Η ΑΕΚ σήκωσε το σταυρό της και άντεξε

Στην πρώτη της χρονιά πήρε το Κύπελλο. Κόντρα στον Ολυμπιακό. Στη δεύτερη χρονιά ετοιμάζεται να πάει τελικό. Αποκλείοντας τον Ολυμπιακό. Στο σωτήριο έτος 2 μ.Υ (μετά υποβιβασμού).

Η ΑΕΚ της Γ' Εθνικής, των χωραφιών, της πίκρας, της περιπέτειας στη δεύτερη κατηγορία, του "Ερχόμαστε" που χλευάστηκε, των οπαδών που στάθηκαν στο πλευρό της, είναι εδώ. Στη μεταβατική περίοδο της ανόδου μέχρι του γίνομαι ξανά ομάδα για πρωτάθλημα, η ΑΕΚ πάει από το σωστό δρόμο. Κι ας υπάρχουν γκρίνιες και παράπονα. Μεμψιμοιρία και εσωστρέφεια.

Αυτές τις μέρες πριν από τέσσερα χρόνια η ΑΕΚ ζούσε το απόλυτο δράμα. Τέτοια περίοδο ήταν, λίγο μετά τα γενέθλιά της. Το ημερολόγιο έγραφε 21 Απρίλη. Η ήττα από τον Ατρόμητο στο Περιστέρι την έστελνε στα τάρταρα. Υποβιβασμός κι άγιος ο Θεός για την επόμενη μέρα.

Βρέθηκε στη Γ' Εθνική, επέζησε των χωραφιών και της τραγελαφικής κατάστασης που βίωσε για το μέγεθος της ιστορίας της, ανέβηκε στη δεύτερη κατηγορία και αφού ξεπέρασε τα εμπόδια, επέστρεψε εκεί που ανήκει. Έσβησε τον εφιάλτη, τον έκλεισε καλά στο μπαούλο, κλείδωσε και πέταξε το κλειδί μακριά.

Η επιστροφή συνοδεύτηκε με τίτλο. Συνοδεύτηκε και με γκρίνια. Για το ρόστερ, τον Δέλλα, τον Μελισσανίδη, το γήπεδο που δεν γίνεται, τις μεταγραφές που δεν κάνει η διοίκηση και όσα, τέλος πάντων, συνθέτουν μία... καθημερινότητα της ΑΕΚ. Στο τέλος της σεζόν ήρθε η κούπα. Ήρθε το Κύπελλο κόντρα στον Ολυμπιακό και η εξιλέωση του κόσμου. Αυτό το ουρλιαχτό, αυτό το "ναι, ρε πούστη" που βγαίνει από το στόμα κάθε οπαδού που έχει ζήσει δύο μαρτυρικές χρονιές.

Εφέτος ξεκινά για το κάτι καλύτερο. Εφτιαχνε ρόστερ για πρωτάθλημα. Ή έτσι νομίζε, δείτε το όπως θέλετε. Και να οι γκέλες και να η γκρίνια για τον Κετσπάγια και να τα ουρλιαχτά, αυτή τη φορά αγανάκτησης. Η χρονιά οδεύει προς το τέλος, το χαμένο πρωτάθλημα έρχεται να προστεθεί στα προηγούμενα 23, αλλά η ΑΕΚ βγάζει το κεφάλι στην επιφάνεια. Ανήμερα των γενεθλίων της φωνάζει "παρούσα" και παίρνει το διπλό στο γήπεδο Καραϊσκάκη. Στο μεγαλύτερο ματς (μέχρι το επόμενο του τελικού).

Χάσει-κερδίσει στη ρεβάνς, περάσει-δεν περάσει, η ΑΕΚ πάει μια χαρά στο δρόμο προς την επιστροφή. Έφτασε στο μηδέν, έπιασε πάτο, τον έξυσε και βρήκε το σθένος να κολυμπήσει ξανά προς την επιφάνεια. Το κοντέρ μηδένισε και πάει ξανά προς τα πάνω.

Ναι, η ΑΕΚ της γκρίνιας, της μεμψιμοιρίας, η ΑΕΚ που βγάζει τα μάτια της με τα ίδια της τα χέρια. Αυτή η ΑΕΚ επέστρεψε από τον Άδη και πετά προς τον παράδεισο. Αυτή η ΑΕΚ πρέπει να γίνει μάθημα για το πως χτίζεται σιγά-σιγά μια ομάδα από τα συντρίμια της. Ναι, με τα λάθη, τις παραλείψεις, τις χαζές επιλογές. Ναι, κάθε ταξίδι έχει εμπόδια, έχει λάθη του οδηγού στη βιασύνη να φτάσει στο στόχο.

Η ΑΕΚ βάζει τα γυαλιά στους άλλους "μεγάλους" (Αθηνών-Θεσσαλονίκης) που χτίζουν και γκρεμίζουν. Που προσπαθούν να φτάσουν στο δικό τους ζενίθ, αλλά πάντα καταλήγουν στο ναδίρ. Ναι, η ΑΕΚ μπορεί να δείξει το δρόμο στον Ολυμπιακό. Να χτίσει από το μηδέν, να σβήσει την εφετινή χρονιά, να διαγράψει τα λάθη του και να σχεδιάσει σε μια λευκή κόλλα χαρτί τη νέα ομάδα που θα πρωταγωνιστήσει στα επόμενα χρόνια. Κι ας ξανακάνει λάθη, αρκεί να αποκτήσει τη δίψα που του λείπει.

Το ντέρμπι του γηπέδου Καραϊσκάκη άφησε τόσα πράγματα εξωποδοσφαιρικά που ελάχιστοι θα ασχοληθούν με το αποτέλεσμα και την εικόνα των δύο ομάδων. Ελάχιστοι θα κρατήσουν αυτά που πρέπει για να σχεδιάσουν το μέλλον τους. Οκ, ο Ολυμπιακός είναι μεγάλη ομάδα, έχει το know how, μπορεί να το γυρίσει στη ρεβάνς. Ο εφετινός Ολυμπιακός μπορεί; Δύσκολα. Για όλα τα παραπάνω που δεν έχει.