Τα αναπάντητα ερωτήματα και οι προσθαφαιρέσεις
Ο Σταύρος Γεωργακόπουλος γράφει για τα δεδομένα της ήττας από την Άρσεναλ που στέρησαν από τον Ολυμπιακό την πρόκριση και την επόμενη ημέρα στο "ερυθρόλευκο" στρατόπεδο.
Πέρασαν περισσότερες από 24 ώρες από το σφύριγμα της λήξης του πολύ Ιταλού διαιτητή Ριτσόλι. Ήταν ένα βράδυ από εκείνα που οι φίλοι του Ολυμπιακού θα ήθελαν να ξεχάσουν γρήγορα. Ο αποκλεισμός πονάει. Πονάει ακόμη περισσότερο επειδή η ίδια η ομάδα έδειξε ικανή να κάνει μια υπέρβαση την οποία δεν ολοκλήρωσε από δικά της λάθη.
Το... ζουμί της ιστορίας
Κάπου εδώ βρίσκεται και το ζουμί όλης της ιστορίας. Το ότι η Άρσεναλ είναι καλύτερη ομάδα από τον Ολυμπιακό το ξέρουμε. Αυτή η Άρσεναλ, όμως, που ανέτρεψε όλα τα προγνωστικά και πέρασε με 0-3 από το "Καραϊσκάκη" δεν ήταν και πολύ καλύτερη από αυτόν τον Ολυμπιακό. Όλοι συμφωνούμε –φαντάζομαι- ότι αν οι "ερυθρόλευκοι" βρίσκονταν σε καλύτερη βραδιά ή έστω είχαν νικήσει το –δικαιολογημένο σε ένα βαθμό- άγχος που προκαλεί η τεράστια επιθυμία της πρόκρισης, τότε όλα θα ήταν διαφορετικά.
Δεν είναι υπερβολή να ισχυριστεί κανείς ότι ο Ολυμπιακός νικήθηκε περισσότερο από το άγχος του, παρά από τον Ζιρού και την παρέα του χωρίς καμιά διάθεση να υποτιμήσω την ισχύ, την κλάση και την ποιότητα των "κανονιέρηδων" του Βενγκέρ.
Ακόμη και το ότι η Άρσεναλ δεν εκβίασε το γκολ, αλλά έπαιξε πολύ προσεκτικά στην άμυνά της για να μην δεχθεί γκολ, όπως έγινε στο πρώτο ματς, αποτελεί μια μικρή νίκη για τον Ολυμπιακό. Μια άλλη μικρή νίκη ήταν το γεγονός ότι η ομάδα του Μάρκο Σίλβα πήγε να μπει σφήνα σε έναν όμιλο, του οποίου το μέλλον ήταν ευθύς εξαρχής προδιαγεγραμμένο λόγω της παρουσίας των Λονδρέζων και της Μπάγερν Μονάχου.
Τ0ν δικό του πήχη ανέβασε ο πρωταθλητής Ελλάδας με το τεράστιο "διπλό" στο "Emirates", τα δικά του στάνταρ ανέβασε με τις δύο back to back νίκες σε βάρος της Ντιναμό Ζάγκρεμπ, τον δικό του ίσκιο μεγάλωσε φτάνοντας να διεκδικήσει με τόσες πιθανότητες την πρόκριση στις 16 κορυφαίες ομάδες της Ευρώπης.
Ο φετινός Ολυμπιακός είναι μια νέα ομάδα για όσους το έχουν ξεχάσει ή σκόπιμα το παραβλέπουν. Με νέο προπονητή, ο οποίος στα 38 του χρόνια έχει μαζέψει αρκετές ταυτότητες εντός των συνόρων και κάποια διαβατήρια εκτός, και αρκετούς νέους παίκτες, οι οποίοι όσο καλοί κι αν είναι θέλουν ασφαλώς το χρόνο τους για να γίνουν ομάδα και να αποδώσουν στο μάξιμουμ.
Ο Ολυμπιακός μεγαλώνει
Η πορεία στον όμιλο της κορυφαίας διασυλλογικής διοργάνωσης, έστω κι αν το φινάλε ήταν πικρό, έδειξε ότι ο Ολυμπιακός μεγαλώνει, συνεχίζει να ονειρεύεται και μαζί του ωριμάζουν οι πάντα απαιτητικοί του φίλαθλοι. Όσο κι αν κάποιοι δεν θέλουν να παραδεχθούν, ο κόσμος της ομάδας παρέδωσε μαθήματα πολιτισμού όχι μόνο με το ζεστό της χειροκρότημα μετά από μία τόσο οδυνηρή ήττα, αλλά και από το χειροκρότημα παραδοχής σε έναν αντίπαλο που νίκησε δίκαια… Για όσους δεν το πρόσεξαν δεν χειροκροτήθηκε μόνο ο παλιός γνώριμος Τζόελ Κάμπελ, αλλά και αρκετοί από τους συμπαίκτες του τη στιγμή της αποχώρησης…
Για να πάμε και παρακάτω, η ζωή δεν σταματά εδώ για τον Ολυμπιακό. Υπάρχει συνέχεια στο Europa, εκεί όπου αν η ομάδα παρουσιαστεί διψασμένη για διάκριση κι όχι χορτασμένη από την παρουσία της στο Champions League, μπορεί να πάει μακριά. Στην κληρωτίδα θα μπουν πολλές και καλές ομάδες, αλλά ποιον μπορεί να φοβηθεί αυτός ο Ολυμπιακός αν είναι ο εαυτός του;
Όπως γίνεται εύκολα κατανοητό, ο Ολυμπιακός δεν μεγαλώνει μόνος του. Μέσα από αυτή τη διαδικασία της ευρωπαϊκής συμμετοχής, μεγαλώνουν και οι παίκτες του, μεγαλώνει και ο προπονητής του. Αλλοίμονο αν ο Μάρκο Σίλβα, όσα κι αν έχει πετύχει ως τώρα, όσο ταλαντούχος κι αν είναι, πιστέψει ότι τα έχει μάθει όλα ή τα έχει κάνει όλα σωστά. Μπορεί στον αγώνα του Λονδίνου να πήρε την ταυτότητα του Βενγκέρ, αλλά στην προχθεσινή ρεβάνς του την επέστρεψε. Αυτή είναι η αλήθεια. Παλιά αλεπού στους πάγκους ο Αρσέν θα ήταν απίθανο να την πατήσει δεύτερη φορά από τον ίδιο αντίπαλο…
Να μοιράσει ξανά την τράπουλα ο Σίλβα
Έχω την αίσθηση, λοιπόν, ότι φτάσαμε σε ένα χρονικό σημείο στο οποίο ο Πορτογάλος τεχνικός θα πρέπει να μοιράσει ξανά την τράπουλα. Να ανοίξει το παιχνίδι. Να κρατήσει ό,τι θετικό παρουσίασε η ομάδα του ως τώρα και να βελτιώσει ό,τι χρειάζεται, όπως για παράδειγμα το ότι ο Ολυμπιακός δυσκολεύεται να διασπάσει καλά οργανωμένες άμυνες και παίρνει τα γκολ συνήθως από στημένες φάσεις ή προσωπικές ενέργειες.
Παράλληλα, θα πρέπει να ξανασκεφτεί το πού μπορεί να φτάσει η ομάδα του αν δεν βάλει κι άλλους παίκτες στο κόλπο. Μήπως ο Καμπιάσο θα έπρεπε να αξιοποιηθεί περισσότερο και καλύτερα; Μήπως ο Φινμπόγκασον θα έπρεπε να πάρει μεγαλύτερο χρόνο συμμετοχής; Μήπως δεν θα έπρεπε να έχουν απενεργοποιηθεί εντελώς παίκτες όπως οι Γιαννιώτας, Τζανδάρης και Κολοβός, οι οποίοι θα είχαν θέση σε οποιαδήποτε άλλη ελληνική ομάδα; Μήπως θα έπρεπε να πάρει μια ευκαιρία ο Μεξικανός Πουλίδο, ο οποίος γύρισε τον κόσμο ανάποδα για να φορέσει την ερυθρόλευκη φανέλα κι έφτασε στο σημείο πρόσφατα να βάλει τα κλάματα στα αποδυτήρια; Μήπως το ρόστερ του Ολυμπιακού από εδώ και πέρα θα πρέπει να αξιοποιηθεί ακόμη περισσότερο ώστε να μην χαλαρώνουν και ορισμένοι που θεωρούν δεδομένη την παρουσία του στην ενδεκάδα; Μήπως τελικά ήταν λάθος η απουσία του Ντουρμάζ από τη λίστα του Champions League;
Τις απαντήσεις, τις γνωρίζει καλύτερα απ’ όλους ο ίδιος ο Μάρκο Σίλβα. Κι επειδή είναι άνθρωπος με ανοικτούς ορίζοντες σίγουρα θα ψάξει να βρει ποια από αυτά τα "μήπως" έχουν ρεαλιστική βάση. Εχθρός του καλού, άλλωστε, είναι το καλύτερο. Και είναι σίγουρο πως κανείς δεν έχει στενοχωρηθεί περισσότερο λόγω του αποκλεισμού από τον Πορτογάλο προπονητή του Ολυμπιακού, ο οποίος ενόψει Γενάρη έχει όλο το χρόνο μπροστά του για διορθωτικές κινήσεις. Κάποιοι σκέφτονται ήδη ότι ένας αξιόπιστος κεντρικός αμυντικός επιπέδου Μπαλάντα (Ρίβερ Πλέιτ) είναι απαραίτητος για τη συνέχεια κι ας έχει κριθεί το πρωτάθλημα. Τι λέει άραγε ο κόουτς; Σε λίγες μέρες που θα καταθέσει τις εισηγήσεις του τη διοίκηση θα ξέρουμε. Και για τις δεδομένες αποχωρήσεις, αλλά και για τις αναγκαίες προσθήκες…
