Μη σώσει και έχουμε ξανά ελληνικό ποδόσφαιρο!

Ο αρχισυντάκτης του Contra.gr, Σταύρος Καραΐνδρος, γράφει για το ελληνικό ποδόσφαιρο που μοιάζει με καρκινοπαθή στο τελευταίο στάδιο. Αφήστε το να πεθάνει και πάμε όλοι μαζί για κάτι νέο.

03 ΜΑΡ 2016

Όταν στο ελληνικό ποδόσφαιρο των βαρύτερων, πλέον, ποινών και των τακτικών δικαστών συνεχίζονται τα έκτροπα και τα ανολοκλήρωτα παιχνίδια, όταν μέσα σε λίγους μήνες έχουμε δει τέσσερα ντέρμπι να μη τελειώνουν ή να καίγεται το σύμπαν, τότε εύλογα προκύπτει το συμπέρασμα "δεν υπάρχει σωτηρία". Βέβαια, τούτο είναι το εύκολο, το απλό. Είναι η λύση όταν δεν δείχνεις πυγμή να βάλεις αυτό το γαμημένο μαχαίρι στο κόκκαλο.

Χαροπαλεύει 30 χρόνια!

Θεωρητικά, στην κατάσταση που βρίσκεται το ελληνικό ποδόσφαιρο η ενδεδειγμένη λύση είναι το λουκέτο. Πρακτικά είναι η μοναδική λύση αυτή τη στιγμή. Ο καρκινοπαθής που βρίσκεται στο τελευταίο στάδιο έχει το δικαίωμα να ζητήσει ευθανασία, έναν λιγότερο επώδυνο θάνατο. Ξέρεις ότι δεν υπάρχει αύριο, παίρνεις τη μεγάλη απόφαση, "τραβάς τα καλώδια" και προχωράς. Αν θέλετε να το απλώσουμε και να μιλήσουμε για την... αναπαραγωγή, ας γεννήσουμε κάτι άλλο. Ένα νέο ποδόσφαιρο. Αυτό που έχουμε χαροπαλεύει τα τελευταία 30 χρόνια κι εμείς το κρατάμε στη ζωή με χημειοθεραπείες.

Ναι, τόσο σκληρή είναι η κατάσταση. Ένα ποδόσφαιρο των μεταστάσεων, που αργοπεθαίνει και λιώνει κι εμείς το κρατάμε με το ζόρι στη ζωή επειδή, υποτίθεται, πως το αγαπάμε. Το βλέπουμε εκεί στο κρεβάτι να αποσυντίθεται, να αναπνέει βαριά, να ζητά τη λύτρωση κι εμείς από πάνω του με κροκοδείλια δάκρυα του δίνουμε παρατάσεις για την προσωπική μας ικανοποίηση. Για να λέμε ότι έχουμε ποδόσφαιρο. Για να μετράμε "χρυσές βίβλους", αήττητα σερί και ρεκόρ.

Σαν τον Πετρόχειλο με τους Sex Pistols

Το ελληνικό ποδόσφαιρο πέθανε. Πάει, πάπαλα. Ας το πάρουμε χαμπάρι κι ας το αφήσουμε να πεθάνει μη συμπαρασύρει κι ό,τι άλλο έχει απομείνει. Το κλαις, το θάβεις με τις όποιες αναμνήσεις και προχωράς παρακάτω. Βάζεις μπρος για κάτι καινούργιο, ξεκινάς από το μηδέν, το τοποθετείς σε μια αφετηρία και εξ αρχής βάζεις τις κόκκινες γραμμές. Αυτές που ουδέποτε βρέθηκε ΕΝΑΣ να τις βάλει για να αποφευχθούν όλα αυτά που παρακολουθούμε εδώ και κάμποσα χρόνια.

Κατεβείτε από το συννεφάκι για να μην πέσετε ξανά. Αυτά που έγιναν την Τετάρτη στην Τούμπα, πριν λίγο καιρό στη Λεωφόρο και αυτά που θα γίνουν ξανά (αν δεν αλλάξει η κατάσταση) τα έχουμε ξαναδεί. Στη δική μας μονάδα μέτρησης δεν τα έχουμε δει στη συχνότητα των τελευταίων μηνών, αλλά τα έχουμε δει. Εξ ου και τα περίφημα αφιερώματα των σάιτ που κατά καιρούς κάνουν την εμφάνισή τους θέλοντας να περιγράψουν με γλαφυρό τρόπο τον "καιρό εκείνο" που λένε και τα βιβλία. Απλά τα παλιά τα θεωρούμε πλέον καλτ. Σαν τον Πετρόχειλο. Θυμάσαι το κυνηγητό στον Δημόπουλο και τους επιστήμονες. Και να τα γέλια και να οι θύμησες μιας εποχής που το ποδόσφαιρο κανιβαλιζόταν όπως τώρα. Απλά με τα χρόνια να περνούν, κάθε τι μπαίνει και στη σφαίρα του κωμικού.

Πάμε από την αρχή. Το ελληνικό ποδόσφαιρο δεν υπάρχει πια. Ας του βάλουμε μια φωτογραφία στο τζάκι, να το βλέπουμε να το θυμόμαστε. Δεν θέλει λουκέτο, θέλει ευθανασία. Το λουκέτο είναι μία προσωρινή λύση, ένα παυσίπονο, μία ακόμη χημειοθεραπεία. Να απαλύνουμε τον πόνο, να ηρεμήσουμε και δώσ' του ξανά τη μάχη. Με την ευθανασία καθαρίζεις. Και πας να φτιάξεις κάτι καινούργιο. Τους φωνάζεις ΟΛΟΥΣ, κάθονται στο ίδιο τραπέζι, θέτεις νόμους και κανόνες και όποιος θέλει ακολουθεί.

Βρείτε τα, αλλιώς μη σώσει να έχουμε ποδόσφαιρο!

Μην αρχίσετε την καραμέλα ότι το "λουκέτο" δεν είναι λύση" ή το "πονάει χέρι, κόβεις χέρι" και όλα τα σχετικά. Δεν μιλάμε για λύσεις εδώ πέρα, αλλά για δραστικά μέτρα. Τελειώστε το! Πάμε την αλφαβήτα, ας αρχίσουμε από το "Α" και να φτιάξουμε ένα γαμημένο προϊόν. Ναι, το ξέρω, υπάρχουν νόμοι, αλλά δεν εφαρμόζονται. Ειλικρινά χέστηκα. Σβήστε τα όλα και πάρτε μια λευκή κόλλα χαρτί για ξαναγράψετε την ιστορία του ελληνικού ποδοσφαίρου. Καθίστε στο ίδιο τραπέζι και βρείτε τα. Αν δεν τα βρείτε, να πάτε στο καλό. Μη σώσει και ξαναέχουμε ποδόσφαιρο! Να πάει στην ευχή, να ησυχάσουμε! Προσέξτε όμως: μη φτιάξουμε τα ίδια σκατά με άλλον χαλίφη. Να φτιαχτεί κάτι νέο και ΚΑΘΑΡΟ!

Ο Τσίπρας δεν θα γίνει νέα Θάτσερ, θα γίνει Τσίπρας. Θα γράψει τη δική του σελίδα στο βιβλίο της ιστορίας. Αρκεί να έχει πυγμή και θέληση. Αν πάμε σε hot spots κάφρων για να περιορίσουμε το πρόβλημα, δουλειά δεν γίνεται. Αν θεωρεί ότι με το να κρυφτεί το πρόβλημα κάτω από το χαλάκι για να μη χαλάσουμε τις καρδιές μας, θα μπει ένα τέλος σε όλο αυτό, τότε "χεστήκαμε που κλάναμε και η βάρκα γέρνει", όπως λένε και στο χωριό μου.

Ξεράσαμε!

Για ένα πέναλτι, λένε, έγινε όλο αυτό. Η αφορμή ήταν. Η αφορμή για να ξεχυθεί σαν εμετός η συσσωρευμένη οργή και απέχθεια για κάτι που συνεχίζουμε να παρακολουθούμε με αδικαιολόγητο μαζοχισμό. Το πέναλτι ήταν η τελευταία μπουκιά για να ξεράσουμε ό,τι κρατάμε στο στομάχι μας τόσο καιρό. Διαιτησίες χειρότερες από αυτή του Παππά έχουμε δει πολλές. Επεισόδια σαν αυτά της Τούμπας θα ξαναδούμε. Και η ανοσία κάποια στιγμή έχει ημερομηνία λήξης. Ας το κηδέψουμε, λοιπόν, εις τόπο χλοερό. Σαράντα μέρες μνημόσυνο και πάμε παρακάτω. Από τον θάνατο να πάμε στη γέννηση...

ΥΓ: Επειδή συμφωνούμε όλοι πως οι δημοσιογράφοι έχουν μεγάλο μερίδιο ευθύνης, ίσως ΤΟ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟ για όλα αυτά, υπόσχομαι ότι θα γράψω και για αυτό. Για την αρχή του προβλήματος. Τις σχολές δημοσιογραφίας, τους οπαδούς που έγιναν δημοσιογράφοι και το στρατό κάφρων που εκπαιδεύουν.