόκριση.

Είτε με τρεις στην άμυνα, είτε με τέσσερις, ανεξάρτητα με τα πρόσωπα που αγωνίστηκαν, η ΑΕΚ ήταν –συνολικά- καλύτερη ομάδα από τον Ολυμπιακό. Καλύτερο ρόστερ δεν έχει στα δικά μου μάτια. Πιο καλοδουλεμένο, σίγουρα. Ακόμη και από το πώς αλλάζει τη μπάλα η μία ομάδα και πως η άλλη αυτό φαίνεται σε όποιον θέλει να το δει και δεν φορά παρωπίδες.

Οι παρωπίδες, ωστόσο, διαστρεβλώνουν την πραγματικότητα και οδηγούν σε εσφαλμένα συμπεράσματα. Η δική μου εξήγηση είναι πολύ απλή και συνοψίζεται σε λίγες λέξεις. Η ΑΕΚ δουλεύει εδώ κι έναν χρόνο με τον ίδιο προπονητή. Με τα καλά του και τα στραβά του, αυτός είναι, έχει επιβάλλει το δικό του νόμο, το δικό του μοντέλο και προχωρά. Αυτό ξέρει η ομάδα του, αυτό υπηρετεί στο μέγιστο βαθμό. Όποιος μπαίνει, παίζει!

Στον φετινό Ολυμπιακό, για να μην το πιάσουμε από την προηγούμενη σεζόν, τίποτα από τα παραπάνω δεν έγινε. Παίκτες ήρθαν, εκατομμύρια δαπανήθηκαν, κάποιοι "έπιασαν", κάποιοι άλλοι όχι κι εγκατέλειψαν νωρίς το καράβι. Αν η ομάδα είχε στηθεί όπως έπρεπε, όμως, σε στέρεες και γερές βάσεις, ακόμη κι εκείνοι που πέρασαν και δεν ακούμπησαν, θα είχαν δείξει κάτι περισσότερο. Όταν οι ρόλοι είναι διακριτοί, είναι πιο εύκολο να ακολουθηθεί το σενάριο, σε σύγκριση με το " απόψε αυτοσχεδιάζουμε".

Απ’ όποια πλευρά κι αν το εξετάσει κανείς, οι "ερυθρόλευκοι" δεν έχουν την αίγλη, τη δυναμική, την ανωτερότητα που τους χαρακτήριζε τα προηγούμενα χρόνια. Και σε καμία περίπτωση δεν τους ταιριάζει ο ρόλος του κομπάρσου. Μιας ομάδας που δεν μπορεί να επιβάλλει το δικό της νόμο και αναγκαστικά προσαρμόζεται στο πλάνο του αντιπάλου της. Ή έστω είναι εύκολο να εγκλωβιστεί και να μη δείξει τις αρετές της.

ΠΡΟΣΠΑΘΗΣΑΝ, ΑΛΛΑ...

Δεν είμαι από εκείνους που πιστεύουν ότι οι παίκτες του Ολυμπιακού δεν προσπάθησαν. Το αντίθετο. Προσπαθούν αλλά δεν τους βγαίνει τίποτα, επειδή πολύ απλά δεν τα έχουν διδαχτεί σωστά. Ξέχασε τη μπάλα ο Μιραλάς, ο Μάριν, ο Ανσαριφάρντ, ο Φορτούνης, ο Οφόε; Παικταράδες είναι όλοι τους, αλλά όταν η ορχήστρα δεν έχει συγχρονιστεί με τη μπαγκέτα του μαέστρου, το φάλτσο πάει σύννεφο.

Σε καμία περίπτωση, επίσης, δεν είμαι υπέρ της άποψης " ξήλωμα και ράψιμο από την αρχή το καλοκαίρι". Ανήκω σε εκείνους που –παρά την πίκρα της πιθανής απώλειας και του πρωταθλήματος μετά από το Κύπελλο- πιστεύουν ότι το χτίσιμο για την επόμενη σεζόν θα πρέπει να αρχίσει από σήμερα.

Αυτό δεν σημαίνει ότι ο Ολυμπιακός πρέπει να σταματήσει να διεκδικεί το πρωτάθλημα με όλες του τις δυνάμεις. Αποκλειστικός στόχος, όμως, δεν μπορεί να είναι πλέον το "σήμερα", αλλά κυρίως το "αύριο". Η "μάχη" για τον τίτλο θα δοθεί μέχρι τέλους, αλλά βασική προτεραιότητα θα πρέπει να είναι το πώς θα κατακτηθούν οι επόμενοι. Και οι βάσεις θα πρέπει να τοποθετηθούν από την αρχή. Να είναι στέρεες. Δεν ξεχνώ πως όταν ανέλαβε ο Ερνέστο Βαλβέρδε, οι ίδιοι οι παίκτες του τον έλεγαν "τρελό" κάθε φορά που τους ζητούσε να ανεβαίνει η άμυνα μέχρι τη σέντρα και να πρεσάρει.

Ανάλογη εμπιστοσύνη θα πρέπει να δοθεί και στον Όσκαρ Γκαρθία, με το πού θα ξεπεράσει την περιπέτεια της υγείας του και θα φορέσει ξανά τη φόρμα. Να του δοθεί χρόνος να δουλέψει και απόλυτη ελευθερία κινήσεων/επιλογών, χωρίς την παραμικρή παρέμβαση, ώστε να εκμεταλλευθεί πολλά περισσότερα απ’ ότι μπορεί μέχρι τώρα. Ομάδα που δεν έχει κάνει σοβαρή προετοιμασία, επειδή ο –όποιος- Χάσι έλαβε την εντολή " θέλουμε πάση θυσία την πρόκριση στους ομίλους", πόσο καλύτερη μπορεί να γίνει μέσα σε έναν μήνα;

Τα δάκρυα δεν είναι για τον Ολυμπιακό. Τον Ολυμπιακό των επτά σερί τίτλων, των παρουσιών στο Champions League, της ομάδας που ξέφυγε επί σειρά ετών από τα ελληνικά δεδομένα. Όπως το έκανε τόσα χρόνια, μπορεί να το ξανακάνει. " Λάθη δεν κάνει όποιος δεν κάνει τίποτα" που έλεγαν και οι παλιότεροι.

Παρά τα εμπόδια, τις δυσκολίες, τις αναποδιές και τις τρικλοποδιές, ο Ολυμπιακός είναι υποχρεωμένος να βρει τον εαυτό του. Να ξαναγίνει αυτός που μπορεί και πρέπει να είναι. Κι όταν αυτό συμβεί, τότε όλα θα είναι διαφορετικά. Άπαντες οφείλουν να κοιτάξουν την αλήθεια κατάματα, να αναγνωρίσουν τα λάθη τους, από τον πρόεδρο μέχρι τον τελευταίο υπάλληλο της ΠΑΕ και να χαράξουν τη νέα πορεία. Αν ήρθε η ώρα να γίνει ένα... διάλειμμα, πρέπει να αξιοποιηθεί σωστά για την "επόμενη μέρα". Αυτό δεν θα γίνει με αναθέματα, δικαιολογίες, αποπομπές και "εν θερμώ" αποφάσεις. Θα γίνει με δυναμική, καθαρό μυαλό και εμπιστοσύνη στον προπονητή που ήρθε για να μείνει, αλλά θα πρέπει να έχει και τον απαιτούμενο χρόνο, όπως και την απαραίτητη στήριξη για να το αποδείξει.