Ο Παναθηναϊκός έγινε... αστεράτος

Η εύλογη αντίδραση του κόσμου που προκαλεί η νέα ευρεία νίκη του Παναθηναϊκού -πάλι επί του Αστέρα- αφορά τον Μαρίνο Ουζουνίδη και το τι θα γινόταν αν οι "πράσινοι", ή για να το θέσουμε πιο σωστά, αν ο Γιάννης Αλαφούζος δεν εμπιστευόταν με κλειστά μάτια τον Αντρέα Στραματσόνι.
Επειδή η κωλοτούμπα στην Ελλάδα είναι Ολυμπιακό άθλημα, δεν ξέχασα, προσωπικά, όσα έγραφα για τον Ιταλό τεχνικό στην αρχή της χρονιάς.

Τότε που ο Παναθηναϊκός ορθοποδούσε και έδειχνε στο χορτάρι της πραγματικές του δυνατότητες. Μετά, όμως, η μαγιά χάλασε, ο Ιταλός έβγαλε τα μάτια του με τα ίδια του τα χέρια και εκ του αποτελέσματος έδειξε πως δεν ήταν ο κατάλληλος για τον πάγκο του τριφυλλιού, πόσο μάλλον να διαχειριστεί τα "κλειδιά" που του έδωσε η διοίκηση.

ΤΑ ΕΒΓΑΛΕ ΠΕΡΑ ΜΕ ΔΥΣΚΟΛΙΕΣ

Πάμε παρακάτω. Ο Ουζουνίδης πήγε στον Παναθηναϊκό με στόχο αυτό που καλούνται να πετύχουν όσοι αντικαθιστούν προπονητές μεσούσης της σεζόν και με τα προβλήματα βουνό. Να βγάλει τη χρονιά, να παλέψει για τους στόχους που έχουν απομείνει και να βελτιώσει την αγωνιστική εικόνα. Η αλήθεια είναι πως ο Έλληνας τεχνικός τα βρήκε ζόρια και χρειάστηκε μεγαλύτερο διάστημα απ' όσο ο ίδιος, ίσως, περίμενε για να διαφοροποιήσει την κατάσταση της ομάδας. Σε αυτά προσθέστε και το γεγονός πως στο μεταγραφικό παζάρι δεν έγινε ο όγκος των μεταγραφών που θα επιθυμούσε.

Με όσα όπλα είχε στη διάθεσή του, αλλά με δύο σπουδαίες προσθήκες, που φάνηκαν εκ των υστέρων, ο Ουζουνίδης κλήθηκε να βγάλει τα κάστανα από τη φωτιά. Η μία προσθήκη -επί του πρακτέου- ήταν ο Κλωναρίδης και η άλλη αποτέλεσε εσωτερική μεταγραφή. Ο Εμποκού, περί ου ο λόγος, είναι από τις σπάνιες εκείνες περιπτώσεις που επιστρέφει από μεγάλο τουρνουά με την Εθνική και όχι μόνο δεν είναι άδειος, αλλά παρουσιάζεται φορτσάτος. Παράλληλα, η αποχώρηση του Ιμπάρμπο του έδωσε τη ψυχολογία που χρειαζόταν, αφού κέρδισε την εμπιστοσύνη του προπονητή και τα λεπτά στον αγωνιστικό χώρο.

ΕΓΙΝΕ ΟΜΑΔΑ

Δεν ανακαλύπτουμε την Αμερική αν επισημάνουμε πως ο Παναθηναϊκός δεν έχει καμία σχέση με την προ δύο μηνών ομάδων. Αυτό, βέβαια, δεν σημαίνει πως έγινε ξάφνου η σούπερ ντούπερ ομάδα που θα τα διαλύσει όλα στο πέρασμά της. Ίσα-ίσα ακόμα δεν έχει κάνει τους φιλάθλους του να αισθάνονται απολύτως σίγουροι για το τελικό αποτέλεσμα, αλλά τουλάχιστον τους έχει κάνει να θέλουν να ξαναδούν παιχνίδι του Παναθηναϊκού. Κι αυτό είναι ίσως πιο σημαντικό.
Ο Παναθηναϊκός βγάζει αγωνιστική ενέργεια και πάθος, αλλά και μία συγκεκριμένη ταυτότητα στο παιχνίδι του. Έχει προπονητή στον πάγκο που διαβάζει το ματς πριν και κατά τη διάρκειά του και πλέον έχει αποκτήσει ψυχολογία και αυτοπεποίθηση. Αν αυτά τα είχε σε όλη τη διάρκεια της προηγούμενης χρονικής περιόδου, ίσως, λέμε ίσως, τα πράγματα να ήταν διαφορετικά. Ή μάλλον σίγουρα θα ήταν διαφορετικά. Δεν ξέρω αν θα κόντραρε τον Ολυμπιακό και αν θα ήταν ψηλότερα στη βαθμολογία, σίγουρα όμως δεν θα είχε παραδώσει πνεύμα από Νοέμβρη μήνα.

ΣΚΛΗΡΗ ΔΟΥΛΕΙΑ ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΕΡΘΕΙ ΝΕΟ ΚΑΖΟ

Σε όλα αυτά προσθέστε ακόμη ένα θετικό στοιχείο που έχει ο Ουζουνίδης και έχει ξεχωρίσει στις προηγούμενες δουλειές του. Δεν είναι από αυτούς που θα πετάξουν στα σύννεφα ή που θα θεωρήσει πως η δουλειά του ολοκληρώθηκε επειδή οι "πράσινοι" πετούν τεσσάρες δεξιά κι αριστέρα. Ακριβώς το αντίθετο θα συμβεί. Σκυμμένο κεφάλι, σκληρή δουλειά και προσήλωση στη συνέχεια. Γιατί, όπως ξέρετε, η διαφορά της αποθέωσης από την αποδοκιμασία, την ξενέρα, κρέμεται σε μια κλωστή. Κι αυτή η κλωστή τα τελευταία χρόνια στον Παναθηναϊκό σπάει πολύ εύκολα...