Οι λόγοι που οδηγούν στο... παιδομάζωμα!

Στη διάρκεια της συνάντησης που έγινε την προηγούμενη εβδομάδα ανάμεσα στον Πιέρ Ισά και των ρεπόρτερ που καλύπτουν την "ερυθρόλευκη" καθημερινότητα, μεταφέρθηκε προς τον αθλητικό διευθυντή ερώτηση σχετικά με το αν αξίζει τον κόπο, να ανήκουν στον Ολυμπιακό καμιά 50αριά ποδοσφαιριστές, πολλοί από τους οποίους δεν θα διαβούν ποτέ, τουλάχιστον για να μείνουν, το κατώφλι του Ρέντη.

Το γαλλοθρεμμένο στέλεχος της διοίκησης των πρωταθλητών απάντησε λέγοντας τη… μισή αλήθεια. Υποστήριξε ότι ο Ολυμπιακός είναι λογικό να θέλει στο δυναμικό του τους καλύτερους Έλληνες ποδοσφαιριστές, ιδιαίτερα αν αυτοί βρίσκονται σε ελκυστική ηλικία. Πρόσθεσε ότι ο σύλλογος έχει την οικονομική επιφάνεια για να υλοποιήσει αυτό το πρότζεκτ και στη συνέχεια κατέληξε ότι είναι στο χέρι των ποδοσφαιριστών να αποδείξουν αν αξίζουν ή όχι να φορέσουν αυτή τη βαριά φανέλα.

Οι καλύτεροι από την εγχώρια αγορά

Το αυτονόητο δεν μπορεί να το αμφισβητήσει κανείς. Είναι λογικό ότι ο Ολυμπιακός θέλει τους καλύτερους για να ενισχύσεις τον εγχώριο κορμό και από τη στιγμή που μπορεί να το κάνει, γιατί όχι; Από την άλλη πλευρά, όμως, παίζει πολύ σημαντικό ρόλο και μια άλλη παράμετρος.

Όταν έχεις τη δυνατότητα να ενισχυθείς και παράλληλα να αποδυναμώσεις ή να μην επιτρέψεις να ισχυροποιηθεί κάποιος ή κάποιοι από τους ανταγωνιστές σου δεν το σκέφτεσαι δεύτερη φορά. Ο Τζανδάρης και ο Κατσικάς για παράδειγμα ήταν από τους κορυφαίους παίκτες του ΠΑΟΚ στο διάστημα που η ομάδα του Άγγελου Αναστασιάδη ήταν πρώτη στο πρωτάθλημα και απέδειξε το πιο ελκυστικό θέαμα.

Το να κινηθείς να τους αποκτήσεις, λοιπόν, δεν σημαίνει μόνο ότι εντάσεις στο δυναμικό σου δύο νεαρά παιδιά με πολύ ταλέντο και με παραστάσεις (σ.σ. έστω και λιγοστές) στο υψηλό επίπεδο, αλλά ταυτόχρονο στερείς από έναν μεγάλο ανταγωνιστή σου τη δυνατότητα να επενδύσει πάνω τους και να τους μετατρέψει σε κολώνες της ενδεκάδας για πολλά χρόνια.

Ο Πάντος, ο Τάτσης και τα άλλα παιδιά

Λένε πολλοί ότι είναι άγνωστο αν αυτά τα παιδιά καταφέρουν να σταθούν και να κάνουν καριέρα στον Ολυμπιακό. Την απάντηση σε αυτό το ερώτημα τη γνωρίζουν μόνο οι ίδιοι και ο Θεός. Κάποτε στον Ολυμπιακό έπαιξε ο Πάντος κι όχι ο Τάτσης, παρότι ο πρώτος είχε πάει στο λιμάνι ως… ουρά του δεύτερου κι αυτό το γνωρίζουν οι πάντες. Το ίδιο είχε συμβεί με τον Στολτίδη και τον Καφέ.

Ο δεύτερος ήταν η περισσότερο υποσχόμενη περίπτωση, προερχόμενος από τον ΠΑΟΚ παρακαλώ, αλλά ο πρώτος έβγαλε… ρίζες στην ενδεκάδα και πήρε πέντε πρωταθλήματα, ενώ συνδύασε το όνομά του και με τεράστιες εμφανίσεις, καθώς και με γκολάρες στην Ευρώπη. Αν πάμε τη μνήμη μας και λίγο πιο πίσω από τον Ολυμπιακό πέρασε αλλά δεν… ακούμπησε ο προερχόμενος από τον Άρη, Γιάννης Ζήνδρος, τεράστιο εξτρέμ της εποχής του, αλλά έκανε καριέρα ο Γιώργος Ζελελίδης, παρότι είχε λιγότερες δυνατότητες.

Είναι σημαντικό, λοιπόν, το πώς θα καθίσει η φανέλα πάνω σε κάθε νεαρό ποδοσφαιριστή που κάνει το μεγάλο βήμα για το λιμάνι του Πειραιά. Το αν θα του πέσει κουτί, φαρδιά ή στενή αυτό θα φανεί μόνο στην πρόβα. Ωστόσο, η ουσία βρίσκεται στην προσέγγιση του συλλόγου και στο γιατί προχωρά σε όλες αυτές τις μεταγραφές, παρότι οι αρμόδιοι γνωρίζουν πως κάποιοι θα βγουν και κάποιοι όχι.

Η κληρονομιά του Μασία

Το πρώτο που πρέπει να επισημάνει κανείς, αφορά την κληρονομιά που άφησε στον Ολυμπιακό ο Εδουάρδο Μασία. Ο Ισπανός τεχνικός διευθυντής, ο πρώτος που ανέλαβε αυτό τον τομέα από τότε που ανέλαβε τα ηνία της ΠΑΕ, η διοίκηση Μαρινάκη είχε ως αρχή της δουλειάς του το ακόλουθο τρίπτυχο:

"Πρώτα ασχολούμαστε και κάνουμε δικούς μας τους καλύτερους παίκτες από το πρωτάθλημα της χώρας. Το δεύτερο βήμα είναι να κοιτάζουμε οτιδήποτε καλό υπάρχει στις γειτονικές χώρες, καθώς το γεγονός διευκολύνει τη συντομότερη προσαρμογή. Το τρίτο είναι να κοιτάζουμε για το τι θέλουμε και τις μας λείπει από την υπόλοιπη αγορά".

Ο Μασία μπορεί να μην έμεινε πολύ στον Πειραιά, ωστόσο, το οργανόγραμμα της δουλειάς του έμεινε μέχρι τώρα και απέδωσε καρπούς. Μια ματιά να ρίξει κανείς στο τι παίκτες Έλληνες ή από το εγχώριο πρωτάθλημα ήρθαν στον Ολυμπιακό και με τι χρήματα πουλήθηκαν στο εξωτερικό μετά από κάποια χρόνια φτάνει και περισσεύει. Μανωλάς, Μήτρογλου, Σάμαρης, Φετφατζίδης, Χολέμπας, Αμπντούν, Τζιμπούρ, Τοροσίδης, έρχονται πρώτοι-πρώτοι στο μυαλό.

H άλλη πλευρά του νομίσματος

Βέβαια, υπάρχει και η άλλη όψη του νομίσματος. Παιδιά όπως ο Τάτος και ο Βλαχοδήμος που αποτελούν χαρακτηριστικά παραδείγματα, αλλά και πολλοί ακόμη αποκτήθηκαν, αλλά έμειναν από ελάχιστα έως καθόλου στου Ρέντη. Θα υπάρξουν κι άλλοι στο μέλλον να είστε σίγουροι. Το να διαθέσεις, ωστόσο, ένα μέρος του ετήσιου μπάτζετ που δεν θα ξεπερνά τα 3-4 εκατομμύρια ετησίως για να επενδύσεις σε καμιά δεκαριά ταλέντα, προκειμένου να σου βγουν έστω ένα ή δύο, αποτελεί μάλλον περιορισμένου ρίσκου επιλογή. Και να μην παίξουν, άλλωστε, στον Ολυμπιακό περισσότεροι από δύο-τρεις, ένας να πουληθεί με καλά λεφτά καλύπτει τα κόστη των υπολοίπων, ενώ μπορεί να αφήσει και κέρδος στο ταμείο.

Αναφέρω όλα τα παραπάνω ως μια προσπάθεια προσέγγισης του σκεπτικού των "ερυθρολεύκων", η οποία μέχρι τώρα έχει φέρει θετικό πρόσημο στο συνολικό άθροισμα. Παράλληλα, δεν μπορεί να παραβλέψει κανείς το ότι παίκτες όπως ο Τζανδάρης, ο Κατσικάς, ο Γιαννιώτας και ο Γούτας, έχουν πιθανότητες και μάλιστα σοβαρές να εξελιχθούν στην καριέρα τους και να αποδώσουν ως επενδύσεις. Μια ματιά να ρίξει κανείς στο τι έχουν κάνει ως τώρα σε συνδυασμό με την ηλικία τους φτάνει και περισσεύει. Κάτι ανάλογο ισχύει και για τον Μπεν της Βέροιας, ο οποίος μπορεί να μην είναι Έλληνας, αλλά εδώ «απογείωσε» την καριέρα του και ίσως πετάξει ακόμη πιο ψηλά τα επόμενα χρόνια.

Υ.Γ.: Ο 23χρονος Λούκα Βιγιαφάνες έχει έρθει στον Παναιτωλικό ως δανεικός από την Ιντεπετιέντε. Πρόκειται για την ομάδα της Αργεντινής που οφείλει περίπου ένα εκατομμύριο (σ.σ. δολάρια ή ευρώ δεν έχει πλέον μεγάλη σημασία) στον Ολυμπιακό από τη «στοιχειωμένη» μεταγραφή του Λιονέλ Νούνιες. Αν το αποφασίσουν, λοιπόν, οι πρωταθλητές μπορούν να τον αποκτήσουν με συνοπτικές διαδικασίες το καλοκαίρι, διαγράφοντας μέρος της οφειλής…