Να φύγω να βρω την ηρεμία μου

Ο Σταύρος Καραΐνδρος γράφει για τη νέα βραδιά ντροπής του ελληνικού ποδοσφαίρου, που δεν είχε σε τίποτα να ζηλέψει από τις προηγούμενες επεισοδιακές βραδιές που έχουν μείνει στην ιστορία.

17 ΑΠΡ 2014

Φαύλος κύκλος. Τα κάνατε παλαιότερα στη Ριζούπολη, εσείς τα κάνατε στη Λεωφόρο, εσείς κάνατε χειρότερα στην Τούμπα και τα ίδια εδώ και χρόνια σε ένα σάπιο ελληνικό ποδόσφαιρο.

Μόνο που εδώ το πράγμα διαφέρει. Στα αίσχη της Τούμπας τον πρωταγωνιστικό ρόλο το είχαν οι ποδοσφαιριστές. Από τα πρώτα τάκλιν καταλάβαινες -όταν επιτέλους άρχισε ο αγώνας- ότι το ματς δεν τελειώνει και υπάρχουν δέκα λόγοι για αυτό. Ο Τζαβέλλας τσακωνόταν ακόμα και με το σημαιάκι του κόρνερ, ο Μανιάτης με τον Κατσουράνη έπαιξαν κουτουλίδια (στα τέτοια μου ποιος άρχισε πρώτος) και απορώ με τι μούτρα θα βρεθούν στην Εθνική ομάδα στο Μουντιάλ, ο Βαλντέζ όποτε έβρισκε την ευκαιρία θυμόταν το Πλατούν και όλα αυτά με τη σάλτα των κάφρων που παρακολουθούσαν. Αυτών που πέταξαν μπανάνες, που άναψαν ό,τι καπνογόνο υπήρχε σε όλους τους ψαράδες της Θεσσαλονίκης και περίμεναν πως και πως να δουν τον ΠΑΟΚ να πετά εκτός τον Ολυμπιακό.

Όταν οι ίδιοι οι ποδοσφαιριστές μιμούνται τους ανεγκέφαλους, τι μπορούμε να περιμένουμε; Όταν ο Ιβάν Σαββίδης ξεπερνά το "διδάξαμε ήθος" του Βαγγέλη Μαρινάκη και τα είδε όλα "μια ωραία ατμόσφαιρα" ως άλλος Ντίνος Ηλιόπουλος, τι καθόμαστε και κάνουμε;

Τελειώνει το ματς μετά από σχεδόν τρεις ώρες και εδώ στα γραφεία κοιταζόμασταν. Γιατί ξέραμε τι θα ακούσουμε, τι θα μας μεταφέρουν οι ρεπόρτερ και τι θα ακολουθήσει της ζούγκλας της Τούμπας. Και από το επόμενο λεπτό άρχισαν τα αναμενόμενα. Τα σχόλια των αναγνωστών που μας απειλούσαν να μην τολμήσουμε να γράψουμε κάτι για αυτά γιατί στη Ριζούπολη έγιναν χειρότερα, τις δηλώσεις των ποδοσφαιριστών -με τον Γιώργο Γεωργιάδη να δηλώνει πως αυτά γίνονται και στο Ρεάλ-Μπαρτσελόνα- και τον Σαββίδη να συγχαίρει τους οπαδούς του ΠΑΟΚ. Εκεί κανονικά κλείνεις τηλεόραση, υπολογιστή και ραδιόφωνο και πας για ύπνο. Αν δεν είσαι δημοσιογράφος. Αν είσαι, τότε αποκτάς άσπρες τρίχες, αρχίζεις ξανά το τσιγάρο -μετά από 1,5 χρόνο- και το πρωί -όταν καταφέρεις να ξυπνήσεις μετά το ξενύχτι- πίνεις τον καφέ σου γνωρίζοντας ότι στο σχόλιό σου από κάτω σε βρίζουν, σε λένε Ολυμπιακό ή αντι-ΠΑΟΚτζή και ουδείς κατάλαβε τι έγραψες και ποιο το ακριβές νόημα αυτών. Πιθανότατα, θα έχουν δίκιο γιατί ίσως να απευθυνόμαστε τελικά σε τέτοιο κοινό.

Ευτυχώς υπάρχει ένας Δημήτρης Σαλπιγγίδης που έχει το θάρρος της γνώμης να δηλώνει πως "στην Ευρώπη θα γελάνε μαζί μας" και ένας Κώστας Κεφαλογιάννης που έγραψε το σχόλιο που πρέπει να μοιραστεί στην Τούμπα. Δυστυχώς, υπάρχει ένας τελικός. Που ξέρουμε ότι θα γίνει χαμός. Οχι γιατί είμαστε καταστροφολόγοι, αλλά γιατί είμαστε ένα μέρος του ελληνικού ποδοσφαίρου. Αυτού που βάλαμε και εμείς το χέρι μας να καταστρέψουμε.

Αύριο να μου έλεγαν να αλλάξω επάγγελμα, θα το έκανα. Στα αρχ...α σας, το ξέρω. Εγώ, όμως, θα έβρισκα την υγειά μου, την ηρεμία μου.