Ο κόσμος έστειλε το μήνυμα και ο Μαρινάκης το πήρε

Ο Σταύρος Γεωργακόπουλος εισέπραξε τα μηνύματα του κόσμου από τη φιέστα για το 42ο πρωτάθλημα του Ολυμπιακού και υποστηρίζει ότι το ίδιο συνέβη και με τον Βαγγέλη Μαρινάκη.

04 ΜΑΪ 2015

Ήταν σημαντική η χθεσινή μέρα για τον Ολυμπιακό. Όχι επειδή ο σύλλογος πανηγύρισε την κατάκτηση ακόμη ενός τίτλου, ούτε επειδή το κοντέρ "γράφει" πλέον 42 (πρωταθλήματα). Ήταν σημαντική επειδή ο "ερυθρόλευκος" κόσμος ήταν εκεί. Γέμισε το γήπεδο και έδειξε πως παραμένει δίπλα στην ομάδα του σε μια περίοδο που και η ίδια και ο πρόεδρός της έχουν μπει στο μάτι του κυκλώνα...

Δεν μπορεί κανείς να προσπεράσει αυτό που συνέβη το βράδυ της Κυριακής στο "Καραϊσκάκη", επειδή -πολύ απλά- ήταν ένα μήνυμα προς όλους για τη συνέχεια. Μπορεί οι φίλοι της ομάδας να μη γούσταραν τη μπάλα που είδαν στο μεγαλύτερο διάστημα της σεζόν. Μπορεί να μη γουστάρουν συμπεριφορές που θεωρούν ότι δεν τους ταιριάζουν. Μπορεί να περιμένουν πολλά περισσότερα, αλλά ήταν ΕΚΕΙ. Κι αυτό πρέπει να "κεφαλαιοποιηθεί" ανάλογα από τους αρμόδιους και δη από τον Βαγγέλη Μαρινάκη.

Ο κόσμος στηρίζει

Πολλοί λένε ότι ο -Ευρωπαίος- Ολυμπιακός των τελευταίων χρόνων, έχει αλλάξει. Ότι έχει χάσει κάτι από τη δυναμική του, από το DNA του, ότι έχει γίνει πιο soft. Δεν ξέρω αν ισχύει. Εκείνο που ξέρω είναι ότι η χθεσινή στάση του κόσμου έχει μία και μόνο ανάγνωση. Εξακολουθεί να είναι δίπλα της, να τη στηρίζει και να περιμένει.

Είμαι βέβαιος πως κάποιοι θα βγουν και θα πουν σήμερα "έλα μωρέ, πήραν οι κάτοχοι των διαρκείας τα παιδιά τους στο γήπεδο, ήταν και φθηνότερη η τιμή των υπόλοιπων εισιτηρίων και γέμισε το γήπεδο. Σιγά τα ωά". Δεν είναι, όμως, καθόλου έτσι. Όποιος από τους πιστούς οπαδούς του Ολυμπιακού θέλησε να πάρει και το παιδί του στο γήπεδο, το έκανε επειδή γουστάρει και ο πιτσιρικάς ή η πιτσιρίκα να μοιραστεί μαζί του το τι σημαίνει να σηκώνεις ένα τρόπαιο. Οι πιο παλιοί δεν έχουν ξεχάσει, ασφαλώς, το τι γινόταν στα "πέτρινα χρόνια", άρα το χαίρονται ακόμη πιο πολύ.

Ήθελαν να αφυπνίσουν

Από 'κει και πέρα, είναι σίγουρο ότι οι οπαδοί του Ολυμπιακού, στη συντριπτική πλειοψηφία τους δεν πήγαν στο γήπεδο για να αποθεώσουν τον Ντουρμάζ και τον Σαντάνα, τον Χάρα ή τον Αφελάι που επέλεξε να μπει στο τερέν με... Παντελίδη την ώρα της στέψης. Πήγαν επειδή ήταν, είναι και θα είναι υπερήφανοι στη θέα αυτής της φανέλας, στο άκουσμα του ύμνου της, αλλά και γιατί θέλουν να την βλέπουν κάθε χρόνο όλο και πιο ψηλά.

Πήγαν για να αποδείξουν και σε όλους τους άλλους, αυτούς που ολημερίς και ολονυχτίς έχουν μετατρέψει σε λάβαρο το πώς θα πλήξουν και θα απαξιώσουν τον μεγαλύτερο σύλλογο της χώρας, ότι παραμένουν δίπλα στην ομάδα και στα εύκολα και στα δύσκολα, αφού θέλουν να τη βλέπουν όλο και πιο ψηλά.

Εκείνοι που κατηφόρισαν, λοιπόν, στο "στολίδι" του Φαλήρου, αλλά και πολλοί περισσότεροι, δεν ήθελαν με την παρουσία τους μόνο να γιορτάσουν. Ήθελαν και να αφυπνίσουν εκείνους που ορίζουν τις τύχες της. Ήθελαν να δείξουν με το βροντερό παρών τους ότι "εμείς είμαστε εδώ γιατί αγαπάμε τον Ολυμπιακό, αλλά τον θέλουμε καλύτερο στο μέλλον". Κι επειδή πιστεύουν ότι ο πρόεδρός του μπορεί να τον σηκώσει ακόμη πιο ψηλά, φρόντισαν να του περάσουν το έμμεσο μήνυμα.

Δεν σηκώνει "μαγκιές"

Ήταν ένα στοίχημα η χθεσινή βραδιά για τους ανθρώπους του Ολυμπιακού. Όταν έχουν υπάρξει φιέστες που το γήπεδο όχι απλά δεν γέμισε, αλλά υπήρχαν και μουρμούρες όπως τότε με τα καπρίτσια του Ριβάλντο, το sold out με την Καλλονή μπορεί να ερμηνευθεί ποικιλοτρόπως. Στο φτωχό μου το μυαλό, η αλήθεια είναι μία!

Όσες απαιτήσεις κι αν έχει ο κόσμος του Ολυμπιακού από την ομάδα του και τον -εκάστοτε- πρόεδρό του, "μαγκιές", υποδείξεις και "γροθιές" από τους άλλους δεν σηκώνει. Όσο στενοχωρημένος, τσαντισμένος ή ανικανοποίητος είναι από την ομάδα του, ξέρει ότι αυτά είναι θέματα της... οικογένειας και θα λυθούν εσωτερικά. Οι άλλοι δεν έχουν καμία θέση και καμία δουλειά σε αυτή τη διαδικασία. Κι επειδή πολλοί από τους "ερυθρόλευκους" φιλάθλους έχουν ενοχληθεί από τις επιθέσεις που κάποιοι επιχειρούν και με πολλά από τα "χτυπήματα" να είναι κάτω από τη ζώνη, λειτούργησε εσωτερικά το αίσθημα της αυτοσυντήρησης. "Τώρα που όλοι είναι εναντίον μας, εμείς θα είμαστε ενωμένοι", σε ελεύθεροι μετάφραση και στα δικά μας "πρέπει" να τη βρούμε μόνοι μας την άκρη. Όπως μόνο εμείς ξέρουμε. Λεβέντικα και Πειραιώτικα...

Το κατάλαβε, γι' αυτό τάζει

Κι ο Μαρινάκης ξέρει. Γι’ αυτό και είπε όσα είπε στο δείπνο που παρέθεσε στην ομάδα αργά το βράδυ. Ξέρει καλά ότι ο κόσμος δεν γούσταρε αυτό που είδε φέτος, αφού το ίδιο είδε πρώτος αυτός μιας και παραμένει οπαδός. Ξέρει ότι η ομάδα έδωσε δικαιώματα και επέτρεψε σε πολλά στόματα να ανοίξουν φέτος. Ξέρει ότι οι φίλαθλοι θα είναι πάντα εκεί για την ομάδα τους, αλλά κι ότι πολλοί έχουν ξενερώσει αφού απαιτούν πολλά περισσότερα. Ξέρει ότι ο κόσμος δεν θέλει άλλους Ντουρμάζ και Σαντάνα, αλλά ΠΑΙΚΤΑΡΑΔΕΣ, επιπέδου Τσόρι και Ρομπέρτο που θα τον απογειώσουν, θα τον σηκώσουν από την καρέκλα, θα τον κάνουν να περιμένει ξανά με αγωνία το Σαββατοκύριακο για να πάει με τρέλα στο γήπεδο και να δει τον Θρύλο που γουστάρει κι όχι μια ομάδα πολύ κατώτερη των προσδοκιών. Κι επειδή ξέρει όλα αυτά γι’ αυτό βγήκε στην επίθεση και είπε αυτά που ο φίλος της ομάδας περιμένει να ακούσει πριν σβήσει η λάμψη από τα πυροτεχνήματα της φιέστας.

Ό,τι έγινε, έγινε. Όσα λάθη υπήρξαν, δεν διαγράφονται, αλλά δεν πρέπει και να επαναληφθούν. Αν δεν το είχε καταλάβει πρώτος αυτός κι αν δεν είχε διάθεση να τα διορθώσει, δεν θα έταζε άλλα 20 πρωταθλήματα και βλέπουμε...

Και κάτι ακόμη αντί επιλόγου. Όταν βλέπεις παίκτες όπως ο Μέγερι και ο Φουστέρ να κλαίνε με λυγμούς επειδή ο πρώτος αποχωρεί και ο δεύτερος είναι στον "αέρα", έχοντας κατακτήσει από πέντε κούπες έκαστος, μπορείς εύκολα να καταλάβεις το μεγαλείο αυτής της ομάδας. Όταν ένας Ούγγρος κι ένας Ισπανός έχουν βάλει τόσο καλά και τόσο πολύ μέσα στο πετσί τους τι σημαίνει Ολυμπιακός, καταλαβαίνεις εύκολα τι σημαίνει αυτή η φανέλα, όχι μόνο για όσους την έχουν φορέσει, αλλά και για όσους την ακολουθούν...

Για όλα αυτά, λοιπόν, δεν υπάρχει πίσω, αλλά μόνο μπροστά. Ο κόσμος το "φώναξε", ο Μαρινάκης το άκουσε και υπάρχει όλος ο καιρός μπροστά για να γίνει η επόμενη φιέστα ακόμη καλύτερη, ακόμη πιο γεμάτη, ακόμη πιο πλούσια σε συναισθήματα, ίσως και δάκρυα που δεν θα είναι λύπης, αλλά ατέλειωτης χαράς. Είναι, άλλωστε, τόσο μεγάλο το μέγεθος του Ολυμπιακού που μόνο το "άξιον εστί" του Μίκη Θεοδωράκη μπορεί να το περιγράψει...