Γίναμε όλοι τιμωροί για τα like και τα share

Η συζήτηση περί θανατικής ποινής στην Ελλάδα επανέρχεται στη δημοσιότητα κάθε φορά που προκαλείται το κοινό αίσθημα. Στην προκειμένη περίπτωση επέστρεψε με αφορμή τον αποκρουστικό θάνατο της μικρής Άννυ.

Από τη δύσκολη θέση για το αν συμφωνούμε ή όχι με αυτό, μας έβγαλε ο Γιάννης Πανούσης. Ο Υπουργός Δημοσίας Τάξης και εξαίρετος καθηγητής Εγκληματολογίας, άρα ο πλέον κατάλληλος για να μιλήσει για αυτό, ουσιαστικά "νομιμοποίησε" την επερχόμενη "ποινή" του Βούλγαρου στις φυλακές. Ολοι ξέρουμε τον περίφημο άγραφο νόμο των φυλακών. Το διαπιστώσαμε live στην περίπτωση Δουρή και ήταν η πρώτη φορά που αισθανθήκαμε δικαίωση για τις... ευχές μας.

Οσο κι αν πέφτουμε από τα σύννεφα με την αποτρόπαια πράξη και φοράμε τη μάσκα του συγκλονισμένου, όλοι είμαστε "βρυκόλακες" που διψάμε για αίμα. Οχι για την είδηση αυτή καθ' αυτή, αλλά για να δείξουμε στα social media πόσο ευαίσθητοι είμαστε, πόσο μας αγγίζουν τέτοια γεγονότα, αλλά και πόσο στυγεροί τιμωροί και απονεμητές της δικαιοσύνης σε έναν κόσμο που αυτές οι ειδήσεις παρουσιάζουν στο κοινό... κινηματογραφικό ενδιαφέρον. Μέχρι να χτυπήσουν τη δική μας πόρτα. Ή του διπλανού.

Ο τρόπος που αντιμετωπίστηκε η είδηση για την άγρια δολοφονία της μικρής Άννυ από την πλειοψηφία των Μέσων έγινε με τρόπο τέτοιο ώστε να ικανοποιηθεί ο αποδέκτης. Τόσο απλά και ξεκάθαρα. Ο κόσμος "θέλει" αίμα. Θέλει λεπτομέρειες κι ας κλείνει δήθεν τα μάτια του ή τα αυτιά του. Διψάει να μάθει για τον τεμαχισμό της μικρής. Τόσο πιο δραματικό ένας γεγονός τόση περισσότερη ώρα στο facebook και στο twitter, πολλά like, περισσότερα share και ανάδειξη της δήθεν ανθρωπιάς που κρύβουμε όλοι μέσα μας. Ολα αυτά, βέβαια, για λίγα 24ωρα. Οσο το επιτάσσει η επικαιρότητα. Μετά η Άννυ θα ξεχαστεί, όπως ξεχάστηκε και ο Βαγγέλης Γιακουμάκης ή ο Δουρής παλαιότερα. Θα τα θυμόμαστε μόνο στα ανάλογα flashback.

Ο Πανούσης πολλούς από εμάς μας έβγαλε από τη δύσκολη θέση να εκφράσουμε την επιθυμία διαπόμπευσης και ανάλογης τιμωρίας του παιδοκτόνου. Ο Πανούσης ουσιαστικά αποτέλεσε τη φωνή των περισσότερων, χωρίς αυτό να δικαιολογεί τα όσα είπε. Ναι, γνωρίζουμε ότι στη φυλακή ο Βούλγαρος πιθανότατα θα πάθει αυτό που του αξίζει. Ναι, γνωρίζουμε ότι τέτοια εγκλήματα δεν περνούν... απαρατήρητα στον "κλειστό κύκλο" των φυλακισμένων και ξεπερνούν τον "κώδικα τιμής". Το κάθε κράτος, όμως, δεν ζητά αυτόκλητους τιμωρούς, αλλά την απονομή δικαιοσύνης.

Και σας το λέω εγώ που σε κάθε τέτοια είδηση η πρώτη σκέψη που κάνω για τον δράστη θυμίζει σενάριο σε ταινία θρίλερ. Άρα δεν ξεφεύγω από το σύνολο, αλλά στη δεύτερη σκέψη -η οποία από τη στιγμή που έγινα πατέρας, πάντα είναι αναγκαία- αποφεύγω την ανθρωποφαγία. Για τον απλούστατο λόγο πως ένας άρρωστος εγκληματίας -όπως ο παιδοκτόνος στην προκειμένη περίπτωση- δεν αντιμετωπίζεται με τον ίδιο άρρωστο τρόπο. Εκτός αν θέλουμε αντί για κοινωνία να γίνουμε ζούγκλα, νομιμοποιώντας το λιντσάρισμα. Και όχι μόνο για χάρη των social media και της αποδοχής από τους γύρω...