Πέντε κουβέντες για Μπέντο και Δελφάκη...
Η εικόνα "σκόρπιας διαδήλωσης" στην άμυνα του Ολυμπιακού δεν οφείλεται μόνο στις περιορισμένες δυνατότητες της 4άδας, αλλά στο συνολικό στήσιμο της ομάδας και στο τι ζητάει ο προπονητής.
Είναι αλήθεια πως η κουβέντα για την άμυνα του Ολυμπιακού έχει κορυφωθεί το τελευταίο διάστημα. Είναι μια συζήτηση που θα συνεχίσουμε να κάνουμε έως το τέλος της σεζόν. Για να γίνω πιο σαφής, αυτό το θέμα θα είναι κυρίαρχο όσο είναι στον «κόκκινο» πάγκο ο Πάουλο Μπέντο.
Έτσι δουλεύει, έτσι του αρέσει κι αυτό δεν πρόκειται να αλλάξει όσο κι αν το συζητάμε όλοι εμείς οι «απ’ έξω». Αυτή είναι η φιλοσοφία του Πορτογάλου κόουτς. Φουλ επίθεση για βάλουμε το γκολ και πίσω «βοήθα Παναγιά». Ασφαλώς και παίζει ρόλο το γεγονός ότι η αμυντική τετράδα και δη τα στόπερ είναι περιορισμένων δυνατοτήτων. Μια ομάδα, όμως, που κατόπιν προπονητικής εντολής κι όχι λόγω «τρέλας» των ποδοσφαιριστών του επιτίθεται με μίνιμουμ επτά (!) παίκτες σε κάθε φάση, δεν γίνεται να μην έχει κενά στην αμυντική της λειτουργία. Απλά δεν γίνεται!
Όσοι έχετε αμφιβολίες, κάντε μου τη χάρη και δείτε ξανά ένα από τα φετινά παιχνίδια του Ολυμπιακού. Μερικά λεπτά είναι αρκετά για να πείσουν και τον πλέον δύσπιστο. Όλες μα όλες οι επιθέσεις του Ολυμπιακού εκδηλώνονται με 7 ή 8 παίκτες πάνω από τη σέντρα. Με το πού δίνει τη μπάλα ο τερματοφύλακας σε έναν από τους στόπερ για να την προωθήσει, οι δύο μπακ –ταυτόχρονα- ανεβαίνουν δέκα μέτρα πάνω από τη σέντρα, για να κάνουν συμμετοχή στο σκέλος της ανάπτυξης!
Πίσω από τη σέντρα μένουν σχεδόν πάντα οι δύο στόπερ, άντε και ο «κόφτης», αλλά όταν μιλάμε για τον Μιλιβόγεβιτς κι αυτός συνήθως παίρνει μέτρα προς την αντίπαλη περιοχή. Όταν αυτό συμβαίνει και συμβαίνει πολύ συχνά, όποτε χάνεται η μπάλα δύο και τρεις παίκτες τρέχουν για να καλύψουν το μισό... γήπεδο.
ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ
Κι εκεί αρχίζει το πρόβλημα. Ο Μποτία σε ανοικτό χώρο μαρκάρει συνήθως με τα χέρια. Ο Ντα Κόστα είναι επιρρεπής στο λάθος και συχνά-πυκνά δεν λειτουργεί με ψυχραιμία, άρα διώχνει όπως-όπως και στο γάμο του καραγκιόζη. Ο Φιγκέιρας με τον Ρέτσο δεν βγάζουν μάτια στο μαρκάρισμα (για διαφορετικούς λόγους ο καθένας) κι έτσι μοιραία, η εικόνα όταν κατεβαίνει με ταχύτητα ο αντίπαλος στην κόντρα είναι παιδικής χαράς ή σκόρπιας διαδήλωσης.
Χωρίς διάθεση να αδικήσω κανέναν ή να αθωώσω κάποιον, όταν δημιουργούνται τόσοι και τέτοιοi χώροι στην άμυνα είναι από δύσκολο έως απίθανο να ανταποκριθούν κορυφαίοι αμυντικοί παγκοσμίως, όχι ο Μποτία με τον Ντα Κόστα ή ο Βιάνα για να μην τρελαθούμε.
Αυτό φυσικά, δεν σημαίνει ότι ο Ολυμπιακός πρέπει να μείνει με τους αμυντικούς που έχει ενόψει Γενάρη, αφού υπάρχουν και πολλοί καλύτεροι εκεί έξω. Από την άλλη πλευρά, αν μετρήσει κανείς το πόσες ευκαιρίες χάνουν οι αντίπαλοι, κυρίως στα εκτός έδρας ματς των «ερυθρολεύκων» που η πίεση και η διάθεση των απέναντι είναι εντονότερη, καταλαβαίνει ότι αν στραβώσει ένα ματς, μπορεί να ξεφύγει κιόλας στο σκορ.
Βέβαια και στην προηγούμενη ομάδα του Μπέντο, την Κρουζέιρο τα ίδια γίνονταν. Απλά το βραζιλιάνικο κλαμπ δεν είχε την ποιότητα από τη μέση και μπροστά να βάλει περισσότερα απ’ όσα τρώει κι έτρωγε τη μία σφαλιάρα πίσω από την άλλη.
ΠΡΟΒΛΕΨΙΜΟΣ
Από την άλλη, ο τρόπος παιχνιδιού του Ολυμπιακού παρότι είναι δύσκολο να αντιμετωπιστεί, είναι πλέον αρκετά προβλέψιμος. Όποια ομάδα καταφέρει να πιέσει ψηλά, να κλείσει την τροφοδοσία σε Μίλι, Μάρτινς και δεν τους επιτρέψει να κάνουν παιχνίδι, έχει κερδίσει τη μισή μάχη. Ο Ατρόμητος έβγαλε χθες καθαρές ευκαιρίες, ιδιαίτερα με τον Στόιτσεφ. Και τα γκολ δεν ήρθαν επειδή βγήκε πολύ σωστά και του έκλεισε το πεδίο ο Καπίνο...
Πάντως, ενόψει των αγώνων που έρχονται με σημαντικότερο το ντέρμπι της προσεχούς Κυριακής, ο Ολυμπιακός του Μπέντο θα πρέπει να γίνει πιο σφιχτός στον άξονα. Και το ατελείωτο «πάνω-κάτω» να γίνει περισσότερο ελεγχόμενο. Για να συμβεί αυτό, ιδιαίτερα σε ματς που η πίεση θα είναι έντονη, καλό θα είναι να δούμε περισσότερο τον «σκύλο» Ρομαό δίπλα στον Μιλιβόγεβιτς κι ας παίζει ένας εκ των Μάρτινς, Φορτούνη. Για τα ματς που η μπάλα καίει μιλάω κι όχι για εκείνα κόντρα σε υποδεέστερους αντιπάλους.
Η ΔΙΑΙΤΗΣΙΑ
Και κάτι ακόμη: Η φάση-πέναλτι με το χέρι του Ντα Κόστα έπρεπε να έχει σταματήσει απ' το ξεκίνημα (οφσάιντ του Στόιτσεφ, το οποίο δεν είδε ο βοηθός). Το γκολ του Λε Ταλέκ έπρεπε να μετρήσει, αλλά πώς να μετρήσει όταν ο Λαζαρίδης και ο Κεϊτά κάνουν κίνηση προς τη μπάλα, από εμφανές οφσάιντ, και είναι δίπλα στον σκόρερ σε απόσταση μισού μέτρου; Δεν θα αναφερθώ καν στο πέναλτι που ζήτησε ο Ελιουνούσι από τον Λαζαρίδη για τράβηγμα, καθώς έτσι όπως πήγε το παιχνίδι είχε πολλές φάσεις που ο διαιτητής έπρεπε να κρίνει πάνω σε τεντωμένο σκοινί.
Για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους και χωρίς υπερβολή, αν κάπου έχει κάνει λάθος ο Δελφάκης είναι στη φάση του Φιγκέιρας με τον Στόιτσεφ. Αν όντως, επειδή ούτε από το ριπλέι φαίνεται καθαρά, ο Πορτογάλος χτυπάει με πρόθεση τον αντίπαλό του, θα έπρεπε να αποβληθεί. Όλα τ’ άλλα στα δικά μου μάτια τουλάχιστον έχουν δόση υπερβολής και στη γνωστή διαδικασία του « κάνω την τρίχα, τριχιά...». Αυτό είδα αυτό λέω...
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ:
