Παναθηναϊκός σαν τον τάφο της Αμφίπολης
Ο Σταύρος Καραΐνδρος γράφει για όσα (και όσους) μικραίνουν τον Παναθηναϊκό με αποτέλεσμα ήττες όπως αυτή στο Εστορίλ να γίνονται αποδεκτές.
Σε ένα ματς που η εικόνα του θύμιζε αγώνα Κυπέλλου β' φάσης που έχει κριθεί η πρόκριση από το πρώτο ματς, ο Παναθηναϊκός δεν έδειξε τίποτα διαφορετικό απ' όσα έχει δείξει την εφετινή χρονιά. Άρα το να λέμε ότι είναι η τραγικότερη εφετινή εμφάνισή του είναι λάθος από τη στιγμή που το 90% ήταν το ίδιο τραγικές, απλώς σε κάποιες άλλαζε το αποτέλεσμα.
Για τα αγωνιστικά έχουν γίνει αναλύσεις και αναλύσεις και πλέον όλος ο κόσμος ξέρει (και έχει μάθει) τι φταίει για την κατάντια τούτης της ομάδας. Το θέμα, όμως, ξεπερνά το αγωνιστικό, δεν είναι πλέον κάτι που αφορά τον τρόπο που παίζει ο Παναθηναϊκός και τι βγάζει στο χορτάρι. Το αξιοσημείωτο δεν είναι ότι έχασε από κάποια Εστορίλ, αλλά ότι τέτοιες ήττες είναι εδώ και καιρό αποδεκτές...
Εδώ είναι όλη η ουσία της κατάστασης στην οποία έχει περιέλθει το τριφύλλι. Για κάποιους πρόκειται για ηρωική προσπάθεια ενός συλλόγου που δεν έχει την οικονομική άνεση για κάτι καλύτερο, για κάποιους άλλους είναι ντροπή και αίσχος για μία ομάδα σαν τον Παναθηναϊκό (και δη αυτόν της Ευρώπης που χάνεται στα βάθη των χρόνων) να χάνει από τους Παναιτωλικούς της Πορτογαλίας (ας με συγχωρέσουν οι αγαπητοί στο Αγρίνιο, αλλά η αναφορά γίνεται στο να γίνει μια κάποια σύγκριση τουλάχιστον όσον αφορά στα μεγέθη). Αμφότερες οι πλευρές παραμένουν αδιάφορες. Μπορεί να διαφωνούν και να αντιμετωπίζουν διαφορετικά την κατάσταση, αλλά διαφωνούν και αδιαφορούν με αποτέλεσμα κάθε αρνητικό αποτέλεσμα των "πράσινων" να αντιμετωπίζεται χωρίς ανάλογες γκρίνιες ή ανάλογους θορύβους του (πρόσφατου και μη) παρελθόντος.
Ο Παναθηναϊκός έχει μικρύνει. Ας αφήσουμε τις αμπελοφιλοσοφίες και τα κείμενα του Ζουράρι στην άκρη και ας αντιμετωπίσει κάποιος την αλήθεια. Ο Παναθηναϊκός έχει πέσει επίπεδο και γι' αυτό φταίνε πολλοί. Και οι έξω και οι μέσα, μα κυρίως ο κόσμος που έμαθε να βλέπει αυτό που δεν βλέπεται, να ακούει αυτά που δεν πρόκειται να γίνουν και να δέχεται αυτό που παρουσιάζεται ως αλήθεια.
Υπάρχει και η άλλη λύση. Να αντιμετωπίζουν όλοι (κόσμος, διοίκηση και δημοσιογράφοι) τον... νέο Παναθηναϊκό όπως ακριβώς είναι. Μία μικρομεσαία ομάδα που προσπαθεί να ξαναγίνει -κάποια στιγμή- μεγάλη. Σε αυτή την περίπτωση δεν χρειάζεται η μεμψιμοιρία σε κάθε αρνητικό αποτέλεσμα, δεν χρειάζονται τα... μαύρα περιβραχιόνια σε κάθε τραγική εμφάνιση σαν αυτή του Εστορίλ. Μόνο χειροκροτήματα για αυτό που δημιουργείται και αποδοχή της (σκληρής) πραγματικότητας.
ΥΓ: Ο Παναθηναϊκός γεννά πλέον φίλους που μαθαίνουν σε τέτοιες ήττες, που προβληματίζονται για κάποιες ώρες και μετά ξεχνούν αυτό που είδαν. Γεννά οπαδούς που... θα εθίζονται στις ήττες και θα θριαμβολογούν σε κάθε (φυσιολογική για την ιστορία του και το όνομά του) νίκη. Γεννά οπαδούς που τον πραγματικά μεγάλο Παναθηναϊκό θα τον αντιμετωπίζουν σαν τον τάφο της Αμφίπολης: θα ανακαλυφθεί μετά από χιλιάδες χρόνια...
Διαβάστε ακόμη
Κώστας Κεφαλογιάννης: "Καφενεία" είμαστε εμείς!
Δημήτρης Κριτής: Προδόθηκε και παραδόθηκε
