Φταίει η άμυνα, φταίει και ο... Μήτρογλου
Ο Σταύρος Καραΐνδρος γράφει για την αμυντική τραγωδία του Ολυμπιακού στη Σουηδία, αλλά και για το γεγονός πως φέτος δεν έχει τον περσινό Μήτρογλου.
H ήττα του Ολυμπιακού στη Σουηδία έδωσε πολλά πράγματα για να ασχοληθεί κάποιος. Το ένα είναι ο Μποτία, σαν... κατηγορία από μόνος του και το άλλο είναι η συνολική εικόνα της άμυνας και η γενικότερη αμυντική συμπεριφορά του Ολυμπιακού σε όλα τα εφετινά του παιχνίδια.
Για το πρώτο τα πράγματα είναι απλά: ή θα πεις ότι ο Μποτία είναι μία... βελτιωμένη έκδοση Σαριέγκι, άρα... εξ ορισμού δεν κάνει για την άμυνα του Ολυμπιακού ή θα προσπαθήσεις να βρεις δικαιολογίες του τύπου ότι ακόμα δεν έχει δέσει με τον Αμπιντάλ και άλλα πολλά. Μπορείς να πεις, επίσης, το κλασικό "εγώ τα έλεγα" το καλοκαίρι όταν ο Μποτία αντικατέστησε τον Μανωλά και ο Αμπιντάλ αποκτήθηκε για να παίξει στόπερ. Τότε ήσουν ο γραφικός και γκρινιάρης Ολυμπιακός, τώρα θα πας με... άλλον αέρα στο γραφείο την επόμενη μέρα.
Μπορείς να πεις, επίσης, πως φταίνε μόνο τα συγκεκριμένα στόπερ του Ολυμπιακού που θυμίζουν... Καρυάτηδες της Αμφίπολης, αλλά η γενικότερη συμπεριφορά όταν η ομάδα αμύνεται με συγκεκριμένους παίκτες να γίνονται χίλια κομμάτια ώστε να βρεθούν εκεί που υπάρχει κενό. Είτε στη μεσαία γραμμή είστε στα άκρα είτε στο κέντρο της άμυνας όταν η μπάλα έχει φτάσει εκεί.
Τη διαφορά ο Μήτρογλου
Όλα τα παραπάνω είναι γνωστά και τα βλέπουν όλοι. Είναι αυτά που θα σταθούν οι περισσότεροι την επόμενη μέρα της τραγωδίας στη Σουηδία. Υπάρχει, όμως και μια άλλη διάσταση, αυτή του επιθετικού κομματιού. Το παιχνίδι θύμιζε το περσινό με την Άντερλεχτ. Ιδια εικόνα στην άμυνα, ίδια εικόνα στην αμυντική συμπεριφορά, μόνο που τότε ο Ολυμπιακός είχε Μήτρογλου. Οχι τον εφετινό, αλλά τον περσινό. Που έβαζε γκολ με το δεξί και το αριστερό, σούταρε με αυτοπεποίθηση και δεν είχε να αποδείξει σε κανέναν τίποτα. Φέτος έχει τον Μήτρογλου που ψάχνει να βρει τα πατήματά του, που δεν έχει αποκτήσει ακόμα την αυτοπεποίθηση που θα ήθελε και -το βασικότερο- έχει το βάρος και το άγχος να αποδείξει πως δεν έφυγε ως αποτυχημένος από την Φούλαμ.
Θα μου πείτε "ένας παίκτης κάνει τη διαφορά πέρυσι με φέτος;" Οταν μιλάμε για τους... δύο Μήτρογλου, τότε ναι. Ο Ολυμπιακός κέρδισε παιχνίδια στο περσινό Champions League καθαρά από ατομική ικανότητα (Μήτρογλου, Ρομπέρτο) και μετά από τύχη. Μπράβο του. Φέτος από ατομική ικανότητα δείχνει να στερείται όχι γιατί δεν έχει παίκτες γεμάτους από αυτή, αλλά γιατί δεν τη βγάζουν στον αγωνιστικό χώρο. Ναι, λείπει και ο Μανωλάς, το είπαμε παραπάνω. Αλλά αν πάρουμε ως παράδειγμα το ολλανδικό μοντέλο, τότε ας τρώω πολλά γκολ αρκεί να βάζω ένα περισσότερο. Ο Ολυμπιακός εφέτος δεν το έχει αυτό. Δεν δείχνει να έχει το εύκολο γκολ, βάλτε κι ότι έχει την... εύκολη άμυνα και δένει το...γλυκό των μέχρι τώρα αποτελεσμάτων.
Οι ευθύνες Μίτσελ
Δεν ξέρω αν για όλο αυτό τον αχταρμά που διαβάσατε φταίει ο Μίτσελ. Προφανώς έχει μερίδιο γιατί είναι ο υπεύθυνος του σχεδιασμού το καλοκαίρι. Σίγουρα, όμως, έχει την ευθύνη να διορθώσει τα κακώς κείμενα τώρα που είναι νωρίς. Εννοείται πως δεν χάθηκε τίποτα ούτε με την ήττα στο Περιστέρι ούτε με αυτή στην Σουηδία. Ο κόσμος του Ολυμπιακού, βέβαια, είναι απαιτητικός και έχει την γκρίνια στο τσεπάκι του...
ΥΓ: Το μαρκάρισμα στον Μανιάτη είναι πέναλτι. Αυτό είναι δεδομένο όπως δεδομένη είναι η ενέργεια του Μανιάτη να το κερδίσει. Αυτό είναι το χαρακτηριστικό του Έλληνα ποδοσφαιριστή. Δεν προτιμά να τελειώσει τη φάση, αλλά ψάχνει να κερδίσει την παράβαση, ακόμα κι όταν το γκολ είναι εύκολο. Και επειδή η Ευρώπη δεν είναι Ελλάδα και θα βρεθεί κάποιος Ρώσος να μη δώσει πέναλτι, ας αλλάξουν άπαντες νοοτροπία και ας δουν το ποδόσφαιρο όπως πρέπει: πας πρώτα για την ουσία. Τόσο απλά.
Διαβάστε ακόμη:
Σταύρος Γεωργακόπουλος: Ιδανικοί αυτόχειρες στο πιο εύκολο διπλό
