Ποια Εθνική; Απλά περάσαμε γ@μάτα το 2004

Ποιο Γιβραλτάρ; Ο Σταύρος Καραΐνδρος γράφει για τον χαιρέκακο φίλαθλο της Εθνικής ποδοσφαίρου που δεν την αγάπησε ποτέ.

Ποια Εθνική; Απλά περάσαμε γ@μάτα το 2004

Ε, μη μου πείτε πως περιμένετε ανάλυση για το 1-4 κόντρα στο Γιβραλτάρ; Με το Γιβραλτάρ παίζαμε. Με το Γιβραλτάρ!! Θα μου πείτε, εδώ δεν μπορούσαμε να νικήσουμε Νησιά Φαρόε. Οκ, δεκτό. Το φιάσκο, όμως, των προκριματικών του Euro γίνεται μία φορά στα 100 χρόνια κι εμείς το "κάψαμε" το "κανονάκι".

Δεν γίναμε υπερομάδα επειδή ρίξαμε τέσσερα στο Γιβραλτάρ. Ούτε έσβησαν τα κακώς κείμενα ούτε αγαπήθηκε ξάφνου η Εθνική. Κάναμε, όμως, το αυτονόητο βρε αδερφέ. Να κερδίσουμε ομάδα κατώτερη από τη δική μας.

ΤΟ 1-1 ΚΑΙ Ο ΓΑΪΤΑΝΟΣ

Αν θέλετε να μιλήσουμε με πάσα ειλικρίνεια το ματς δεν βλεπόταν (όσοι είχαν την ευκαιρία να το δουν, αφού η Εθνική πλέον έχει γίνει προνόμιο των λίγων, των συνδρομητών. Ε, ΕΡΤ;). Θύμιζε αυτά τα ματς Κυπέλλου στη φάση των ομίλων όπου ο "δυνατός" πρέπει να κερδίσει, να βάλει πολλά γκολ και να δείξει στο γήπεδο ότι είναι ο καλύτερος. Το γρήγορο γκολ του Μήτρογλου έφερε προσώρας ικανοποίηση. Με το 1-1 του Γιβραλτάρ ακούστηκε... ο Πέτρος Γαϊτάνος κι έγινε η περιφορά του Επιταφίου. Με το 1-4 κάποιοι "τα έλεγαν", κάποιοι πραγματικά χάρηκαν και πολλοί περισσότεροι είτε σφύριξαν αδιάφορα είτε έχασαν την ευκαιρία να κάνουν διαγωνισμό likes και retweets με τα χάλια της Εθνικής.

Ας το παραδεχθούμε: η Εθνική δεν έχει φιλάθλους. Δεν έχει πιστούς οπαδούς. Η πλειοψηφία είναι κόσμος που επιχαίρει με τα παθήματά της γιατί την αντιπαθεί. Και την αντιπαθεί γιατί, 12 χρόνια μετά τον άθλο του 2004, παραμένει η κουβέντα για το αν το αξίζαμε ή όχι και παραμένει η κουβέντα γιατί ουδέποτε αγαπήσαμε τους ποδοσφαιριστές.

ΧΑΡΗΚΑΜΕ ΕΠΕΙΔΗ ΗΤΑΝ ΣΤΗ ΜΟΔΑ

Η αντιπαλότητα των συλλόγων περνά πάντα στο αντιπροσωπευτικό συγκρότημα. Οι, κάποιες, αντίθετες περιπτώσεις είναι της... μοδός. Δεν χαιρόμαστε με τις επιτυχίες της Ελλάδας, αντίθετα γελάμε πονηρά με τα στραπάτσα της. Ακόμα και το 2004 που βγήκαμε στους δρόμους και κλάψαμε, δεν ξέρω αν πραγματικά το κάναμε για την Εθνική. Δεν ξέρω αν το κάναμε από αγάπη και σεβασμό σε αυτή την ομάδα ή ήταν η αντίδραση που φέρνουν οι πρόσκαιρες (και απίστευτες) επιτυχίες.

Όταν έγινε το 1-1 από το Γιβραλτάρ ο Τοροσίδης ήταν ο άμπαλος που δεν μπορούσε να βγάλει μία σέντρα της προκοπής. Τέσσερα λεπτά χρειάστηκαν και ισάριθμα γκολ για να γίνει ο πολυτιμότερος. Ο Καρνέζης μπαίνει στη ζυγαριά με τον Καπίνο κι αρχίζει η συζήτηση αν αξίζει να είναι αυτός ο πρώτος γκολκίπερ και όχι ο νεαρός του Ολυμπιακού. Ο Μανωλάς είναι ο βαριεστημένος αμυντικός που παίζει μόνο για τη Ρόμα, ο Μανιάτης παίζει μόνο για να... φαίνεται στους πανηγυρισμούς, ο Τζαβέλλας είναι ο Τζαβέλλας οπότε κάτι θα βρουν να του προσάψουν και ο Μήτρογλου είναι ο "παπάκιας" με το περίεργο μούσι.

Δεν είναι υπερβολικά όλα αυτά. Έτσι αντιμετωπίζεται η ελληνική ομάδα. Και δεν φταίει το φιάσκο της προηγούμενης προκριματικής φάσης και τα συνεχόμενα "χαστούκια". Πάντα οι Έλληνες διεθνείς γίνονται αποδέκτες έντονης και σκληρής κριτικής. Για τον απλούστατο λόγο πως η Εθνική πιάνει όλο το φάσμα. Και είναι ευάλωτη. Δεν έχει τον "πύρινο" κόσμο που θα την προστατεύσει, δεν έχει την προεδράρα που θα κάνει μια δήλωση και θα πέσουν τα τσιμέντα. Δεν έχει τη διεύθυνση επικοινωνίας που θα στείλει μήνυμα για να αναδειχθεί ένα θέμα. Πάντα παίζει μόνη της, δίνοντας σκληρή μάχη να αποδείξει στον κόσμο ότι αξίζει να αγοράσει ένα εισιτήριο ή να κάτσει στον καναπέ να δει το ματς χωρίς το κινητό ανά χείρας και τα social media ανοιχτά.

Η ΕΘΝΙΚΗ ΚΑΙ ΤΑ ΑΠΟΝΕΡΑ

Τα τατουάζ, η Μύκονος, οι γκόμενες των ποδοσφαιριστών, οι μισθοί τους και τα πανάκριβα αυτοκίνητα απασχολούν περισσότερο από το αγωνιστικό κομμάτι. Εδώ φτάσαμε μία ανάσα από τα προημιτελικά του Παγκοσμίου Κυπέλλου και η συζήτηση περιστρεφόταν στον Κατσουράνη και τον Μανιάτη και την κόντρα Ολυμπιακού-ΠΑΟΚ. Εδώ πήραμε το Euro και 12 χρόνια μετά εξακολουθούμε να συζητάμε για το αν το αξίζαμε.

Δυστυχώς είναι η μοίρα της Εθνικής να μαζεύει τα απόνερα του ελληνικού ποδοσφαίρου. Σε αυτή λιμνάζουν η χαιρεκακία και ο οπαδισμός. Για τον μέσο Έλληνα θεατή/φίλαθλο δεν είναι κάτι παραπάνω από ένα άλλο πρόγραμμα στην τηλεόραση ή μια βραδιά στο σινεμά. Όσοι σύνδεσμοι φιλάθλων και να δημιουργηθούν, όσα μουσεία και να ανοίξουν, όσα τύμπανα και να χτυπήσουν στις εξέδρες, το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα θα είναι πάντα κάτι παράταιρο που θα το θυμούνται μόνο στις μεγάλες επιτυχίες (κι εκεί με ημερομηνία λήξης).

Το 2004 ήταν, είναι και θα είναι ο απόλυτος οδηγός για τον ιστορικό του μέλλοντος. Η επιτυχία του Euro δεν αντιμετωπίστηκε διαφορετικά από την επιτυχία της Παπαρίζου στη Eurovision. Και τα δύο είναι πλέον στο "πακέτο" του "πόσο γαμάτα περνούσαμε εκείνη την περίοδο". Αυτό λέει πολλά...

ΥΓ: Δεν βγάζω τους διεθνείς έξω από αυτή την κουβέντα. Προφανώς και οι ίδιοι -πλην ελαχίστων εξαιρέσεων- δεν έχουν την Εθνική ψηλά. Γιατί έτσι τους έμαθαν.

ΥΓ: Έλα τελείωνε Καραΐνδρο. Αρχίζει το πρωτάθλημα και πάνε να βάλουν φυλακή τον πρόεδρό μας. Ποια Εθνική μωρέ;

News 24/7

24MEDIA NETWORK