Εμείς δεν αγαπήσαμε αυτό το ποδόσφαιρο
Τελικά το άθλημα που λατρεύεται από το παλάτι του Μπάκιγχαμ μέχρι τις φαβέλες της Βραζιλίας, το άθλημα των πλουσίων και των φτωχών, είναι πλέον κάτι πολύ διαφορετικό από "κάποιους πιτσιρικάδες που κυνηγούν μια μπάλα". Ο Σταύρος Γεωργακόπουλος αναπολεί την εποχή της αθωότητας στο ποδόσφαιρο.
Σχέδια δολοφονίας, τρομοκρατικά χτυπήματα, επιχειρήσεις της ΕΛ.ΑΣ. και άλλες τέτοιες "ομορφιές" φιλοξενούν τα σημερινά εξώφυλλα πολιτικών, αλλά και αθλητικών εφημερίδων δίπλα στη φωτογραφία του Βαγγέλη Μαρινάκη. Ο πρόεδρος του Ολυμπιακού βρέθηκε στο στόχαστρο και κάπου εδώ… τσιμπιέσαι και αναρωτιέσαι: "Μπορεί όλα αυτά να έχουν σχέση με το ποδόσφαιρο;".
"Μπορεί" είναι -δυστυχώς- η απάντηση με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Και κάπου εκεί κάνεις το σταυρό σου και προχωράς, με τη σκέψη ότι πριν από λίγες μέρες θρηνήσαμε το χαμό του 46χρου φιλάθλου Κώστα Κατσούλη, ο οποίος έχασε τη ζωή του από τα χτυπήματα κάποιων "ασπόνδυλων"…
Είναι σίγουρο πως όλοι εμείς κάτι άλλο αγαπήσαμε στις αλάνες, στα προαύλια των σχολείων, στις αυλές των σπιτιών και στους δρόμους που τότε δεν είχαν τόσα πολλά αυτοκίνητα. Πολλοί δεν είχαν ούτε άσφαλτο…
Τελικά το άθλημα που λατρεύεται από το παλάτι του Μπάκιγχαμ μέχρι τις φαβέλες της Βραζιλίας, το άθλημα των πλουσίων και των φτωχών, το άθλημα που "ενώνει" δισεκατομμύρια ανθρώπους σε όλο τον πλανήτη και πλάθει όνειρα και ινδάλματα, είναι πλέον κάτι πολύ διαφορετικό από "κάποιους πιτσιρικάδες που κυνηγούν μια μπάλα".
Όλα αυτά ανήκουν σε μια άλλη εποχή, μια εποχή αθωότητας που ίσως έχει περάσει ανεπιστρεπτί. Πλέον οι "μπράβοι" έχουν γίνει αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινότητας, η βία είναι κάτι συνηθισμένο, τα επεισόδια και ο κίνδυνος έχουν διώξει οικογένειες και φιλάθλους από το γήπεδο.
Οι διοικήσεις των ομάδων "τσακώνονται" μέσω δηλώσεων και ανακοινώσεων με την παραμικρή αφορμή. Κι όταν αυτή δεν υπάρχει, το πιο εύκολο είναι να τη γεννήσουν. Οι οργανωμένοι οπαδοί κομπάζουν για το ποιος την έχει πιο μεγάλη, τη… δύναμή του και οι περισσότεροι εκτονώνονται μέσω διαδικτύου, όπου εκεί τουλάχιστον δεν κινδυνεύεις να στρίψεις τη γωνία και να πέσεις σε καρτέρι.
Ο Βαγγέλης Μαρινάκης, πέρα απ' οτιδήποτε άλλο, είναι ένας οικογενειάρχης με τρία ανήλικα παιδιά. Ούτε αυτό, όμως, δεν ήταν ικανό να εμποδίσει κάποιους να σχεδιάσουν τη δολοφονία του, μια δολοφονία που ήταν προγραμματισμένη να εκτελεστεί αύριο…
Γιατί άραγε; Ό,τι κι αν περάσει από το μυαλό μπορεί να έχει ή να μην έχει σχέση με την πραγματικότητα. Η ουσία, όμως, δεν αλλάζει. Όπως δεν είναι εύκολο να βγει από το "κάδρο" η λέξη "Ολυμπιακός". Πόσοι ήξεραν τον πρόεδρο των "ερυθρολεύκων" πριν ασχοληθεί τόσο ενεργά με το σύλλογο; Πόσοι ήξεραν ή είχαν ασχοληθεί με τον Σωκράτη Κόκκαλη, τον Γιώργο Βαρδινογιάννη ή τον Δημήτρη Μελισσανίδη πριν ενεργοποιηθούν στο χώρο του ποδοσφαίρου;
Κακά τα ψέματα το δημοφιλέστερο άθλημα παγκοσμίως, αποτελεί και το πιο μεγάλο όχημα προβολής. Καλής ή κακής δεν έχει πολλή σημασία. Από αυτό το σημείο, όμως, μέχρι να φτάνουμε σε οργανωμένα σχέδια δολοφονίας έχει μεγάλη απόσταση δεν συμφωνείτε; Μπάλα είναι γαμώτο κι εδώ μιλάμε για ανθρώπινες ζωές!
Κάτι άλλο είχα στο μυαλό μου, ξεκινώντας να γράψω σήμερα στο Contra.gr. Σκόπευα να μιλήσω για… ποδόσφαιρο! Χαχα! Ίσως ζω σε άλλο κόσμο, ίσως αγάπησα κάτι άλλο όταν αποφάσισα να κάνω δουλειά το μεράκι μου για το ποδόσφαιρο. Για ένα πράγμα, όμως, είμαι σίγουρος. Εμείς κάτι άλλο αγαπήσαμε. Όπως ίσως το αγάπησαν ακόμη κι αυτοί που ήταν έτοιμοι να πάρουν τα όπλα στα χέρια και τους πρόλαβε –ίσως από τύχη- η ΕΛ.ΑΣ.
.jpg)
