Έραναν τον τάφο...

Ο Σταύρος Καραΐνδρος αναρωτιέται αν ο αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος έχει απαντήσεις στα αιώνια ερωτήματα για αυτή την Εθνική...

05 ΣΕΠ 2015

Το λάθος είναι ότι στεκόμαστε στο ματς με τους Φινλαδούς. Αυτό ήταν ουσιαστικά ένας κρίκος σε μια σειρά αρνητικών αποτελεσμάτων που έφεραν την Εθνική στην τελευταία θέση του προκριματικού ομίλου. Αλλού είναι το πρόβλημα. Στην επόμενη σελίδα, στο αύριο αυτής της ομάδας.

Ακούγοντας τον Γιώργο Γκιρτζίκη να μιλάει για ηλεκτροσόκ και για πρόσληψη ξένου τεχνικού, υπό φυσιολογικές συνθήκες θα ήμουν αισιόδοξος. Θα έπρεπε να έχω πίστη ότι θα αλλάξει η εικόνα και θα επανέλθει το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα στο δρόμο των επιτυχιών. Αν όχι των επιτυχιών, τουλάχιστον να μπει σε μια νέα βάση. Να μη γίνεται θέμα τρολαρίσματος στα social media και να κερδίσει ξανά τον κόσμο της. Οχι τους εποχιακούς φιλάθλους, αλλά όσους την αγάπησαν πραγματικά. Ακόμα και στα πραγματικά πέτρινα χρόνια.

Δεν είμαι, όμως, ούτε αισιόδοξος ούτε πεποισμένος ότι θα αλλάξει η κατάσταση. Τρομαγμένος είμαι. Γιατί βλέπω ότι μία απαίδευτη ΕΠΟ ψάχνει να βρει τον επόμενο προπονητή χωρίς να έχει τις γνώσεις που χρειάζονται. Γνώσεις που ενδεχομένως έχουν κάποιοι που τους αφήνει εκτός, ίσως φοβούμενη ότι θα... της κλέψουν τη δόξα.

Παραμένω από τους λίγους που θεωρούν ότι η Εθνική του 2004 δεν είχε το ταλέντο που έχουν πολλοί ποδοσφαιριστές τώρα. Ηταν, όμως, στρατιώτες και είχαν έναν έξυπνο προπονητή, ο οποίος φρόντισε να εκμεταλλευτεί τα πλεονεκτήματα κάθε παίκτη ξεχωριστά και να τα χρησιμοποιήσει στο πλάνο του. Έτσι δημιουργήθηκε αυτό που δεν υπάρχει τώρα: ΟΜΑΔΑ.

Ο Σαρρής δεν ήξερε, ή μάλλον πίστευε ότι τα ξέρει όλα. Ο Γκιρτζίκης θέλει να νομίζει ότι τα ξέρει. Και αυτή τη στιγμή στην ΕΠΟ υπάρχουν άνθρωποι που φοβούνται ακόμα τον Καραγκούνη και τον Κατσουράνη. Και ξέρετε γιατί γίνεται αυτό; Γιατί δεν έχουν καταφέρει να δείξουν δουλειά με το έργο τους. Δεν έχουν να επιδείξουν τίποτα διαφορετικό από μία απόλυτη ξεφτίλα που βιώνει μία Εθνική σε διάστημα λίγων μηνών. Από τότε που έφτασε ένα χαμένο πέναλτι του Γκέκα μακριά από τους 8 του Μουντιάλ μέχρι σήμερα που... απολαμβάνουμε την τελευταία θέση και κάνουμε τα πάντα για να μην ξεφύγουμε από αυτήν. Εκτός αν θεωρούμε ότι χαριστικά θα γυρίσει τούμπα η βαθμολογία και θα προκριθούμε ως πρώτοι στα τελικά του Euro.

Bέβαια, υπάρχει και ο Ιερώνυμος. Ισως η... τελευταία ελπίδα της ΕΠΟ να αλλάξει η κατάσταση. Να κάνει έναν ευχέλαιο, να διώξει τα κακά πνεύματα. Εκτός αν βρέθηκε στο γήπεδο Καραϊσκάκη το βράδυ της Παρασκευής για να ψάλει το "έραναν τον τάφο"...

Τα πράγματα είναι πάρα πολύ σοβαρά και ουδείς το έχει καταλάβει. Έχουμε... εθιστεί στην αποτυχία και πλέον δεν μας αγγίζει καμια ξεφτίλα. Πάθαμε "Φερόε" μετά τις απανωτές κατραπακιές και έχουμε ανοσία. Πώς αλλάζει αυτό; Ελπίζω να είχε την απάντηση ο Ιερώνυμος, γιατί η ΕΠΟ δεν νομίζω ότι την έχει...

ΥΓ: Ο Σωκράτης Παπασταθόπουλος έχει χριστεί ο νέος ηγέτης της Εθνικής. Με βάση το ρόστερ και το τι έρχεται, είναι λογικό. Καλά κάνει και προσπαθεί να προστατεύσει την Εθνική, αλλά τέτοιες στιγμές όπου οι δικαιολογίες έχουν στερέψει και ο κόσμος γελά με την Εθνική λες και είναι στο Δελφινάριο -εξάλλου λίγα μέτρα πιο κάτω είναι- το να τα βάζεις με δημοσιογράφο που δικαιολογημένα αντιδρά στο άλλοθι της "τύχης", δείχνει πανικό. Και ο πανικός δεν είναι καλός σύμβουλος...

ΥΓ2: Το καλό με όλη αυτή τη τραγωδία είναι ότι γίνεται ένα καλό ξεσκαρτάρισμα με τους φιλάθλους. Τους εποχιακούς που περιμένουν ένα νέο 2004 για να ποστάρουν φωτογραφίες στο facebook και τους άλλους που πραγματικά πονάνε με την κατάντια. Δυστυχώς η Εθνική τους έχασε και τους δύο...