Ήταν κάποτε ένας Παναθηναϊκός
Ο Σταύρος Καραΐνδρος γράφει για τον αποκλεισμό του Παναθηναϊκού, το χαμένο DNA των φιλάθλων και τη μετριότητα που έμαθαν άπαντες να ζουν και να αποδέχονται.
Ο Παναθηναϊκός, το κλαμπ όπως χαρακτηριστικά το λέει ο Γιάννης Αναστασίου, μίκρυνε. Αν υπάρχουν ακόμη κάποιοι που πιστεύουν το αντίθετο, τότε ας γυρίσουν πλευρό να τους ξαναπάρει ο ύπνος και να ονειρευτούν τις ευρωπαϊκές πορείες και εκείνες τις βραδιές που ήταν αποκούμπι τις χρονιές χωρίς τίτλο.
Ο Παναθηναϊκός μίκρυνε επικίνδυνα. Δεν τον μίκρυνε μόνο ο Γιάννης Αναστασίου και ο Γιάννης Αλαφούζος, αλλά ο τρόπος αντιμετώπισης κάθε αποτυχίας. Είναι κάτι που μπαίνει ως θέμα συζήτησης για μερικές μέρες και τέλος. Αλλαγή σελίδας, επόμενο ματς, επόμενη γκέλα, νέα γκρίνια, νέα απογοήτευση. Ρολόι πάει το πράγμα, αλλά ουδείς συγκινείται. Δεν είναι μόνο το παραμύθι της στήριξης από τον κόσμο στη μνημονιακή πολιτική που έφεραν οι μεταγραφές τύπου Μελίσση, αλλά η γενικότερη στάση των περισσότερων προς την ομάδα.
Μόνο οι οργανωμένοι στήριξαν τους "πράσινους" αυτή την περίφημη τριετία. Οι υπόλοιποι ουσιαστικά εμφανίζονταν όταν ο Παναθηναϊκός τους έκανε να πάνε γήπεδο. Με κάποια καλή εμφάνιση, μια μεγάλη νίκη, τέλος πάντων μία παρένθεση στη γενικότερη μετριότητα.
Μαθαίνουν στην αποτυχία
Ο οπαδός του Παναθηναϊκού δεν είναι σαν τους άλλους. Πρώτον, δεν είναι σαν αυτόν του Ολυμπιακού που γκρινιάζει ακόμα και στο 15ο σερί πρωτάθλημα. Θυμίζω τις καλές χρονιές του τριφυλλιού τη δεκαετία του '90 που παρά τους εγχώριους τίτλους και τις καλές πορείες στην Ευρώπη, το ΟΑΚΑ δεν μάζευε πάνω από 5-6.000. Έτσι είναι το DNA του Παναθηναϊκού.
Αυτό, λοιπόν, το DNA χάθηκε κάπου στα βάθη του χρόνου. Εκείνοι οι Παναθηναϊκοί μεγάλωσαν και δεν πρόκειται να κουνηθούν για να πάνε στο γήπεδο αν δεν έχουν πρώτα ένα καλό κίνητρο. Το έκαναν τότε πόσο μάλλον τώρα. Η νέα γενιά των Παναθηναϊκών μεγαλώνει στην αποτυχία. Κι αυτό δεν είναι απαραιτήτως κακό. Υπό άλλες συνθήκες οι οπαδοί θα γιγαντώνονταν, θα υπήρχε τεράστια συσπείρωση και η ομάδα αναγκαστικά θα ακολουθούσε το δρόμο προς την επιτυχία.
Από τη στιγμή που η μοναδική συσπείρωση είναι στη γκρίνια και κάθε τι αρνητικό γίνεται αποδεκτό με τον "ωχαδερφισμό" των περισσότερων φιλάθλων, τότε οποιαδήποτε διοίκηση και οποιοσδήποτε προπονητής αποκτά άλλοθι για να συνεχίσει το έργο του. Μέτριο έως κακό από ανθρώπους αμαθείς, που, ναι στήριξαν τον Παναθηναϊκό όταν οι... Αμπράμοβιτς τον εγκατέλειψαν, αλλά δείχνουν ξεκάθαρα ότι δεν έχουν την εμπειρία και την τεχνογνωσία να φέρουν τον σύλλογο ψηλά.
Ο αποκλεισμός από την Καμπάλα δεν είναι ό,τι χειρότερο έχει δει ο φίλος του Παναθηναϊκού τα τελευταία χρόνια. Έχει δει πολλά που ξεπερνούν τα δάχτυλα δύο χεριών. Και σε Ελλάδα και σε Ευρώπη. Και δεν αντιδρά. Με μια πρόχειρη σκέψη, μου έρχεται στο μυαλό η Λίτεξ, τη χρονιά του Σάντος. Και τι έγινε που την πέρασε; Ποιος το θυμάται σαν επιτυχία; Με αυτή τη λογική, αν το βράδυ της Πέμπτης στη Λεωφόρο γινόταν το 3-2 και περνούσε ο Παναθηναϊκός, η συζήτηση θα είχε άλλη βάση.
Το κακό που έκανε το Κύπελλο
Προσωπικά, θεωρώ ότι -εκ των υστέρων πάντα- το μεγαλύτερο κακό στο πλάνο του Παναθηναϊκού το έκανε η κατάκτηση του Κυπέλλου στην πρώτη μνημονιακή χρονιά. Τότε που ο Παναθηναϊκός έκανε το πρώτο καλό του φίνις και ολοκλήρωσε τη σεζόν με μια εμφατική νίκη επί του ΠΑΟΚ. Αυτό το 4-1, αυτό το τρόπαιο μετά από τέσσερα χρόνια ανομβρίας, κάλυψε τα προβλήματα κάτω από το χαλάκι. Τότε ήταν που πίστεψαν όλοι ότι το πλάνο δουλεύει μια χαρά και πάνω σε αυτό μπορούσαν να χτίσουν για μια καλύτερη συνέχεια.
Ποια ήταν η καλύτερη συνέχεια; Ο Μπούρμπος, ο Μπερίσα και ο Μπούι. Αυτές ήταν οι μεταγραφές του τριφυλλιού την επόμενη χρονιά. Προφανώς και οι συγκεκριμένες κινήσεις έγιναν βάσει των χρημάτων που υπήρχαν στα ταμεία, αλλά έγιναν και με τον αστερίσκο ότι "η ομάδα δεν χρειάζεται περαιτέρω ενίσχυση, αφού από την πρώτη χρονιά τα πήγαμε καλά". Ουσιαστικά, δηλαδή, όλοι έζησαν στην ψευδαίσθηση ότι τα πράγματα πηγαίνουν ρολόι, άπαντες κέρδισαν χρόνο και την υπομονή του κόσμου και έδωσαν σε όλους να πιστέψουν ότι το τριετές πλάνο θα μετουσιωθεί σε πρωταθλητισμό την τελευταία και κρίσιμη χρονιά. Δηλαδή φέτος.
Προσέξτε: μπορεί στο τέλος του δρόμου εφέτος να αποδειχθεί μάγκας ο Παναθηναϊκός. Να ανατρέψει την υπάρχουσα κατάσταση που ο ίδιος δημιούργησε και να φτάσει στην κορυφή. Οι απώλειες στη διαδρομή, όμως, θα μείνουν στη μνήμη και όλοι θα καταλάβουν -ας μη γελιόμαστε- ότι αν υπάρξει επιτυχία στο εφετινό φινάλε, θα γίνει κυρίως "γιατί το έχασαν οι άλλοι".
ΥΓ: Οποιος θέλει τα πολλά χάνει και τα λίγα. Ακόμα και σε αυτό φάνηκε πόσο λάθος λειτουργούν στον Παναθηναϊκό. Ηθελαν την πρώτη θέση στα περσινά πλέι οφ της Super League, πίστεψαν στο Champions League ή έστω στους ομίλους του Europa League με μια -"έλα μωρέ θα την περάσουμε όπως τη Μίντιλαντ"- κλήρωση και δεν σκέφτηκαν ότι υπάρχει και ένα άλλο πιο βατό σενάριο. Δεύτερος στα πλέι οφ, εξασφαλισμένη θέση στους ομίλους του Europa League, εξασφαλισμένα χρήματα στα ταμεία για να κάνεις κι άλλες προσθήκες τη νέα σεζόν, εξασφαλισμένη ησυχία, τάξη και ασφάλεια.
Διαβάστε ακόμα:
Η συζήτηση με τον Θέμη Καίσαρη για τον αποκλεισμό του Παναθηναϊκού
