Όχι άλλα μελαγχολικά γενέθλια
Ο Σταύρος Καραΐνδρος γράφει για την ανάγκη να πιστέψει σε κάτι ο κόσμος του τριφυλλιού.
Αρχικά, ας ξεκαθαρίσουμε κάτι. Παναθηναϊκός δεν είναι το ποδόσφαιρο και το μπάσκετ. Για να το θέσουμε καλύτερα, δεν είναι μόνο αυτά. Είναι και όλα τα άλλα τμήματα που κόσμος και επιφανείς Παναθηναϊκοί τα έχουν παραμελημένα. Ή τα θυμούνται μόνο στις μεγάλες επιτυχίες. Ή όταν παίζουν με τον Ολυμπιακό. Για να λέμε και του στραβού το δίκιο.
Κακά τα ψέματα, όμως, η κάψα του κόσμου είναι το ποδόσφαιρο. Στα 109α γενέθλια του συλλόγου δεν θα δεις ποστάρισμα για το βόλεϊ ή το πόλο. Θα δεις για το ποδόσφαιρο. Και για το μπάσκετ. Εκεί, όμως, ο ρομαντισμός και οι θύμισες δεν έχουν περάσει ακόμα στην καθημερινότητα. Το συγκεκριμένο τμήμα μια χαρά πάει και είναι το μόνο που κρατά ψηλά τη σημαία. Το ποδόσφαιρο, όμως; Η κάψα του κόσμου; Ο βασιλιάς όλων των τμημάτων;
ΜΕΛΑΓΧΟΛΙΚΑ ΓΕΝΕΘΛΙΑ
Εκεί τα γενέθλια γίνονται μελαγχολικά. Γνωστά και χιλιοειπωμένα. Ο σύλλογος βρίσκεται σε κυκεώνα προβλημάτων που ο ίδιος δημιούργησε. Καλείται να βρει το φως στο τούνελ που τον οδήγησαν διάφορα πρόσωπα και διάφορες κινήσεις του παρελθόντος. Πρόσφατου και μη.
Αυτό δεν σημαίνει πως ο σύλλογος εξαφανίζεται. Μικραίνει σαν ποδοσφαιρικό τμήμα, ναι. Επικίνδυνα. Όχι από τον κόσμο του, αλλά από τους διοικούντες. Αυτό, όμως, είναι αλλουνού παπά Ευαγγέλιο. Το θέμα είναι η γενικότερη νοοτροπία. Η στήριξη, η υπομονή, το πλάνο.
Αυτό το "τρίπτυχο" πάει σε φιλάθλους και διοίκηση. Για να γίνουν τα δύο πρώτα, πρέπει να υπάρχει το τρίτο. Το πλάνο. Αυτό που ξεκίνησε το 2013 με "σωτήρια διάθεση" και στου δρόμου τα μισά, που λέει και το τραγούδι, κατέληξε στον κάλαθο των αχρήστων. Και να τα οικονομικά ανοίγματα, οι υπερβάσεις, οι μαύρες τρύπες. Και φτου από την αρχή.
Αυτή τη στιγμή που μιλάμε το μεγαλύτερο πρόβλημα του ποδοσφαιρικού Παναθηναϊκού δεν είναι όλα τα παραπάνω. Είναι το μετά. Η επόμενη μέρα. Το σχέδιο για να βγει από το αδιέξοδο. Αυτό το κάτι που θα ζεστάνει τον κόσμο και θα τον επαναδραστηριοποιήσει.
Εκεί πάσχει το τριφύλλι. Η έλευση του Ουζουνίδη και του Λυμπερόπουλου ενίσχυσε το ποδοσφαρικό DNA. Από διαφορετικές εποχές, αλλά δεδομένα πιο επιτυχημένες από τη σημερινή. Για δεύτερη φορά, μετά το 2013, υπάρχει κάτι σωστά καμωμένο, να χτιστεί το αύριο. Με τις δυσκολίες του ναι, αλλά ορθολογικό. Όχι πειράματα και πλάνα με ημερομηνία λήξης.
ΠΛΑΝΟ ΓΙΑ ΝΑ ΞΥΠΝΗΣΟΥΝ
Ο κόσμος κουράστηκε, αλλά δεν θέλει να εγκαταλείψει. Όσοι το έχουν κάνει, είναι η αγανάκτηση της στιγμής. Δώστε τους κάτι και θα δείτε πως θα εμφανιστούν. Όχι αερολογίες και προσευχές στον Υψιστο. Κάτι χειροπιαστό κι ας χρειαστεί να κάνουν κι άλλη υπομονή. Από δαύτη έχουν μπόλικη κι ας μην το ξέρουν πολλοί. Θα δείτε που στα δύσκολα θα το ανακαλύψουν.
Κουράστηκαν, όμως, να ζουν με το χθες. Να βλέπουν τα ένδοξα χρόνια σαν τις παλιές καλές ελληνικές ταινίες. Θέλουν την ανάπτυξη, θέλουν την αλήθεια, θέλουν κάποιος να ακουμπήσει την ψυχή τους.
Ο Ουζουνίδης είναι το πρόσωπο που έλειπε. Που βγάζει κάτι διαφορετικό από τα προηγούμενα. Που πονάει την ομάδα. Που είναι ευθύς και αληθινός. Μπορεί να ανάψει τη σπίθα. Να ξυπνήσει όσους βρίσκονται σε λήθαργο.
Και τότε, ίσως, σταματήσει το ποδοσφαιρικό να σταματήσει να πενθεί στα γενέθλια του. Γιατί ο Παναθηναικός δεν είναι το χθες. Είναι το σήμερα, το αύριο, τα επόμενα 109 χρόνια.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ:
