Και το μυαλό μου είναι θολό... πω πω πω

Κανονικά, δεν θα έπρεπε να υπάρχει καμία συζήτηση για το οτιδήποτε από τη στιγμή που η χώρα διαθέτει σχολιαστές όπως ο Στέφανος Χίος και ο Νίκος Αλέφαντος. Από τη στιγμή που εμείς οι ίδιοι φροντίζουμε να υποβαθμίζουμε οτιδήποτε μπορεί να μπει σε ένα πλαίσιο κουβέντας, όλα τα άλλα είναι "μια ωραία πεταλούδα".

Πάλι πέσαμε από τα σύννεφα;

Το ντέρμπι του Σαββάτου στο ΟΑΚΑ άφησε πολλά. Ουδεμία έκπληξη. Τα περισσότερα εξ αυτών εξωαγωνιστικά. Επίσης. Η κόντρα συνεχίζεται με επίσημες τοποθετήσεις και non paper. Μία από τα ίδια δηλαδή. Να πούμε και τη συνέχεια; Θα υπάρξει επίσημη τοποθέτηση των απέναντι, τι λέει των περιβάλλον για την επίσημη τοποθέτηση των απέναντι, ίσως να ακολουθήσει και καμιά επίσημη ανακοίνωση αν φουντώσουν τα πνεύματα -τώρα άρχισε η εβδομάδα- και μπορεί όλο αυτό να κλείσει με μία νέα θέση για την Ευρώπη και τα κλασικά ότι "εμείς έχουμε την Αντερλεχτ, εμείς παίζουμε Ευρώπη, δεν έχουμε χρόνο να ασχολούμαστε με αυτά". Με λίγα λόγια η ΑΕΚ και ο Ολυμπιακός ήρθαν να βγάλουν ακόμη ένα τουβλάκι από το Τζένγκα του ελληνικού ποδοσφαίρου που τελεί υπό κατάρρευση, αλλά μένει εκεί, όρθιο με μνημειώδη αντοχή!

Ειλικρινά, τι σας έκανε εντύπωση από όλα αυτά που είδατε από το βράδυ του Σαββάτου και μετά; Τι το καινούργιο σας χάρισε το συγκεκριμένο ντέρμπι; Ίδιο σενάριο, καμία ανατροπή και ένας φαύλος κύκλος που τελειωμό δεν έχει. Κουβέντα για τη διαιτησία, συζήτηση για τη συμπεριφορά ορισμένων ποδοσφαιριστών, παραγοντική διαμάχη, επικοινωνιακός "πόλεμος" και ένας στρατός δημοσιογράφων που έχει έτοιμη την επόμενη μέρα, ανάλογα πως τη βλέπει ο καθένας.

Ποιος θέλει να γίνει ντεκαυλέ δημοσιογράφος;

Οκ, ας βάλουμε ως πρόλογο τις ευθύνες των δημοσιογράφων. Δεδομένες και αδιαπραγμάτευτες. Ο κόσμος θέλει αίμα, σαν τα λιοντάρια στην αρένα. Το να ασχοληθείς με το ποδόσφαιρο είναι ντεκαυλέ. Εκτός αν έχει έρθει καμιά τεσσάρα, οπότε όλα αλλάζουν. Στις νίκες του 1-0, των αποβολών και του τρίτου ριπλέι για να καταλάβεις αν είναι πέναλτι ή όχι, δεν χωράει τίποτε άλλο εκτός από την οπαδική εσωστρέφεια. Ακόμα κι αν κάποιος βγει από τις ράγες και αποφασίσει να κινηθεί αυτοβούλως θέλοντας να δώσει βάσει στο ποδοσφαιρικό κομμάτι, την επόμενη μέρα θα μπει στη θέση του και θα ακολουθήσει τον όχλο. Έτσι είναι αυτά, γιατί να κοροϊδευόμαστε;

Ελάτε μία βόλτα από τα δημοσιογραφικά γραφεία μία εβδομάδα πριν από κάποιο ντέρμπι. Κάντε μία... ντοκιμαντερίστικη επίσκεψη για να δείτε την προετοιμασία. Ούτε την περίοδο του πολέμου στον Κόλπο τέτοιος σχεδιασμός! Τα φέρνεις από εδώ, τα φέρνεις από εκεί, ετοιμάζεις αφιερώματα, αγωνιστικές αναλύσεις, προφίλ προπονητών, στατιστικά και όλα τα συναφή, αλλά ξέρεις καλά, στο βάθος του μυαλού σου, ότι στον επίλογο θα χρειαστεί να ανατρέξεις στον ΚΑΠ και να περιμένεις την επόμενη επίσημη τοποθέτηση.

Μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας. ΟΛΟΙ λειτουργούμε έτσι, γιατί αυτό είναι το προϊόν. Οι λίγοι που έχουν μείνει να ασχολούνται είναι αυτοί που θέλουν αίμα. Αίμα θέλει ο λαός, αίμα θα του δώσουμε. Τα ρομαντικά τελείωσαν. Κατά το "οι εποχές Μάτσα Καζαντζίδη τελειώσανε κύριοι". Γι' αυτό και οι εφημερίδες αγκομαχούν, γι' αυτό και ψάχνουν τρόπους να φέρουν τον κόσμο στα περίπτερα, γι' αυτό όλος αυτός ο "πόλεμος" για το ποιος θα πείσει τον "λαθραναγνώστη" να βάλει το χέρι στην τσέπη.

Δεν βρίζω, να περάσει

Τα σάιτ; Τα σάιτ είναι άλλο θέμα. Το αφιέρωμα στον Τζόρνταν, η γκολάρα του Μέσι και μία απίθανη ντρίμπλα έχουν την πολυτέλεια να παρουσιαστούν κεντρικά θέματα γιατί πάντα θα είναι διαφορετικά Μέσα σε σχέση με τις εφημερίδες. Πάντα θα υπάρχει αυτή η χαλάρωση με το κινητό ή το τάμπλετ και η αναζήτηση ενός θέματος που θα σου αδειάσει το κεφάλι από όλα τα άλλα. Εδώ ακριβώς είναι η ειδοποιός διαφορά, χωρίς φυσικά τούτο να σημαίνει πως και τα σάιτ δεν θα ακολουθήσουν τη μάζα.

Όσο υπάρχει ο αναγνώστης του "δεν βρίζω, να περάσει", τα πράγματα δεν θα αλλάξουν. Τα τέσσερα δάχτυλα του Σιόβα θα βαφτίζονται ποδοσφαιρική μαγκιά, οι δηλώσεις Μελισσανίδη μπαίνουν στη λογική του "καλά τα λες πρόεδρε" και τα διαιτητικά λάθη πάντα θα έχουν την αντίδραση "καλά σας κάνει ο Μαρινάκης". Άλλο αν στο τέλος της ημέρας, καταλήγεις στο συμπέρασμα ότι αυτό το περίφημο "καλά σας κάνει ο Μαρινάκης" σημαίνει παραδοχή. Το φτωχό, όμως, μυαλό που ακόμα ζει σε παλμούς ντέρμπι, δεν μπορεί να καταλάβει ούτε αυτό.

Συγγνώμη για τις ατάκτως ερριμμένες σκέψεις πάνω σε ένα κείμενο που ουσιαστικά αποτελεί ψυχοθεραπεία. Ξέρετε, σε αυτά τα 15 χρόνια που το Contra.gr είναι στον "αέρα", άπαντες είχαν το δικαίωμα -και πολυτέλεια στους χαλεπούς δημοσιογραφικούς καιρούς- να γράψουν ακριβώς αυτά που βλέπουν. Αυτά που, θέλουμε να πιστεύουμε, πως βλέπουν κι άλλοι. Δεν είναι το μεγάλο μυστικό που κρύβεται θαμμένο σε κάποιο βιβλίο, αλλά η πρώτη μας αντίδραση για το οτιδήποτε, είναι αυτή που καταγράφεται σε σχόλιο-αρθρογραφία.

Ναι κι εμάς μάς ενοχλεί ο Σάββας Θεοδωρίδης. Μας έχει κουράσει η παρουσία του με το άλλοθι του ανθρώπου που παρά το προχωρημένο της ηλικίας του ακολουθεί με κρύο και με χιόνια την αγαπημένη του ομάδα. Θα ήταν μία όμορφη ποδοσφαιρική ιστορία αν ο ίδιος δεν αδικούσε τον εαυτό του με τις -σαν σε autocue γραμμένες- δηλώσεις του σχεδόν μετά από κάθε ματς του Ολυμπιακού.

Ναι κι εμάς μάς προκάλεσαν αλγεινή εντύπωση τα όσα φέρεται να είπε ο Δημήτρης Μελισσανίδης στον παρατηρητή διαιτησίας και έχουν καταγραφεί στο φύλλο αγώνα. Κι εμείς αναρωτηθήκαμε σε ποιο "βιβλίο ποδοσφαίρου" είναι "καταγεγραμμένη" η οδηγία ότι πρέπει να ξέρεις τη διεύθυνση του παρατηρητή για να πετύχεις την εξυγίανση του ελληνικού ποδοσφαίρου.

Ναι κι εμάς μάς έκανε εντύπωση η μικρότητα από πλευράς φίλων Ολυμπιακού που φρόντισαν να σχολιάσουν με καυστικό τρόπο τους πανηγυρισμούς των ΑΕΚτζήδων μετά το τέλος του αγώνα. Κι εμάς μάς κάνει εντύπωση όταν οι ίδιοι θέλουν να μάθουν στα παιδιά τους -και καλά κάνουν- να αγαπούν με πάθος την ομάδα τους.

Ναι κι εμείς θέλουμε να ξυπνήσουμε την άλλη μέρα το πρωί και να έχουμε στην πρώτη σελίδα το ποδοσφαιρικό σχόλιο του Τσάρλυ, την ανάλυση με videos και γραφήματα από τον Θέμη Καίσαρη και ένα μεγάλο αφιέρωμα του Zastro για τον πρωταγωνιστή του ντέρμπι.

Ο Μέσι και η αρρώστια

Είπαμε, όμως, ότι όλα αυτά τα ορίζει ο όχλος. Και ο όχλος ορίζεται από αυτούς που θέλουν να ορίζουν τις τύχες του ελληνικού ποδοσφαίρου. Θυμίζει λίγο πρόταση από σενάριο του Νίκου Φώσκολου, αλλά κάπως έτσι είναι η γλαφυρή ελληνική πραγματικότητα που αποτυπώνεται κάθε φορά μετά από κάποιο ντέρμπι.

Ακόμα και σε αυτή τη στιγμή που ένας Μέσι μας ρίχνει φάπες στα μουτράκια με την ποδοσφαιρική "αλητεία" στη φάση του πέναλτι με τη Θέλτα, εμείς ψάχνουμε τα ριπλέι για να δούμε αν ο Σουάρες μπήκε πιο νωρίς μέσα στην μεγάλη περιοχή. Ακόμα και στις στιγμές που ένα κανονικό ποδόσφαιρο προσπαθεί να χωθεί στο δικό μας σαν το ηλεκτροσόκ στον καρδιοπαθή, εμείς εκεί να τραβήξουμε τα καλώδια και να επανέλθουμε στον δικό μας "θάνατο".

Ναι, ρε, το είπαμε. Για όλα φταίνε οι δημοσιογράφοι. Αυτό δεν θέλετε να ακούτε και να διαβάζετε για να ικανοποιηθεί ο εγωισμός σας; Εμείς διαμορφώνουμε απόψεις και πλάθουμε οπαδούς. Θέλετε να το βγάλουμε και σε μπλουζάκι; Η αντιβίωση σε αυτό, όμως, ποια είναι; Η απάντηση στην εσωστρέφεια, η διέξοδος από τα προβλήματα, η αντίδραση στο δηλητήριο; Τα αντισώματα πού είναι; Και γιατί, στην τελική, να μπούμε όλοι στο ίδιο τσουβάλι; Γιατί να μας πάρει η μπάλα όταν κάποιοι όντως προσπαθούμε να ρίξουμε το φως του προβολέα εκεί που πραγματικά αξίζει. Γιατί να μπούμε στην ίδια λίστα με αυτούς που θέλουν να οικειοποιηθούν το ποδόσφαιρο και να το κάνουν σαν τα μούτρα τους; Γιατί εγώ να είμαι αναγκασμένος να ψάχνω δικαιολογίες για αυτούς που αποφασίζουν να υπηρετήσουν τον τυφλό οπαδισμό;

Το βαφτίζουμε μαγκιά

Και να σας πω και κάτι άλλο; Γιατί να είμαι αναγκασμένος να τρώω στη μάπα τα τέσσερα δάχτυλα του Σιόβα, τις δηλώσεις του Μελισσανίδη ή τις απαράδεκτες ατάκες του Κασάμι; Μάθαμε να πιπιλάμε την καραμέλα του ποδοσφαίρου που αποτελεί την μικρογραφία της κοινωνίας, πετάμε κι ένα σοφιστικέ σχόλιο για να δείξουμε ότι εμείς δεν είμαστε βλαχομπαρόκ και όλα καλά; Βαφτίζουμε μαγκιά όλο αυτό και καθαρίσαμε;

Ξέρετε κάτι; Το ποδόσφαιρο δεν είναι μικρογραφία της κοινωνίας, αλλά η κοινωνία είναι το ποδόσφαιρο το ίδιο. Η μαγκιά, η νίκη με κάθε κόστος και τρόπο, η επίδειξη του δυνατού και όλα όσα συνθέτουν το άθλημα, είναι τα στοιχεία της ίδιας της κοινωνίας. Η ΕΠΟ, η Λίγκα, οι διαιτητές, οι παράγοντες, ακόμα και οι παίκτες. Κάθε ντέρμπι είναι η αρχή της νέας εβδομάδας. Κάθε οπαδική κόντρα φτιάχνει χαρακτήρες και ψυχολογία για να αντιμετωπίσεις τις δυσκολίες του αύριο.

Απλώς, κάπου-κάπου θα έρχεται ένα "let's play" του Ρομπέρτο, σαν στοργικό χτύπημα στην πλάτη, για να δώσει κουράγιο για τη συνέχεια. Η εξαίρεση στο ποδόσφαιρο της ιδιοτέλειας. Αλλά αυτό, όπως λέει και ο Zastro, είναι μία άλλη ιστορία...

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ:

Το απόλυτο video του ντέρμπι by Contra.gr

Θέμης Καίσαρης: Ντέρμπι του παραλόγου, απειλές πεζοδρομίου