"Γκουμομπασινάδες" και "ρουφιάνοι"

Στον Παναθηναϊκό υπάρχει το πριν και το τώρα. Οι νοσταλγοί και οι νεοφερμένοι. Οι παρελθοντολάγνοι και οι "πιστοί στρατιώτες" της υπάρχουσας κατάστασης. Yπάρχουν οι "γκουμομπασινάδες" και η... νέα γενιά των "γκουμομπασινάδων". Υπάρχουν αυτοί που αντέχουν την απαξίωση και υπάρχουν και αυτοί που απέχουν συνειδητά από το γήπεδο μη μπορώντας να αντικρίζουν αυτή την εικόνα του Παναθηναϊκού.

Υπάρχει και ο Γιάννης Γκούμας, που ανήκει στη δεύτερη περίπτωση. Το είπε και στη SuperBALL. Δεν μιλά συχνά, αλλά όταν το κάνει μπαίνει στο κλασικό δημοσιογραφικό "κλισέ" του "έχει πολλά να πει". Στις περίπου δύο ώρες που κράτησε η κυριακάτικη εκπομπή πρόλαβε να περιγράψει την κατάσταση του συλλόγου. Από τα δικά του χρόνια έως και σήμερα. Από τους "γκουμομπασινάδες" στην... Καμπάλα.

Για την ιστορία, αυτή η περίφημη περιγραφική ατάκα είχε γραφτεί από τον Μανώλη Σαριδάκη στα "ΝΕΑ". Τότε που ο Ολυμπιακός βρισκόταν στην αρχή της παντοκρατορίας του στο δεύτερο μισό της δεκαετίας του '90 και ο Παναθηναϊκός στηριζόταν σε ποδοσφαιριστές από τα σπλάχνα του. Γκούμας και Μπασινάς σήκωσαν το βαρύ φορτίο και συνάμα έγιναν ο σάκος του μποξ της απογοήτευσης που χαρακτήριζε εκείνον τον Παναθηναϊκό. Άλλο αν η ιστορία τους δικαίωσε και παίκτες εκείνης της γενιάς που απαξιώθηκαν από φιλάθλους και δημοσιογράφους ήταν μέλη (και μάλιστα κάποιοι βασικά) της ομάδας που σήκωσε το Euro του 2004.

Ο "ρουφιάνος"

Ο Γκούμας ανήκει στους ποδοσφαιριστές εκείνους που του μπήκε η στάμπα του ρουφιάνου. Αυτό γιγαντώθηκε όταν επί Πατέρα ο ποδοσφαιριστής τέθηκε εκτός πλάνων Χεν τεν Κάτε χωρίς ποτέ να του δοθούν εξηγήσεις. Η αλήθεια είναι ότι την εποχή εκείνη ο Γκούμας δεν περνούσε και την καλύτερη περίοδο στον Παναθηναϊκό, ενώ δεν είχε και τις καλύτερες σχέσεις με συμπαίκτες του. Απλά δεν "κολλούσε" στις παρέες που είχαν δημιουργηθεί. Βέβαια, στην επικαιρότητα της εποχής είχε ξεχωρίσει και το επεισόδιο που είχε γίνει στην προπόνηση με τον Λουκά Βύντρα, ο οποίος αν και γνωστός για τον μαλθακό χαρακτήρα του και το γεγονός ότι δεν πειράζει ούτε... μυρμήγκι, είχε ξεσπάσει κατά του συμπαίκτη του όταν του είχε κάνει μια παρατήρηση.

Αυτό βέβαια είναι μια μεμονωμένη περίπτωση. Ο Γκούμας τελείωσε από τον Παναθηναϊκό ως ρουφιάνος. Ο Λυμπερόπουλος τελείωσε από τον Παναθηναϊκό ως ο απόλυτος κυρίαρχος των αποδυτηρίων και ο υπεύθυνος για τον διαχωρισμό των δύο στρατοπέδων (Ελληνες και ξένοι). Ο Καραγκούνης από "καραβούτας" έγινε "σημαία" μέχρι να έρθει και η δική του απαξιώση. Κάπως έτσι έφυγε και ο Μπασινάς, κάπως έτσι διαλύθηκε μια ομάδα που χάριζε μεγάλες ευρωπαϊκές βραδιές και πάλευσε στα ίσια (όσο του επιτρεπόταν σε κάποιες περιπτωσεις) τον Ολυμπιακό.

Έλληνες εναντίον ξένων

Και μιλάμε για ποδοσφαιριστές που τα έδιναν όλα για τον Παναθηναϊκό, αλλά ουδέποτε έτυχαν της αναγνώρισης που θα έπρεπε. Ο Λυμπερόπουλος ήταν για τους δημοσιογράφους και τον κόσμο αυτός που όριζε τα αποδυτήρια. Ο "αρχηγός" των Ελλήνων απέναντι στους "κακούς" ξένους. Ποιος, όμως, βγήκε να πει ότι οι ακριβοπληρωμένοι ξένοι ποδοσφαιριστές του τριφυλλιού δήλωναν ενοχλήσεις από την Τρίτη για το ματς της Κυριακής την ώρα που ο Καραγκούνης έπαιζε με ένεση (ή με χιαστούς στο περίφημο ματς της Βαρκελώνης);

Ουσιαστικά η απαξίωση ήρθε από τη Ριζούπολη. Γνωστό αυτό. Η βαριά ήττα έφερε γκρίνια, η γκρίνια έφερε αποψίλωση εκείνου του ρόστερ και το νταμπλ της επόμενης χρονιάς έφερε την αναγνώριση εκείνων των αποφάσεων. Ο Παναθηναϊκός, όμως, έχανε σιγά-σιγά την αίγλη του. Μία παρένθεση με την πολυμετοχικότητα, με τον πακτωλό χρημάτων για τον Σισέ και τις πολυτέλειες εκείνης της περιόδου δεν ήταν ικανά να ανεβάσουν τον Παναθηναϊκό. Ίσα-ίσα που τον έριξαν στα... τάρταρα.

Η πολυμετοχικότητα ήταν η αρχή του τέλους. Η τρύπα έγινε... τρύπα του όζοντος, οι οικονομικές ζημιές εκτοξεύθηκαν, οι εκατομμύρια πράσινες καρδιές πέταξαν στον αέρα σαν πουλιά και φτάσαμε στα μνημονιακά χρόνια, τον Αλαφούζο, τον Μπούρμπο και τον Φάμπρι. Μα το σημαντικότερο όλων είναι πως σχεδόν 20 χρόνια μετά οι "γκουμομπασινάδες" έγιναν παικταράδες και εκείνη η περίοδος μνημονεύεται ως η καλύτερη του Παναθηναϊκού.

Περασμένα μεγαλεία

Η συνέντευξη του Γιάννη Γκούμα αντιμετωπίστηκε ως μία λύτρωση ψυχής για τον μέσο φίλο του Παναθηναϊκού. Μπορεί να ήταν ο ίδιος που σε ματς του Παναθηναϊκού τον έχει αποδοκιμάσει ή είχε εκφράσει ανοιχτά την αντίθεσή του στον χαρακτηρισμό "σημαία" που του είχε αποδοθεί κάποτε. Ο ίδιος φίλος του Παναθηναϊκού πιθανότατα τα διέγραψε όλα αυτά ή πλέον κοιτάζει με άλλο μάτι το παρελθόν που τότε δεν αναγνώριζε γιατί τον έχει αναγκάσει η τωρινή κατάσταση. Τα "πέτρινα" χρόνια έγιναν νοσταλγικά μπροστά στα μαρτυρικά τούτης της περιόδου και οι "γκουμομπασινάδες" και οι "ρουφιάνοι" επέστρεψαν στη θέση τους.

Όλα αυτά, βέβαια, είναι τροχός και γυρίζει. Ο Παναθηναϊκός βρίσκεται σε αγωνιστικό και διοικητικό τέλμα. Ο κόσμος έχει χωριστεί σε δύο στρατόπεδα: αυτοί που στηρίζουν (ακόμα και αγανακτισμένοι) κι αυτοί που απέχουν συνειδητά και περνούν τα βράδια τους παρακολουθώντας στο youtube τις παλιές ευρωπαϊκές βραδιές. Το γκολ του Καραγκούνη με την Άρσεναλ, το γκολ του Λυμπερόπουλου με τη Ρεάλ, το γκολ του Μπασινά με την Μπαρτσελόνα, το γκολ του Γκούμα με τη Γιουβέντους. Τους "γκουμομπασινάδες" μωρέ...

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ:

ΞΕΣΠΑΣΕ ο Γκούμας: "Δεν πάω γήπεδο, δεν μπορώ να βλέπω αυτόν τον Παναθηναϊκό" (VIDEO)