Ένας Μήτρογλου έλειπε για να "γλεντήσει" και τη Λίβερπουλ!

Ο Σταύρος Γεωργακόπουλος αναλύει τα όσα είδε από τη φιλική αναμέτρηση του Ολυμπιακού με τη Λίβερπουλ και εξηγεί πώς οι πρωταθλητές Ελλάδας έκλεισαν στα καρέ τους και "έτρεξαν" τους δευτεραθλητές Αγγλίας, αλλά τους στοίχησε η απώλεια ενός... Κώστα Μήτρογλου.

28 ΙΟΥΛ 2014

Όποιος είχε τη διάθεση να στηθεί στην τηλεόρασή του δύο ώρες πριν από την προγραμματισμένη ώρα έναρξης του αγώνα ανάμεσα στον Ολυμπιακό και τη Λίβερπουλ κατάλαβε ότι δεν θα συζητάμε για πολύ καιρό ακόμη το 3-0 επί της Μίλαν. Η φετινή ομάδα των "ροσονέρι" δεν θυμίζει την ένδοξη Μίλαν του παρελθόντος ούτε στις φανέλες.

Ο περιοδεύων θίασος του Πίπο Ιντζάγκι δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια κακή φωτοτυπία της ομάδας που κάποτε σάρωνε σε όλη την Ευρώπη, άρα το 5-1 από τη Μάντσεστερ Σίτι ήρθε μάλλον φυσιολογικά. Αν, μάλιστα, η καταρρακτώδης βροχή που ξεκίνησε στην ανάπαυλα δεν φρέναρε το ρυθμό των πρωταθλητών Αγγλίας το σκορ θα μπορούσε να εκτοξευθεί ακόμη περισσότερο στο δεύτερο μέρος...

Το πρώτο σοβαρό φιλικό

Σύμφωνα με όλα τα παραπάνω, το πρώτο πολύ σοβαρό φιλικό παιχνίδι που έδωσε ο Ολυμπιακός στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, ήταν αυτό με αντίπαλο τη Λίβερπουλ κι όχι το προηγούμενο. Υπό την έννοια ότι αυτή τη φορά οι "ερυθρόλευκοι" βρήκαν απέναντί τους έναν πολύ δυνατό και υπολογίσιμο αντίπαλο, μια ομάδα η οποία πέρυσι έχασε στις λεπτομέρειες την κούπα στην Premier League, ενώ παρατάχθηκε από το ξεκίνημα με την "καλή" ενδεκάδα της, πλην δύο τριών αλλαγών που θα προκύψουν στην πορεία.

Κόντρα στον Στίβεν Τζέραρντ και την παρέα του, λοιπόν, ο Μίτσελ επέλεξε να παρατάξει αρχικά ένα σχήμα αποτελούμενο κυρίως από εκείνους που θα αποτελέσουν τις ρεζέρβες της νέας σεζόν. Κι ενώ το γρήγορο γκολ των "κόκκινων" οδήγησε πολλούς στο συμπέρασμα ότι ο πρωταθλητής Ελλάδας θα παραδοθεί άνευ όρων, όπως στο αντίστοιχο περσινό παιχνίδι του "Άνφιλντ", η εξέλιξη της αναμέτρησης ήταν εντελώς διαφορετική.

Την έκλεισε στα καρέ της

Τηρουμένων των αναλογιών, ο Ολυμπιακός έπαιξε τα ξημερώματα ακόμη καλύτερα σε σύγκριση με την προηγούμενη αναμέτρηση κόντρα στους Μιλανέζους κι ας έχασε όπως έχασε. Οι "ερυθρόλευκοι", ακόμη και με αυτή την ενδεκάδα, την οποία δύσκολα θα δούμε σε επίσημο αγώνα, κατάφεραν όχι απλά να κοντράρουν στα ίσια το συγκρότημα του Μπρένταν Ρότζερς, αλλά από ένα σημείο και μετά να κλείσουν τη Λίβερπουλ στα καρέ της και να την αναγκάσουν σε μαζική άμυνα.

Έχοντας ως κορυφαίο του πρώτου μέρους στα δικά μου μάτια τον αειθαλή Ερίκ Αμπιντάλ, ο οποίος αυτή τη φορά αγωνίστηκε σε ρόλο αριστερού μπακ και τους Αβραάμ Παπαδόπουλο, Ματιέ Ντοσεβί, Γκεβόργκ Γκαζαριάν να ανεβαίνουν όσο περνούσε η ώρα, η ομάδα του Μίτσελ στάθηκε αξιοπρεπέστατα κόντρα σε έναν πολύ δυνατό αντίπαλο, ο οποίος ουσιαστικά δεν απείλησε στα πρώτα 45', αν εξαιρέσουμε τη φάση του 1-0 που προήλθε από δύο στραβοκλωτσιές και με αρκετή δόση τύχης.

Το "καθαρό" 4-4-2 που επέλεξε για το πρώτο μέρος ο Ισπανός τεχνικός εφαρμόστηκε αρκετά καλά και με συνέπεια στο τακτικό σκέλος. Οι παίκτες του Ολυμπιακού αμύνθηκαν συγκροτημένα στα 2/3 του γηπέδου με τον παλιό Χαβιέρ Σαβιόλα και τον νέο Δημήτρη Διαμαντάκο να σέρνουν το χορό στο αδιάκοπο πρέσινγκ. Η τετράδα στην άμυνα κράτησε αρκετά καλά, ενώ και στη μεσαία γραμμή υπήρχε κίνηση, καλή κυκλοφορία της μπάλας, σωστές επιλογές στις περισσότερες φάσεις, αλλά και ορισμένοι αυτοματισμοί, απόρροια της ικανότητας αρκετών παικτών στο σκέλος της ταχύτητας και της καλής τεχνικής.

Λείπει ο γκολτζής

Ακόμη καλύτερη ήταν η εικόνα στο δεύτερο μέρος με την είσοδο αρχικά του Τσόρι Ντομίνγκες που σουλούπωσε ακόμη περισσότερο το παιχνίδι στον άξονα, αλλά και του ποιοτικού Παϊτίμ Κασάμι στη συνέχεια. Από ένα σημείο και μετά, δεν είναι υπερβολή να ισχυριστεί κανείς ότι ο Ολυμπιακός "έτρεξε" για τα καλά τη Λίβερπουλ, την έπιασε από τον... λαιμό όπως η γάτα το ποντίκι, αλλά του έλειψε το γκολ. Και πώς να μην του λείψει, θα αναρωτηθεί κανείς, έστω κι αν το άγγιξε στο δοκάρι του Γκαζαριάν...

Δεν είναι κι εύκολη δουλειά, άλλωστε, να σκοράρεις κόντρα σε έναν τέτοιο αντίπαλο όταν δεν έχεις γκολτζή στην ενδεκάδα. Ο Σαβιόλα πάλεψε στο πρώτο μέρος, αλλά έμεινε –για άλλη μια φορά- στα ρηχά, ο Διαμαντάκος δεν έχει ακόμη την εμπειρία γι’ αυτό το επίπεδο κι ας βρήκε δίχτυα στο προηγούμενο ματς, ενώ ο Θανάσης Παπάζογλου μπορεί να βοηθήσει σε κάποια παιχνίδια εντός των συνόρων ως μία αξιόπιστη εναλλακτική λύση και μέχρι εκεί.

Όταν δέσει και η επίθεση...

Είναι γεγονός, πάντως, ότι σύμφωνα με αυτά που έχουμε δει σε δύο αγώνες, με έναν σέντερ φορ πρώτης γραμμής (σ.σ. αν και πιθανή επιστροφή του Κώστα Μήτρογλου έστω και με ετήσιο δανεισμό θα είναι ό,τι καλύτερο), έναν ακόμη ακραίο με τα χαρακτηριστικά του "δαιμόνιου" Ντοσεβί, κατά προτίμηση αριστεροπόδαρο (σ.σ. ο Εμπάιγ Νιανγκ αρέσει, αλλά δύσκολα θα φύγει κι αυτός τώρα που η Μίλαν προσπαθεί να μαζέψει τα κομμάτια της), τον Άλαν Πουλίδο που –επιτέλους- "έρχεται", αλλά και τον Κώστα Φορτούνη να ανεβάζει στροφές, ο Ολυμπιακός θα σχηματίσει επίθεση "φωτιά" και θα είναι ικανός για μια ακόμη καλύτερη πορεία σε σύγκριση με την περσινή. Όλα όσα έχουμε δει ως τώρα σε αυτό το συμπέρασμα οδηγούν, έστω κι αν έχουμε ακόμη δρόμο μπροστά μας πριν βγάλουμε ασφαλή συμπεράσματα.

Αν ο Ολυμπιακός άρεσε με αντίπαλο τη Μίλαν, πριν από λίγες ώρες κόντρα στη Λίβερπουλ άρχισε να πείθει ότι η φετινή σεζόν μπορεί να είναι καλύτερη απ’ όλες τις προηγούμενες, αρκεί να συμπληρωθεί σωστά το παζλ με τις μεταγραφές που λείπουν και όσοι έρθουν από εδώ και πέρα, να έχουν την ίδια προσαρμογή και ποιότητα με όσους προηγήθηκαν.

Ο Μίτσελ το πάει πολύ καλά ως τώρα και με τους διαθέσιμους, ενώ το ίδιο μπορεί να κάνει και στη συνέχεια, ακόμη κι αν φύγουν κάποιος, κάποιοι ή όλοι εκ των Κώστα Μανωλά, Χοσέ Χολέμπας, Γιάννη Μανιάτη και Σαβιόλα. Όσο μεγάλες κι αν είναι οι πιθανές απώλειες που ενδέχεται να προκύψουν μέχρι τα τέλη Αυγούστου, υπάρχουν οι προϋποθέσεις όχι απλά για να καλυφθούν τα κενά, αλλά για να δούμε κάτι ακόμη πιο ελκυστικό συνολικά. Η έως τώρα πορεία της προετοιμασίας αυτό δείχνει και η εικόνα είναι ξεκάθαρη...