Μια ιστορία για να λέμε στα παιδιά μας

"Θα το λέμε στα παιδιά μας και δεν θα μας πιστεύουν". Αυτή η ατάκα του Νίκου Γιαννόπουλου μου έχει κολλήσει στο μυαλό από τότε που την είπε. Βλέπαμε μαζί στο Παγκρήτιο το φιλικό της Εθνικής του 2004 με την Inter Forever. Αλλά ο νους στριφογύριζε σε εκείνο τον ένα μήνα πριν από 13 χρόνια, είχε σφηνώσει η στιγμή που βλέπαμε τον Ζαγοράκη να σηκώνει την κούπα. Δεν λέει να φύγει, είναι εκεί στο μπαούλο και ανασύρεται όποτε το μυαλό το κρίνει απαραίτητο.

Εκείνη η επιτυχία του '04 για εμάς τους λίγο πριν τα 40 είναι πιο φρέσκια, είναι πιο δυνατή. Έχουμε ρουφήξει κάθε στιγμή. Το 1987 ήμασταν παιδάκια, 8 ετών εγώ. Οι εικόνες είναι σαν αναμνήσεις από τις καλοκαιρινές διακοπές. Η φωνή του αείμνηστου Φίλιππα Συρίγου έγινε εντονότερη όταν μεγαλώνοντας είδα ξανά καρέ-καρέ εκείνον τον τελικό.

Πολλοί θέτουν ως δίλημμα τις δύο επιτυχίες. Άλλο το ένα άλλο το άλλο. Δεν συγκρίνονται. Η πρώτη φορά είναι αυτή που θα σε σημαδεύει σε όλη σου τη ζωή, γιατί η πρώτη φορά είναι αυτή που καθόρισε τα επόμενα βήματά σου. Ηταν αυτή που σε πήγε ο πατέρας σου να σου αγοράσει μια μπάλα του μπάσκετ. Και εκεί, στην αλάνα της Φυτευτής στα Κάτω Πατήσια, να προσπαθείς να κάνεις ό,τι έκανε ο Καμπούρης. Από τις βολές και το φύσημα των δαχτύλων μέχρι τη χροιά του Συρίγου. "Γιοβάισα! Όχι τρίποντο! Είναι το τέλος! Η Ελλάδα είναι πρωταθλήτρια Ευρώπης".

Οπως και να 'χει είμαστε τυχεροί. Γιατί θα έχουμε να λέμε στα παιδιά μας, που λέει και ο Γιαννόπουλος. Κι ας μην μας πιστεύουν. Θα τους λέμε για το κατάμεστο ΣΕΦ, τον Γκάλη, τον Γιαννάκη και τα άλλα παιδιά, θα τους λέμε για την ψυχραιμία του Καμπούρη και τους πανηγυρισμούς των ημίγυμνων Αθηναίων στο συντριβάνι της Ομόνοιας. Θα μας ρωτάνε πότε είχε συντριβάνι η Ομόνοια και θα γελάμε.

Η επιτυχία του '87 είναι και πρέπει να είναι εγωιστική. Για τον καθένα ξεχωριστά. Να χτιστεί μία ιστορία πάνω στα προσωπικά βιώματα του καθενός. Στη χαρά, τη συγκίνηση, την αλλοφροσύνη της επιτυχίας. Για τις μπασκέτες που μπήκαν στα σχολεία και το "τιρινίνι" που ακούγεται κάθε χρόνο τέτοια εποχή. Για τον πελαργό που κρατούσε την μπάλα στα καλτ γραφικά της κρατικής τηλεόρασης λίγο μετά το φινάλε. Για αυτά και για άλλα πολλά που γέννησε το Ευρωμπάσκετ του '87. Για τις γενιές που το πρόλαβαν και αυτές που το άκουσαν από τις διηγήσεις.

Το καλό είναι πως το μπάσκετ έχει συνέχειες. Και θα έχει. Δεν στέκεται στο παρελθόν. Ακολούθησε το 2005, έπειτα η επική νίκη επί της Dream Team. Ο θρίαμβος του '87 γέννησε όλα τα παραπάνω. Εδώ έρχεται η μελαγχολία των ποδοσφαιρικών. Για το 2004. Που θα μείνει εκεί ως σημείο αναφοράς. Ως απίστευτο, το πρωτόγνωρο, αυτό που δεν θα ξαναγίνει. Γιατί εκεί δεν χτίσαμε, δεν επενδύσαμε, δεν εκμεταλλευτήκαμε τον κόσμο που βγήκε στους δρόμους να πανηγυρίσει.

Το '87 καθόρισε πολλές γενιές και έφερε τη δική του εποχή. Αυτή είναι η ειδοποιός διαφορά. Η φωνή του Συρίγου ήταν ο "εθνικός ύμνος" μίας εποχής που άνθισε το ελληνικό μπάσκετ. Αρα, στα παιδιά μας δεν θα λέμε μόνο για αυτά που ζήσαμε, αλλά και πως η Εθνική του '87 άλλαξε τον ρου του ελληνικού αθλητισμού. Θα τους το λέμε και θα μας πιστεύουν. Γιατί θα βλέπουν γύρω τους.