Έφυγε ο καλύτερος άνθρωπος του χώρου

Ούτε φίλος ούτε κολλητός. Είναι βαριές λέξεις. Συνεργάτες, ναι. Δάσκαλος (μας), επίσης. Δεν είμαι μεγάλος. Στα 37 μπαίνω, είμαι πολύ μικρός για να αποχαιρετώ συναδέλφους. Μια τρίχα είμαι μπροστά του. Νάνος. Μακάρι να μπορούσα να σταθώ πλάι του. Το έκανα με δέος επειδή μας έφερε κοντά το Contra.gr. Τον έφερε ο Μανόλης ο Γρηγοράκης και δεν πέρασαν λίγα λεπτά για να καταλάβω ότι εκτός από σπουδαίος δημοσιογράφος (κάτι που ήξερα) είναι και σπουδαίος άνθρωπος (το έμαθα).

Εκείνες τις φορές που βγήκαμε για φαγητό στη Νέα Σμύρνη με Φιλέρη, Γρηγοράκη και τα παιδιά από το Contra.gr, θα τις έχω για πάντα στη μνήμη μου. Γέλιο ατελείωτο. Καθόμουν και τους άκουγα. Ο ένας πείραζε τον άλλον. Του έκαναν πλάκα για την προφορά των γερμανικών γηπέδων, θυμόντουσαν τις εποχές που είχε το δώμα, τα χρόνια στην "Ελευθεροτυπία". Ένιωθα ζήλια που δεν μεγάλωσα σε αυτή τη γενιά. Θα γινόμουν καλύτερος δημοσιογράφος και καλύτερος άνθρωπος.

Τον γνώρισα τα τελευταία 8 χρόνια. Λόγω του σάιτ. Άνθρωπος διαμάντι. Με αυτόν τον ήρεμο χαρακτήρα, το καλοσυνάτο χαμόγελο, την ακέραιη πορεία στο επάγγελμα. Μια δική του μέρα στη δουλειά, ολόκληρη η πορεία μου. Σπουδαίος άνθρωπος. Τον έφαγε το άγχος για την Ελευθεροτυπία. Το άδοξο τέλος μιας σπουδαίας εφημερίδας. Τα κατάπινε, τα κρατούσε μέσα του. Ακόμα ένα θύμα του κωλοεπαγγέλματος, που δεν χάρηκε τη ζωή και την οικογένειά του.

Για το έργο του και την καριέρα του θα διαβάσατε πράγματα που πιθανόν τα ξέρετε. Αυτό, όμως, που πρέπει να μάθει όλος κόσμος είναι για τον αδαμάντινο χαρακτήρα του. Δεν έχασε η δημοσιογραφία, ο κόσμος έχασε.

Πλέον, θα μείνουμε με τις αναμνήσεις. Όλοι εδώ στο Contra.gr που συνεργαστήκαμε μαζί του και είχαμε την τιμή να γνωρίσουμε έναν σπουδαίο άνθρωπο. Θα μας λένε ιστορίες ο Δημήτρης ο Κωνσταντινίδης, ο Ευάγγελος ο Μίχος και ο Γιάννης ο Φιλέρης. Ιστορίες από τα χρόνια της "Ελευθεροτυπίας". Έτσι θα μείνει ζωντανός.

Δεν μετανιώνω που έγινα δημοσιογράφος για ένα και μόνο πράγμα: είχα και έχω την ευκαιρία και την τιμή να γνωρίσω αξιαγάπητους ανθρώπους, αναλλοίωτους από τη φθορά του επαγγέλματος.

Για επιμύθιο θα δανειστώ κάτι που είχε γράψει ο Γιάννης Ξενάκης όταν έφυγε από κοντά μας ο Λάζαρος Μουρκάκος: "Άφησες πολλά στη μέση. Bιάστηκες. Και μας άφησες. Οσοι σ' αγάπησαν, θα σε θυμούνται και θα σε μνημονεύουν μια ζωή..."

ΥΓ: Για ένα πράγμα μετανιώνουμε. Σε είδαμε την περασμένη Παρασκευή και δεν σε κεράσαμε ένα ποτήρι κρασί...