Ο μεγαλύτερος Ολυμπιακός στην ιστορία του

Ο Σταύρος Καραΐνδρος γράφει για μια ομάδα που ξεπέρασε ακόμα και τον ίδιο τον... Ολυμπιακό.

Ο μεγαλύτερος Ολυμπιακός στην ιστορία του

Ναι. Είναι η υπερβολή της στιγμής. Είναι αυτό που αποτυπώνει την ένταση και όσα προηγήθηκαν στην αρένα της Μαδρίτης. Για ανάλυση του αγώνα με την ΤΣΣΚΑ θα βρείτε αλλού στο Contra. Από αυτούς που ξέρουν καλύτερα. Εδώ θα συζητήσουμε για το μέγεθος αυτής της ομάδας. Χωρίς να βάλουμε κάποιον μαζί του στη ζυγαριά. Την κρίνουμε αυτόνομη, βάσει των όσων έχει πετύχει τα τελευταία χρόνια.

Ποιο άλλο τμήμα του συλλόγου κουβαλά την ταμπέλα του αουτσάιντερ, δεν έχει τη στήριξη του κόσμου στη μεγαλύτερη διάρκεια της χρονιάς, δεν έχει την προβολή που της αξίζει, αλλά έχει καταφέρει να βρίσκεται συνεχώς στην κορυφή της Ευρώπης είτε με συμμετοχές σε τελικούς είτε με δύο ευρωπαϊκά τα τελευταία τρία χρόνια;

Οκ. Καταλαβαίνω. Το μπάσκετ δεν πουλάει σε σχέση με το ποδόσφαιρο. Μετά βίας θα δεις δύο χιλιάδες στο ΣΕΦ σε αγώνα με τον Κολοσσό ή τον Πανιώνιο, την ίδια ώρα που δίπλα, στην ομάδα του ποδοσφαίρου, θα βρίσκονται πάνω από έξι χιλιάδες για να δουν παρόμοιου επιπέδου ομάδες. Λογικό, αλλά άδικο. Αδικο για μια ομάδα που δεν έχει να αντιμετωπίσει μόνο τους εχθρούς της, αλλά και τον ίδιο τον κόσμο της. Σε σημείο που ο Βασίλης Σπανούλης να δείχνει τα αυτιά του στο ΣΕΦ και να απαντά στους φίλους του Ολυμπιακού για την αμφισβήτηση στην ομάδα. Κι όχι μόνο δεν έγινε μισητός, αλλά έγινε ο απόλυτος αρχηγός. Εκεί φάνηκε ότι αυτός είναι όλος ο Ολυμπιακός.

Σαν σενάριο αμερικάνικης ταινίας

Πείτε μου πότε μια ομάδα αλλάζει προπονητές και δεν επηρεάζεται η εικόνα της; Πείτε μου πότε μια ομάδα συνεχίζει στο δρόμο των επιτυχιών παρά τα στραβοπατήματα και τις άσχημες περιόδους της. Φεύγει ο Ιβκοβιτς, έρχεται ο Μπαρτζώκας και όχι μόνο δεν πέφτει το επίπεδο, αλλά την αμέσως επόμενη χρονιά οι Πειραιώτες κάνουν το back to back. Φεύγει ο Μπαρτζώκας, έρχεται ο Σφαιρόπουλος, ο κόσμος προετοιμάζεται ψυχολογικά για μια μεταβατική περίοδο, αλλά αυτή η ομάδα δεν έχει πει την τελευταία της λέξη. Πετά έξω από το Final-4 την Μπαρτσελόνα και μάλιστα με μειονέκτημα έδρας και στον ημιτελικό πέφτει πάνω στο μεγαθήριο που ακούει στο όνομα ΤΣΣΚΑ. Με τα προγνωστικά εναντίον της και τους περισσότερους να θεωρούν δεδομένο πως κανένα "πεταχτάρι" ή τρίποντο του Σπανούλη θα μπορέσει να φέρει ξανά το θαύμα. Κι όμως αυτή η ομάδα, σαν σενάριο αμερικάνικης ταινίας που θα πήγαινε φουλ για Οσκαρ, καταφέρνει να ξεπεράσει και αυτό το εμπόδιο και να επαναλάβει όσα βλέπουμε τα τελευταία χρόνια.

Οκ. Ο Σπανούλης είχε 0/11 σουτ και με σερί εύστοχων καλαθιών στα τελευταία λεπτά "ντύθηκε" Πρίντεζης και πήρε το ματς. Οκ, ακόμα μία ανατροπή. Οκ, ακόμα μία χιτσκοκική νίκη. So what, που λένε και στο χωριό μου. Δεν τα έχετε ξαναδει αυτά; Δεν τα έχετε συνηθίσει; Ε, όσοι συνεχίζουν ακόμα να μένουν με ανοιχτό το στόμα με τα κατορθώματα αυτής της ομάδας, καλό είναι να καταλάβουν πως αυτό είναι το DNA της. Να παλεύει μέχρι το τέλος, κόντρα στα προγνωστικά και όσα δίνει το ματς μέχρι ενός σημείου και να φτάνει στην κορύφωση.

Αξίζει το χειροκρότημα

Το βράδυ της Παρασκευής έπεσαν τα φώτα πάνω στον "Kill Bill". Λογικό. Η τελευταία εντύπωση είναι αυτή που μένει. Μην ξεχνάτε, όμως, πως για να πάρει το όπλο του ο Σπανούλης και να πετύχει αυτά που πέτυχε χρειάστηκε η βοήθεια όλων των υπόλοιπων. Αυτοί κράτησαν τον Ολυμπιακό κοντά στο σκορ και δεν άφησαν την ΤΣΣΚΑ να ξεφύγει όταν έδειχναν να αποκτούν τον έλεγχο του αγώνα. Αυτοί ήταν που γνώριζαν μέσα τους πως αν συνεχίσουν να βάζουν δύσκολα στους Ρώσους κάποια στιγμή ο αρχηγός θα "μιλήσει". Και μίλησε. Οχι απλά μίλησε, αλλά "φώναξε". "Φώναξε" παρών τη στιγμή που χρειάστηκε. Εκεί που ο Ολυμπιακός ήθελε αυτό το κάτι για να κολλήσει στον τοίχο την ΤΣΣΚΑ και να πάρει τη νίκη.

Αυτή η ομάδα απολαμβάνει την αναγνώριση των έξω όσο καμιά άλλη και το αξίζει όσο καμιά άλλη. Εδώ στην Ελλάδα θα τη στηρίξουν, θα τη χειροκροτήσουν, θα φωνάξουν γι' αυτή για κάποιες μέρες. Περίεργη φάρα ο κόσμος του Ολυμπιακού. Αλλά αυτή η παρέα έχει συνηθίσει να ζει με αυτό. Έχει μάθει να παίζει πρωτίστως για την ομάδα, τους Αγγελόπουλους, τον προπονητή και τα αποδυτήρια. Έχει μάθει να ακολουθεί τον μοναχικό δρόμο του πρωταθλητισμού. Οξύμωρο, ε;

Όσο τα αποδυτήρια αυτού του συνόλου βγάζουν υγεία τόσο θα έρχονται και οι επιτυχίες. Ας ρίχνουν οι άλλοι όσα εκατομμύρια θέλουν. Ας παίρνουν στις ομάδες τους ό,τι καλό κυκλοφορεί στην αγορά. Οι Αγγελόπουλοι μπορούν να κοιμούνται ήσυχοι όσο οι παίκτες παραμένουν ενωμένοι και κλείνουν τις πόρτες των αποδυτηρίων σε κάθε τι που απειλεί να χαλάσει τη χημεία. Όλα τα άλλα αφήστε τα για τους κάφρους...

Διαβάστε ακόμη:

Final Four: ΤΣΣΚΑ - Ολυμπιακός 68-70

Το καθοριστικό τρίποντο του Σπανούλη από το... παρκέ. Δείτε VIDEO

Final Four: Τα καλάθια του Σπανούλη που "σκότωσαν" την ΤΣΣΚΑ (VIDEOS)

Οι πανηγυρισμοί για την πρόκριση του Ολυμπιακού στον τελικό του Final Four (VIDEO)

Ο Σλούκας φιλά την μπάλα πριν από την εύστοχη βολή (VIDEO)

Π. Αγγελόπουλος: "Απόψε ο αδερφός μου δεν έκανε σπριντ, έκανε άλματα στην πλάτη μου" (VIDEOS)

O Τζινόμπιλι "υποκλίθηκε" στον Σπανούλη

Τάσος Μαγουλάς: Spanoulisball

Τσάρλυ: Παιδιά με σπυράκια που σκορπίζουν τρόμο

Δημήτρης Καρύδας: Play it again Bill

News 24/7

24MEDIA NETWORK