Μάζευε κι ας είναι ρώγες

Σε μια καθαρή απεικόνιση της αναμέτρησης στα Πηγάδια, το μοναδικό (φωτογραφικό) σχόλιο που ταιριάζει την περίπτωση του Παναθηναϊκού, είναι αυτό:

Για να σοβαρευτούμε, το διπλό στα Πηγάδια μπορεί να συγκριθεί με μια ευρωπαϊκή νίκη, από αυτές που δεν θα γευτεί φέτος ο Παναθηναϊκός, επειδή ήταν μεγάλο το εμπόδιο της Μπριζ και ανυπέρβλητο αυτό της Καμπάλα. Ας μην ξύνουμε παλιές πληγές, γιατί τούτο είναι το τελευταίο που θέλει ο Παναθηναϊκός.

Το αυτονόητο του... παραλόγου

Το διπλό στα Πηγάδια στην ποδοσφαιρική λογική του... αυτονόητου είναι κάτι... κανονικό για τον Παναθηναϊκό του πρωταθλητισμού. Θες τίτλο; Νίκησε στα Πηγάδια και σε έδρες με τη δύναμη και τις δυσκολίες σαν κι αυτή. Στην απλή ποδοσφαιρική λογική, οι "πράσινοι" πέρασαν από Αγρίνιο και Ξάνθη και έβγαλαν δύο δύσκολες εκτός έδρας αποστολές. Προσέξτε, έπαιξε με τον Παναιτωλικό στην... καλή του περίοδο. Όταν ήταν κανονικός ή τουλάχιστον αξιόμαχος, όχι αυτό το χάλι των δύο τελευταίων αγώνων.

Αν τελείωνε 0-0 το ματς στα Πηγάδια μπορεί και να γράφαμε για το πιο εύκολο Χ του Παναθηναϊκού. Δεν απειλήθηκε, δεν αισθάνθηκε ιδιαίτερη πίεση και αν είχε το κάτι παραπάνω θα μπορούσε να φύγει με το διπλό. Ό,τι έγινε, περίπου, στον αγώνα της ΑΕΚ στο ίδιο γήπεδο. Αν η Ενωση δεν είχε τον Κρισάντους, αλλά έναν κανονικό επιθετικό θα είχε μεγαλύτερες πιθανότητες να φύγει με το διπλό.

Ο Παναθηναϊκός δεν έχει κανονικό επιθετικό. Δεν έχει τον Μπεργκ των προηγούμενων σεζόν. Είτε γιατί εκνευρίζεται εύκολα στον αγώνα είτε -για τους ιντριγκαδόρους- είναι ξενερωμένος (στους πανηγυρισμούς στο τέλος μόνο έτσι δεν έδειξε). Αν είχε έστω το 60-70% του περσινού ή προπέρσινου Μπεργκ θα είχε κερδίσει και τον Πανιώνιο στη Νέα Σμύρνη. Κι άλλες φορές οι "πράσινοι" ήταν κακοί, αλλά είχαν τον Σουηδό να τους ξελασπώνει. Τώρα -τουλάχιστον προς το παρόν- δεν τον έχουν. Με τον Πλατανιά είχαν τον Ατζαγκούν, με την Ξάνθη προέκυψε ο Τελάντερ.

Ας πούμε και τα κλισέ: στην κατάσταση που βρίσκεται ο Παναθηναϊκός αυτό που προέχει είναι να παίρνει τα αποτελέσματα. Ο κόσμος μπορεί να αποδοκιμάζει για την αγωνιστική εικόνα της ομάδας, αλλά όταν τα τρίποντα έρχονται και η επαφή με την πρώτη θέση δεν χάνεται, τότε υπάρχει χρόνος για ηρεμία. Άγνωστη λέξη για τον Παναθηναϊκό που δίνει μάχη να τα βρει με τον... εαυτό του, να κερδίσει τον κόσμο και να διεκδικήσει το πρωτάθλημα.

Αφήστε τον να το χαρεί

Διπλά όπως αυτά του Σαββάτου συνοδεύονται από χαρακτηρισμούς όπως "ατσάλινος", "ζωντανός", "μάγκας" και άλλες πολλές δημοσιογραφικές υπερβολές. Μερικές φορές η υπερβολή δεν απέχει από την πραγματικότητα. Μπορεί στη μεγαλύτερη διάρκεια του αγώνα το παιχνίδι να θύμιζε σε ροή και ένταση μία κινηματογραφική ανάλυση του Μπακογιαννόπουλου, στο τέλος όμως έβγαλε όση ένταση χρειαζόταν για να πανηγυρίσουν οι "πράσινοι" μία σημαντική εκτός έδρας νίκη. Από αυτές που στο μπλοκάκι του προγράμματος το τικάρεις με "ν", ειδικά όταν το έχει κάνει ο αντίπαλός σου (Ολυμπιακός) δύο αγωνιστικές νωρίτερα.

Ο Παναθηναϊκός έχει ακούσει από τους περισσότερους τα εξ αμάξης. Το Σάββατο μπορεί να άκουγε τα ίδια ή χειρότερα αν έμενε στο 0-0. Τώρα έχει κάθε δικαίωμα να γιορτάσει μια δική του βραδιά ακόμη κι αν δεν έκανε τους οπαδούς να τρίβουν τα μάτια τους από ευχαρίστηση. Είπαμε, τη δεδομένη χρονική στιγμή οι "πράσινοι" έχουν ανάγκη από αποτελέσματα. Κι όπως λέει ο θυμόσοφος λαός: "μάζευε κι ας είναι και ρώγες".

ΥΓ: Κακή διαιτησία δεν είναι μόνο ο μη καταλογισμός ενός κραυγαλέου πέναλτι. Κακή διαιτησία είναι και η τάση να εκνευρίσεις τον άλλον. Κακή διαιτησία είναι και η ασχετοσύνη. Ο Βοσκάκης και οι βοηθοί του τι από τα δύο είχαν;