Έκαναν κι αυτοί επενδύσεις για να πάρουν το πρωτάθλημα
Ο Σταύρος Καραΐνδρος γράφει τις εντυπώσεις του από τα παιχνίδια Ολυμπιακού, Παναθηναϊκού, ΑΕΚ και ΠΑΟΚ στην πρεμιέρα του πρωταθλήματος.
Το παρακάτω κείμενο είναι ακατάλληλο για διαιτητολάγνους και "δικαστικούς". Κάντε υπομονή και θα τα σχολιάσουμε κι αυτά όταν έρθει η ώρα τους.
Αυτό που μας ενδιαφέρει τη δεδομένη χρονική στιγμή (κανονικά πρέπει να μας ενδιαφέρει πάντα, αλλά στην Ελλάδα είμαστε οπότε δεν μπορεί να αποφευχθεί και η κάθε άλλου είδους συζήτηση) είναι η μπάλα που είδαμε από τους τέσσερις "μεγάλους", οι οποίοι επιβεβαίωσαν τις προσδοκίες των περισσότερων: εφέτος (κι όχι φέτος, που είναι το αρσενικό της φέτας, όπως έλεγε και μια ψυχή) έχουμε όλες τις κατάλληλες συνθήκες να δούμε ανταγωνιστικό πρωτάθλημα. Έχουμε όλες τις προδιαγραφές να δούμε πρωτάθλημα που θα κριθεί στις τελευταίες αγωνιστικές, με 4 ομάδες να ξεκινούν από την ίδια αφετηρία.
ΠΡΑΣΙΝΗ ΑΝΑΠΤΥΞΗ
Ας πάρουμε με τη χρονική σειρά τον Παναθηναϊκό, ο οποίος έκανε τέτοια εμφάνιση κόντρα στον Λεβαδειακό ανεβάζοντας τον πήχη των προσδοκιών και γεμίζοντας με αισιοδοξία τους φιλάθλους του. Στα θετικά η επιθετική διάθεση της ομάδας του Στραματσόνι, οι πολλές επιλογές του Ιταλού προπονητή (δείτε μόνο τις αλλαγές του και θα καταλάβετε), η άψογη εκτέλεση του πλάνου στον αγωνιστικό χώρο, η εμφάνιση του Λουντ που κερδίζει την εμπιστοσύνη του τεχνικού επιτελείου και συνάμα κερδίζει θέση βασικού από τον Βιγιαφάνες (ο οποίος υστερεί στο ανασταλτικό κομμάτι, αλλά και στην πάσα σε πρώτο χρόνο -με λίγα λόγια, θέλει πάντα να κάνει το κάτι παραπάνω) και φυσικά η εμφάνιση του Γουακάσο.
Εδώ αξίζει να σταθεί κάποιος γιατί ο συγκεκριμένος ποδοσφαιριστής φαίνεται πως είναι αυτός που θα δώσει τις απαραίτητες βοήθειες-ανάσες στον Ζέκα και θα απαντήσει στο περίφημο ερώτημα ποιος, εκτός του Πορτογάλου, θα μαρκάρει. Ο Γουακάσο θυμίζει κάτι από Μίκλαντ και αν συνεχίσει με την ίδια διάθεση θα αποτελέσει τη μεγαλύτερη μεταγραφή του Παναθηναϊκού. Σε όλα αυτά προσθέστε κι αυτούς που έρχονται, αφού πολλοί μπορεί να λησμονούν ότι υπάρχει κι ένας Εμποκού (λογικό, με τόσες μεταγραφές πανάθεμά τους).
Στα αρνητικά το γεγονός ότι απέναντί του είχε αυτόν τον Λεβαδειακό. Προβληματική ομάδα που απογοήτευσε και δεν έβαλε δύσκολα στον Παναθηναϊκό. Αυτό, βέβαια, δεν μειώνει τη νίκη και την εμφάνιση του τριφυλλιού. Μην ξεχνάτε ότι τέτοιες ομάδες σαν τον σαββατιάτικο Λεβαδειακό αντιμετώπισε και πέρυσι, αλλά πονούσαν τα μάτια του κόσμου που έβλεπε τα ματς. Εφέτος, πάντα σε σχέση με πέρυσι, ο Παναθηναϊκός κάνει τα αυτονόητα και αυτό είναι πρόοδος. Πλέον, πρέπει να φέρει κόσμο στο πλάι του και να του δώσει να καταλάβει πως φέτος, ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα, θα βλέπει μπάλα. Ή τουλάχιστον θα προσπαθεί να παίζει μπάλα.
ΜΙΑ ΝΙΚΗ ΜΕ ΠΟΛΛΑ ΚΕΡΔΗ
Στα της ΑΕΚ, προσωπική εκτίμηση είναι πως αντιμετώπισε τον δυσκολότερο αντίπαλο από τους άλλους (συν)διεκδικητές του πρωταθλήματος. Και γι' αυτό το λόγο η αξία του 4-1 αποκτά μεγαλύτερη σημασία. Στο ματς της Ένωσης κάποιοι μπορεί να βάλουν αστερίσκο το γρήγορο γκολ που διαφοροποίησε τα πράγματα και το τι ΘΑ βλέπαμε από την Ξάνθη, αλλά και το γρήγορο γκολ στο παιχνίδι είναι. Και μαγκιά της που το πέτυχε.
Εκτός του τριπόντου και της έκτασης του σκορ, η ΑΕΚ έβαλε ως θέματα συζήτησης τους Πατίτο και Αλμέιδα. Ο πρώτος μοίραζε και ο δεύτερος τα έβαζε. Για τον δεύτερο είναι σπουδαίο γεγονός το ντεμπούτο του στο πρωτάθλημα με δύο τέρματα (το δεύτερο φανταστικό). Ο επιθετικός τρέφεται από τα γκολ και ο Πορτογάλος τα χρειάζεται. Οχι γιατί δεν μπορεί, αλλά για να σταματήσει αυτή ακριβώς η κουβέντα: αν μπορεί.
Η μεγαλύτερη, όμως, νίκη της ΑΕΚ είναι η εμπιστοσύνη του κόσμου. Την κέρδισε και είναι στο χέρι της να τη διατηρήσει. Ομάδα έχει, σοβαρό προπονητή έχει, παίκτες υψηλού επιπέδου έχει, περισσότερες επιλογές από πέρυσι έχει, φανέλα έχει, οπότε έχει όλα τα φόντα να πρωταγωνιστήσει.
ΜΗΝ ΑΣΧΟΛΕΙΣΤΕ ΜΕ ΤΟΝ ΠΑΟΚ ΓΙΑ ΚΑΛΟ ΤΟΥ
Ο ΠΑΟΚ έδειξε ότι είναι και αυτός από τους βασικούς διεκδικητές του τίτλου αν και η προβολή του από τα Μέσα δεν είναι του ίδιου βαθμού με τους άλλους γιατί πρέπει πρώτα να δείξει και να πείσει. Ο Δικέφαλος του Βορρά νίκησε με το φτωχό, για όποιον δεν έχει δει το ματς, 2-1, αλλά θα μπορούσε -βάσει ευκαιριών- να επικρατήσει με το υψηλότερο, από τους υπόλοιπους, σκορ.
Ο ΠΑΟΚ μπήκε στη μάχη με το βαθμολογικό μειονέκτημα, αλλά πρέπει να παίζει σαν να μην υπάρχει. Δείχνει πιο σοβαρός από ποτέ και καλό θα ήταν να συνεχίσουμε εμείς οι δημοσιογράφοι να... μην ασχολούμαστε μαζί του για να μπορέσει να υπηρετήσει με ηρεμία και στοχοπροσήλωση το πλάνο του Βλάνταν Ίβιτς. Το βασικότερο, όλων, είναι ότι ο Δικέφαλος δείχνει ΟΜΑΔΑ. Γεμάτος σε όλες τις θέσεις, χωρίς τον σούπερ σταρ που θα βάλει πονοκέφαλο στον προπονητή και θα φέρει γκρίνια στον κόσμο αν δεν παίζει, αλλά με ποδοσφαιριστές-υπηρέτες που θα κάνουν αυτά που πρέπει χωρίς προσωπικό όφελος.
Ο ΠΑΟΚ πρέπει να συνεχίσει έτσι. Σε αυτό το ρυθμό και με αυτή την ηρεμία. Να επικεντρωθούν προπονητές και παίκτες στο αγωνιστικό κομμάτι και για όλα τα άλλα, τα εξωαγωνιστικά, ας αφήσουν τους άλλους να ασχοληθούν. Πρόκειται για μια ομάδα που θέλει τα αποτελέσματα για να πάρει ώθηση για τη συνέχεια, ενώ ήδη έχει κερδίσει τον κόσμο της γιατί ο κόσμος του ΠΑΟΚ ήταν, είναι και θα είναι ο πιο πιστός. Εφέτος θα βλέπει και μπάλα. Και τούτο είναι το σημαντικότερο.
ΕΓΙΝΕ ΞΑΝΑ... ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ
Ο Ολυμπιακός έκλεισε την αυλαία των "μεγάλων" με μία εμφατική νίκη. Και αυτός -όπως και ο Παναθηναϊκός και ο ΠΑΟΚ- δεν "σκότωσε" κανά θεριό, αλλά έκανε το αυτονόητο, το οποίο είχε τεθεί σε αμφισβήτηση μετά την κακή ευρωπαϊκή εικόνα στα παιχνίδια με Μπερ Σεβά και Αρούκα.
Όσο κι αν ακουστεί περίεργο, πολλοί είχαν μπει στο "τρυπάκι" της αμφιβολίας. "Θα κερδίσουμε, ρε;" Αυτό έγινε κυρίως από τον ίδιο τον κόσμο που είχε συνηθήσει στις εύκολες νίκες, αλλά βρέθηκε... προ εκπλήξεως στην αρχή της τρέχουσας σεζόν όταν είδε μία ομάδα να δυσκολεύεται να πάρει αποτέλεσμα από κατώτερές της (συνεχίζω να πιστεύω στην κατωτερότητα της Μπερ Σεβά). Αυτό έφερε ένα μικρό πανικό μέχρι να έρθει το ματς με τη Βέροια και να... αποκατασταθεί η τάξη. Το μεγάλο σκορ ήταν αυτό που χρειαζόταν ο κόσμος, αλλά και η ίδια η ομάδα. Να λυθούν τα πόδια, να ανέβει η αυτοπεποίθηση, να φοβηθούν οι απέναντι.
Οι Πειραιώτες έδειξαν πως έχουν τον τρόπο και τους ποδοσφαιριστές για να παίρνουν τα λεγόμενα εύκολα ματς. Τώρα μένει να τους δούμε (όπως και τον Παναθηναϊκό) στα δύσκολα. Ο Ολυμπιακός δεν έπαψε να είναι ποιοτική ομάδα, έκανε μεταγραφές για να παραμείνει ποιοτική ομάδα, είναι πρωταθλητής, οπότε δεν μπορούμε να μιλάμε για οτιδήποτε άλλο εκτός από ρόλο πρωταγωνιστή.
ΜΕΡΙΚΕΣ ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΕΙΣ
Για επιμύθιο, δύο πράγματα:
1. Για να συσπειρωθείς δίπλα στην ομάδα και να δείξεις το δυναμικό "παρών" δεν χρειάζεται να μπαίνεις στη διαδικασία κουβέντας οπαδικής νοοτροπίας. Ουδείς έχρισε τον Ολυμπιακό αουτσάιντερ. Ουδείς μίλησε για "πέτρινα" χρόνια. Αυτά ανήκουν σε οπαδικές δημοσιογραφίες από άτομα που δεν θέλουν να βλέπουν ποδόσφαιρο παρά μόνο να παρακολουθούν τη μάχη της εξέδρας. Το ότι ο Ολυμπιακός δεν είναι εφέτος το απόλυτο φαβορί και μπαίνει στην ίδια αφετηρία με τους άλλους τρεις δεν σημαίνει ότι υποβαθμίζεται σαν ομάδα. Εκτός αν ο κόσμος του έχει καλομάθει στα μεγαλεία και δεν θέλει να χάνει ούτε στα... προγνωστικά.
2. Για να έχεις καλό πρωτάθλημα χρειάζονται απλά. Διαιτησίες που να περνούν απαρατήρητες και ποιοτικούς ποδοσφαιριστές. Εφέτος οι τέσσερις "μεγάλοι" έκαναν μεταγραφές, έφεραν παίκτες από το πάνω ράφι και -για να ικανοποιήσουν και την απαίτηση του ενός εξ αυτών- έκαναν επενδύσεις για να πάρουν το πρωτάθλημα. Το ότι βλέπουμε καλή μπάλα (και ευχόμαστε για ανάλογη συνέχεια) οφείλεται σε αυτό. Η καλή μπάλα φέρνει και το ανταγωνιστικό πρωτάθλημα. Τόσο απλά.
ΥΓ: Τον Λάμπρο Χαβέλα τον γνώρισα στο στρατό το 1999. Εκεί όπου άγνωστος μεταξύ αγνώστων ψάχνεις για κουβέντα και φιλίες. Μας ένωσε η δημοσιογραφία, αμφότεροι με λίγα χιλιόμετρα στο χώρο. Εξαιρετικό παιδί, ερωτευμένος με τη δουλειά του, δημοσιογράφος του πεζοδρομίου, το σπίτι του τον έβλεπε λίγο. Μετά το στρατό χαθήκαμε, ως είθισται σε αυτές τις περιπτώσεις. Βλεπόμασταν τυχαία. Τυχαία τον συνάντησα περίπου πριν κανά χρόνο. "Να πάμε για κανά καφέ, ρε", ήταν η άμεση απόκριση και των δύο. Δεν καταφέραμε να πάμε. Και ούτε πρόκειται. Τουλάχιστον σε αυτή τη ζωή. Ας είναι ελαφρύ το χώμα που θα τον σκεπάσει και κουράγιο στους δικούς του για να ξεπεράσουν το σοκ. Από μένα μόνο αυτό: "Όχι ρε σειρούλα...".
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ:
.jpg)
