Αυτός είναι ο μπασκετόκοσμος του Άρη;

Μεγαλώσαμε με (τον ΣΠΟΥΔΑΙΟ) Άρη. Τις Πέμπτες, οκλαδόν στο σπίτι, να παρακολουθούμε Γκάλη, Γιαννάκη και τα άλλα παιδιά. Ναι, ρομαντικό. Πάνε αυτές οι εποχές. Είναι στη ντουλάπα με τα υπόλοιπα ενθύμια ενός (σχετικά) υγιούς αθλητισμού. Σίγουρα, όμως, αθώου.

OTAN MΠΑΙΝΕΙ ΤΟ "ΑΛΛΑ"

Τώρα πια δεν υπάρχει τίποτε από αυτά. Όσο κι αν θέλουμε να γίνουμε ρομαντικοί, όσο κι αν θέλουμε να μας τρέξει το δάκρυ στο πρόσωπο. Ούτε υγεία ούτε αθωότητα. Οπαδοί βρίζουν μανάδες παικτών, το ίδιο και παράγοντες, η εξέδρα σε κάθε γήπεδο θυμίζει βόθρο και εμείς αναγκαζόμαστε να καταγράφουμε αυτά που κανονικά θα έπρεπε να καταδικάζουμε. Ναι, τα καταδικάζουμε με την καταγραφή του γεγονότος, αλλά εμμέσως πλην σαφώς το γουστάρουμε. Φέρνει νούμερα, φέρνει κλικ, ξεσηκώνει τον κόσμο, ανοίγει τον "διάλογο", διαγράφει τον φαύλο κύκλο της καφρίλας "ναι, αλλά δεν λέγατε τα ίδια όταν στο ΟΑΚΑ έβριζαν τη μάνα του Σπανούλη".

Δεν τα λέω εγώ, εσείς τα λέτε:

Αυτό μας έχει φάει. Το "ναι, αλλά". Από τη στιγμή που μπαίνει το "αλλά" παύει κάθε λογική συζήτηση. Εκεί μπαίνει τελεία, οτιδήποτε άλλο είναι πρόθεση να συζητήσεις με τον κάφρο και να προσπαθήσεις να τον πείσεις πως εσύ έχεις δίκιο. Τζάμπα προσπάθεια. Πιο εύκολα πείθεις έναν τοίχο.

Ξέρετε τι μπορεί να συμβεί τώρα; Να έρχονται σχόλια αναγνωστών και φίλων του Άρη που να απειλούν για "διαγραφή" του Contra. "Δεν σας ξαναδιαβάζουμε", "δεν σας ξαναδίνουμε κλικ", "αυτοί είστε" κτλ. Δεκαπέντε χρόνια σε αυτό το σάιτ τα έχω δει όλα αυτά. Γιατί μπαίνει το "αλλά".

Το να βρίζεις τη μάνα του Διαμαντίδη στην τελευταία του σεζόν μέσα στο παρκέ, στις τελευταίες του εμφανίσεις ως παίκτη, δεν είναι μαγκιά. Είναι αυτοταπείνωση. Δεν είναι επίδειξη οπαδικής μαγκιάς. Είναι μαλακία. Το να βρίζεις τη μάνα οποιουδήποτε παίκτη, οποιαδήποτε στιγμή είναι μαλακία. Και ξέρετε ποιο είναι το αστείο; Πολλοί από αυτούς που "ερεθίζονταν" με το χυδαίο σύνθημα, μπορεί να πόσταραν την Κυριακή στα social media φωτογραφία με τη μανούλα τους. Και γούτσου γούτσου και πόσο υπέροχη είναι και πόσο την αγαπάμε και τη σεβόμαστε. Ναι, μπορεί να είναι οι ίδιοι που να θεωρούν ότι μάνα είναι μόνο μία, αλλά η δική τους.

ΔΕΝ ΑΛΛΑΖΟΥΝ ΟΙ ΚΑΦΡΟΙ

Προφανώς και ο Σπανούλης θα ξανακούσει τα σχολιανά του στο κλειστό του ΟΑΚΑ. Προφανώς και ο Διαμαντίδης δεν περιμένει να τον υποδεχθούν με τραγούδια και συγκίνηση στο ΣΕΦ. Αυτοί το ξέρουν, έτσι έχουν μάθει κι έχουν αποκτήσει αντισώματα. Αυτοί οι λίγοι, όμως, που το πράττουν τις ομάδες τους, άραγε, τις σκέφτονται; Αυτοί θέλουν να είναι το αντιπροσωπευτικό δείγμα του "πύρινου κόσμου"; Γι' αυτούς επενδύει ο Λάσκαρης και ο κάθε Λάσκαρης;

Σε μια μέρα μεγάλης νίκης του Άρη, η μεγαλύτερη ήττα είναι ότι η πλειοψηφία ασχολείται με αυτούς τους λίγους, που έκαναν κακό στην ομάδα τους.

Προφανώς όχι. Με αυτούς, όμως, πορεύεται. Γιατί αυτούς έχει και για να τους αλλάξει χρειάζεται κόπος και κόστος. Ο Λάσκαρης και ο κάθε Λάσκαρης δεν αισθάνθηκε υπερήφανος με τα υβριστικά συνθήματα για τη μάνα του Διαμαντίδη, αλλά τι να κάνει; Να μπει στο παρκέ και να διακόψει ο ίδιος το ματς; Να πάρει το μικρόφωνο και να τους συνετίσει; Προφανώς θα μπορούσε να τα κάνει όλα αυτά και θα ήταν πρώτος μάγκας. Για εμάς τους δημοσιογράφους, για τους υγιείς φιλάθλους. Για τους υπόλοιπους θα έμπαινε στη μέση το "αλλά".

Ο κόσμος του θέλει να αποκαλεί τον Άρη "αυτοκράτορα του μπάσκετ". Συχνά γίνεται λόγος για τη διαφορετικότητα και τον μπασκετικό πολιτισμό των "κίτρινων". Από πολλούς γίνεται αναφορά κάθε φορά που το "Αλεξάνδρειο" είναι γεμάτο και βλέπουμε την περίφημη εικόνα με τα χαρτάκια στον αέρα. Είναι η μπασκετική καύλα, είναι αυτό που συνδέει τον Άρη του τώρα με τον Άρη του τότε, της Πέμπτης. Αυτοί οι λίγοι ανεγκέφαλοι γιατί θέλουν να κόψουν τον ομφάλιο λώρο; Γιατί θέλουν να γίνουν σαν τα "μούτρα των άλλων", αυτών που δεν θέλουν να έχουν σχέση και βαθμό σύγκρισης;

ΜΟΝΟ ΣΕ ΑΚΡΑΙΕΣ ΠΕΡΙΠΤΩΣΕΙΣ

Εγώ προσωπικά έπαψα να αισθάνομαι έκπληξη με κάθε υβριστικό σύνθημα για τον οποιονδήποτε αθλητή. Το "ανέκαθεν γινόταν" είναι ένα επιχείρημα που θα έστεκε αν αυτή ήταν η εξαίρεση. Η εξαίρεση, όμως, είναι να υποδεχθείς τον Διαμαντίδη σήμερα και τον Σπανούλη αύριο με ένα ζεστό χειροκρότημα για αυτά που προσέφεραν, για το μπάσκετ που κράτησαν όρθιο, για τις στιγμές που μας χάρισαν.

Εκτός αν η επίδειξη αθλητικού πολιτισμού γίνεται σε ακραίες περιπτώσεις. Όπως, επί παραδείγματι, στην περίπτωση του Νίκου Μαρινάκη, όπου το ΑΥΤΟΝΟΗΤΟ χειροκρότημα του κόσμου και η ανατριχιαστική σιωπή αγωνίας ξεπερνά κάθε ντεσιμπέλ συνθήματος για τη μάνα του άλλου. Το θυμάστε;

Δεν έπεσα από τη σελήνη ούτε ζω στον ονειρικό κόσμο ότι όλα αυτά κάποτε θα αλλάξουν. Ίσως να καταλλαγιάσουν, ίσως να μειωθούν σε κάποιο βαθμό. Πάντα, όμως, οι ανεγκέφαλοι θα βρίσκουν θέση στην εξέδρα και η φλέβα θα πετάγεται από το λαιμό τους με μοναδικό σκοπό να προβάλουν τη χυδαιότητά τους. Αυτό, όμως, δεν σημαίνει πως κάθε φορά που θα συμβαίνουν θα κάνω τον μαλάκα. Κι ας υπάρχουν αυτοί που με το "ναι, αλλά" θα βγάζουν τις δικές μου φλέβες από το λαιμό. Kαληνύχτα σας...

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ:

Οπαδοί του Άρη έβριζαν τη μάνα του Διαμαντίδη

Ξέσπασε ο Πεδουλάκης στη συνέντευξη Τύπου

Σοβαρό επεισόδιο Γουίλιαμς με οπαδούς του Άρη