Ήρθε, αλλά πού πάει;

Το "Ερχόμαστε" είναι μία έννοια απειλητική, μία έννοια που προμηνύει κάτι. Στην ΑΕΚ το "Ερχόμαστε" δεν έκανε τίποτα διαφορετικό από το να μεγαλώσει την εσωστρέφεια ενός συλλόγου που τον χαρακτηρίζει ακριβώς αυτό.

Ουσιαστικά όλα πέρασαν στην ιστορία, για το όποιο πλάνο της ΑΕΚ με την επιστροφή της στη μεγάλη κατηγορία, με το τέλος της συνεργασίας με τον Τραϊανό Δέλλα. Το γιατί έφυγε έχει εξηγηθεί και αναλυθεί πολλάκις, ίσως να μη συνέβαινε ποτέ αν το ντέρμπι με τον Ολυμπιακό έληγε στο 1-0. Το θέμα, όμως, είναι ότι η ΑΕΚ έφτασε σε αυτό το ντέρμπι χωρίς να ξέρει τι ακριβώς κάνει εφέτος στη Super League.

Ήρθε για να μείνει, αυτό είναι σίγουρο και δεδομένο για μία ομάδα με την ιστορία της ΑΕΚ. Ήρθε για να δημιουργήσει, να χτίσει, να ετοιμάσει την ομάδα του μέλλοντος; Αναπάντητα ερωτήματα κι αυτό γιατί η περίφημη επιστροφή της δεν επικοινωνήθηκε σωστά. Η ΑΕΚ ξέραμε όλοι ότι έρχεται. Η περιπέτεια στην τρίτη και δεύτερη κατηγορία ήταν κάτι αναγκαίο για το πρόγραμμα εκκαθάρισης και επιστροφής... στο μέλλον. Το "Ερχόμαστε" θα μπορούσε λέγεται ακόμα στα χείλη των ανθρώπων της ομάδας για να επισημαίνεται σε όλους ότι η επιστροφή δεν σήμαινε αυτομάτως πρωταγωνιστικό ρόλο, αλλά μετάβαση στην επόμενη σελίδα, σε αυτή όπου θα γραφούν και οι ανάλογες επιτυχίες.

Είχαν ανάγκη την ΑΕΚ

Ποιος, όμως, φούσκωσε τα μυαλά των φιλάθλων; Ή, για να το θέσουμε καλύτερα, ποιος προσπάθησε να μην φουσκώσουν; Ουδείς. Γιατί ο κόσμος και ο Τύπος είχε ανάγκη την ΑΕΚ. Επιζητούσε την επιστροφή της για να αποκτήσει νόημα το ελληνικό πρωτάθλημα. Είτε γιατί πάντα θα πουλάει μία κόντρα Μελισσανίδη-Μαρινάκη είτε γιατί η ΑΕΚ είναι μία ομάδα που συμπληρώνει το παζλ του ενδιαφέροντος του φίλαθλου κοινού. Και το κομμάτι αυτό έλειπε για δύο χρόνια.

Το καλοκαίρι τα εξώφυλλα των εφημερίδων ήθελαν την παλιά ΑΕΚ. Αυτή που έφερνε μεγάλους ποδοσφαιριστές και πρωταγωνιστούσε στα μεταγραφικά σενάρια. Η ΑΕΚ της υπομονής και του πλάνου δεν "πούλαγε". Δεν δημιουργούσε δίψα στον κόσμο, δεν του έφερνε προσμονή για κάτι μεγάλο. Και να τα εξώφυλλα με τον Μελισσανίδη να υπόσχεται παικταράδες και γηπεδάρα και να τα εξώφυλλα για πιθανούς μεταγραφικούς στόχους που το βαλάντιο της ΑΕΚ δεν σήκωνε και να οι "απειλητικές" διαθέσεις για επιστροφή με στόχο την εκκαθάριση του ελληνικού ποδοσφαίρου για να έρθουν οι καλύτερες μέρες.

Ουδείς μίλησε για πλάνο και υπομονή. Ουδείς θυμήθηκε τα λόγια του Μελισσανίδη που τόνιζε πως "όταν είμαστε έτοιμοι και επιστρέψουμε, θα σας ενημερώσω". Το έλεγε ξεκάθαρα: όταν γίνουμε ευθέως ανταγωνιστικοί, θα ενημερωθούν. Από τότε έως σήμερα έχει περάσει 1,5 χρόνος και από τα χείλη του "Τίγρη" δεν έχει ακουστεί η λέξη επιστρέψαμε.

Αυτό είναι το κομμάτι που δίνει άλλοθι στον Δημήτρη Μελισσανίδη. Το άλλο είναι αυτό που δεν έβαλε φρένο στις πρώιμες προσδοκίες για μία ΑΕΚ ανταγωνιστική πριν το προγραμματισμένο χρονικό διάστημα. Προσδοκίες που ο ίδιος δημιούργησε όταν βγήκε μπροστά. Αντ' αυτού, άφησε να περιφέρεται μία τάση μεγάλης επιστροφής της ΑΕΚ, χωρίς αυτή να είναι έτοιμη. Χωρίς να μπορεί να ανταπεξέλθει σε κάτι που την "ανάγκαζαν" να κάνει.

Χωρίς... GPS

Στον Παναθηναϊκό, για παράδειγμα, υπήρχε ένα πλάνο (άλλο αν στην πορεία αυτό χάλασε). Οι διοικούντες βγήκαν μπροστά και ζήτησαν τρία χρόνια υπομονή για να μπει ξανά ο σύλλογος σε ράγες πρωταθλητισμού. Ο κόσμος άκουσε, πίστεψε, περίμενε. Έκανε υπομονή γιατί υπήρχε σχέδιο. Στην ΑΕΚ έμειναν στο "Ερχόμαστε". Δεν βγήκε κάποιος να πει για πλάνο. Άφησαν να αιωρείται το τι ακριβώς θέλει να κάνει εφέτος η ομάδα. Άφησαν τον κόσμο να πιστεύει.

Ο κόσμος αντέδρασε γιατί αισθάνθηκε ότι όλο αυτό είναι ένα ψέμα που δημιουργήθηκε μέσα από την ανάγκη για μία διαφορετική αλήθεια. Ο κόσμος αντέδρασε γιατί άλλα περίμενε και δεν βρέθηκε ουδείς να του πει μην τα περιμένει. Η ΑΕΚ έβγαλε τα μάτια της με τα ίδια της τα χέρια και έχασε ό,τι πολυτιμότερο είχε: την ηρεμία της.

Ο κόσμος διψά και απαιτεί. Δεν βάζει το μαχαίρι στο λαιμό, έχει υπομονή, αλλά θέλει πλάνο. Το άκουσε το "Ερχόμαστε". Το εμπέδωσε. Τώρα θέλει να δει "πού πάμε" και "πώς θα πάμε εκεί". Μέχρι τώρα δεν έχει βγει κάποιος να ενημερώσει για τη διαδρομή. Στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα. Η χρονιά χάθηκε για τους απαιτητικούς, όχι όμως για τους ρεαλιστές. Τους δεύτερους τους είχε, τους πρώτους πίστεψε ότι θα τους κάνει. Καιρός είναι να πείσει και αυτούς...