Ο Παναθηναϊκός είναι εγκλωβισμένος στον Αλαφούζο
Ο Σταύρος Καραΐνδρος δίνει συνέχεια στον φαύλο κύκλο τη εσωστρέφειας που κυριεύει τον Παναθηναϊκό και αναρωτιέται αν υπάρχει ζωή με τον Αλαφούζο στο τιμόνι.
Δεν υπάρχει πιο κλασική ελληνική σκηνή το να είσαι πάνω από τον νεκρό και να τον κλαις. Μοιρολόι, φωνές και τραβήγματα μαλλιών συνθέτουν μία εικόνα που στον ελληνικό κινηματογράφο έγινε ευρέως γνωστή στη σατιρική του πλευρά.
Κάπως έτσι είναι ο Παναθηναϊκός. Ένα πτώμα με τα κοράκια από πάνω του, έτοιμα να κατασπαράξουν ό,τι άφησαν οι προηγούμενοι. Σε κάποιες περιπτώσεις μοιάζει με το "Τρελό σαββατοκύριακο στου Μπέρνι", με τον Γιάννη Αλαφούζο να προσπαθεί να τον... επαναφέρει στη ζωή ή, για να το θέσουμε πιο απλά, να προσπαθεί να κρύψει από τους γύρω του ότι πέθανε. Το πτώμα βρώμισε.
Παίκτες προκλητικά αδιάφοροι
Μετά το φιάσκο της Τετάρτης στο Περιστέρι, "βγήκαν" όλοι στους δρόμους για την περιφορά του Επιτάφιου. Κλάμα και οδυρμός και οι απαραίτητες θύμησες του ένδοξου παρελθόντος. Δημοσιογράφοι που βρίσκονται σε αντίπερες όχθες -αν και ουσιαστικά υπηρετούν το ίδιο στρατόπεδο- γιγάντωσαν την εσωστρέφεια του συλλόγου, ο κόσμος που αγαπά, στηρίζει, αλλά αδιαφορεί αντέδρασε με τον γνωστό τρόπο των άκρων (απειλές για κάψιμο των διαρκείας και όλα όσα συνοδεύουν τέτοιες πίκρες), οι οργανωμένοι που στηρίζουν, αποδοκιμάζουν τους εντός των τειχών εχθρούς, αλλά χάνουν το δίκιο τους και ποδοσφαιριστές που όχι μόνο κοιμήθηκαν σαν πουλάκια μετά τον αποκλεισμό, αλλά την επόμενη μέρα πήγαν στην προπόνηση σίγουροι πως δεν θα έχουν... περίεργες επισκέψεις ούτε γκρίνια από αγανακτισμένους οπαδούς. Εξάλλου, στα μνημονιακά χρόνια του Αλαφούζου αυτές οι εικόνες πέρασαν ανεπιστρεπτί.
Ο αποκλεισμός από τον Ατρόμητο δεν ήταν τίποτα περισσότερο από μία νέα Καμπάλα. Έτσι αντιμετωπίστηκε από την πλειοψηφία κόσμου και Τύπου. Ανάλυση για την αγωνιστική εικόνα, τα λάθη του Στραματσόνι, το πρόωρο τέλος ακόμα μίας χρονιάς και φτου και από την αρχή. Ξημερώνει νέα μέρα, η σκόνη πέφτει, ο Αλαφούζος ξαναφορά το καπέλο του και μία νέα μάχη με το κατεστημένο ξεκινά.
Εγκλωβισμένος στον πόλεμο που κήρυξε ο Αλαφούζος
Αυτός είναι ο Παναθηναϊκός των τελευταίων τριών ετών. Μία ομάδα που βρήκε αποκούμπι στον Γιάννη Αλαφούζο (άπαντες του αναγνωρίζουν ότι ήταν ο μοναδικός που εμφανίστηκε σε μία περίοδο που οι σωτήρες κρύφτηκαν) και συνάμα είναι εγκλωβισμένος σε αυτόν. Εγκλωβισμένος γιατί είναι υποχρεωμένος να ακολουθήσει την τακτική του αντάρτικου όσον αφορά την κατάσταση του ελληνικού ποδοσφαίρου, εγκλωβισμένος γιατί αποδεδειγμένα δεν μπορεί να χωρέσει η ίδια μασχάλη και τα δύο καρπούζια: αυτό της καταπολέμησης της εγκληματικής οργάνωσης και αυτό της δημιουργίας ανταγωνιστικής ομάδας.
Το απλό είναι να αναλάβει εξ ολοκλήρου το πρώτο σκέλος ο Αλαφούζος και να δώσει το δεύτερο σε κάποιον άλλον. Είτε από την ομάδα και το ένδοξο παρελθόν της είτε από κάποιον της αγοράς που ξέρει τη δουλειά και γνωρίζει τις απαιτήσεις που έχει αυτή. Το απλό, όμως, για τον Παναθηναϊκό είναι μία άγνωστη λέξη. Για μία ομάδα που αυτοκαταστρέφεται με την πρώτη ευκαιρία, κάθε λογική σκέψη ή διαφορετική ως προς τη στρατηγική του συλλόγου πρόταση, αποτελεί εχθρική στάση και σύγκριση με το παρελθόν του "Τζιγκερισμού".
Τον μικραίνουν ακόμα περισσότερο
Το θέμα δεν είναι ο αποκλεισμός από τον Ατρόμητο ούτε ακόμα και η κακή εμφάνιση. Το θέμα είναι η ανοσία που έχει κυριεύσει τον φίλαθλο του Παναθηναϊκού. Σε σημείο που να θεωρεί... έκπληξη οποιαδήποτε επιτυχία, σε σημείο που να θεωρεί ότι δεν υπάρχει φως στο τούνελ και σε σημείο που να φτάνει... στο σημείο να κάνει συζητήσεις που αν μη τι άλλο δεν αρμόζουν στην ιστορία του Παναθηναϊκού. Παράδειγμα; Βγήκε ακροατής, φίλος του Παναθηναϊκού, το βράδυ της Τετάρτης στην εκπομπή του Sport24 Radio και αναρωτήθηκε αν ο Παναθηναϊκός θα καταφέρει να μπει στα πλέι οφ, εκφράζοντας την ανησυχία του ότι θα τον περάσει και ο Πανιώνιος! Δεν είναι η ουσία του τι είπε και αν αυτό μπορεί να γίνει, αλλά ότι έχει φτάσει σε τέτοιο επίπεδο η αγανάκτησή του που σκέφτεται ακόμα και αυτό!
Ποια είναι η αντιβίωση για την αρρώστια; Καμία. Απραξία. Ηρεμία μετά την καταιγίδα, να καθαριστούν οι ζημιές, να μετρηθούν οι απώλειες και πάμε για νέα επανάσταση κατά του Κοντονή, της ΕΠΟ, του Μαρινάκη και του συστήματος. Ακόμα και αυτοί που πίστευαν στον ανίερο πόλεμο, εγκατέλειψαν την μάχη. Κουράστηκαν από την αναμονή και δεν μπορούν να ζουν χωρίς έστω τις εφήμερες χαρές. Αν μπορούν να χαρακτηριστούν έτσι.
Θα τους τάξει και πριμ!
Ακόμα και οι οργανωμένοι που έχουν μπει στο μάτι του κυκλώνα, που στηρίζουν την ομάδα, παλεύουν για αυτή και τρέχουν από το σπίτι του Τσίπρα στο σπίτι του Κοντονή και μετά στη Βουλή, ξενέρωσαν. Για ποιους παλεύουν; Για αυτούς που κοιτούσε με λύπηση ο Σαραβάκος; Για αυτούς που δεν τους ακουμπά κανείς γιατί είναι καλά παιδιά και δέχονται τους οικονομικούς διακανονισμούς; Για ποιους, διάολε;
Το γράψαμε και παραπάνω. Κύριοι πήγαν την επόμενη μέρα στο Κορωπί. Κανένας φόβος και καμία ανησυχία. Ξέρουν ότι ο... παιδαγωγός Αλαφούζος δεν θα τους κάνει "ντα", δεν θα τους τραβήξει το αυτί. Ξέρουν ότι μπορεί να τους τάξει και πριμ για τα πλέι οφ...
