Τα νούμερα φέρνουν νούμερα

Πριν κάμποσες μέρες, σε μία σύσκεψη, η οποία πέραν της καθιερωμένης θεματολογίας είχε και ως θέμα συζήτησης τη γενικότερη κατάσταση του ελληνικού ποδοσφαίρου -ειρήσθω εν παρόδω, για ακριβώς αυτό το λόγο ήταν η πιο ενδιαφέρουσα σύσκεψη που έχω συμμετάσχει- ο υπεύθυνος περιεχομένου της 24 Media, Μάνος Μίχαλος, εξέφρασε την εύλογη απορία του: "γιατί δεν παίζουμε τα καλά; Μόνο αρνητικοί πρωταγωνιστές υπάρχουν; Δεν υπάρχει κάτι καλό να προβάλουμε;"

Η απάντηση στον Μάνο δόθηκε από τότε που προέκυψε το θέμα με τον Ζωγράφο και τα όσα ακολούθησαν. Δηλώσεις, ανακοινώσεις, αναβολές συνέθεσαν ένα σκηνικό που θα μπορούσε κάλλιστα, με την απαραίτητη σκηνοθετική πινελιά του Μάρτιν Σκορτσέζε, να γίνει μία ωραία ταινία στα πρότυπα των "Καλών Παιδιών" ή του "Καζίνο".

Στο ελληνικό ποδόσφαιρο -και όπως φαίνεται, στον ελληνικό αθλητισμό γενικότερα- δεν υπάρχει το πρόσωπο εκείνο (πόσο μάλλον τα πρόσωπα) που θα βγάλουν κάτι θετικό προς τον κόσμο. Για να το θέσω καλύτερα, υπάρχουν, αλλά ο κόσμος είναι εκπαιδευμένος έτσι από εμάς τους δημοσιογράφους για να "διώχνει" ο οργανισμός του οτιδήποτε καλό και να κρατά μόνο τα κακά γιατί, απλούστατα, έτσι έχει μάθει. Ακόμα και το καλό να υπερισχύσει του κακού, ο κόσμος δεν θα το πιστέψει. Δεν πρόκειται να κάνει αποδεκτό ότι υπάρχει ανιδιοτέλεια. "Έλα μωρέ, κάτι κρύβεται από πίσω", θα πει φωναχτά ή μη και δεν θα έχει άδικο. Οχι ως προς το θέμα το ίδιο, αλλά για την καχυποψία που τον έχει γεμίσει. Γιατί έτσι τον έχουμε μάθει εμείς, επειδή εμείς βγάζουμε προς τα έξω κάθε τι αρνητικό και επειδή δεν έχει τίποτε άλλο να δώσει το ίδιο το σπορ.

Δεν είμαστε Αγγλία, Ισπανία ή Ιταλία. Αυτό το ξέρουμε. Δεν έχουμε σούπερ ποδόσφαιρο, δεν βλέπουμε καλή μπάλα, δεν έχουμε το πιο οργανωμένο και σωστά οικοδομημένο ελληνικό ποδόσφαιρο. Ένας λόγος που δεν έχουμε αυτά είναι γιατί έχουμε όλα τα υπόλοιπα. Παράγοντες που προσπαθούν να επιβληθούν λες και το ποδόσφαιρο είναι εταιρεία τους. Διαιτητές που βλέπουν μαρκάρισμα στη σέντρα και δίνουν πέναλτι. Και οπαδούς που τραβούν μαχαίρι στον απέναντι "εχθρό" ή στοχοποιούν κόσμο επειδή δεν είναι μαζί τους.

Ακόμα κι αν ο καλός Θεούλης μας προσφέρει -σπάνιες φορές- ένα ωραίο και χορταστικό παιχνίδι, θα γίνει χαμός στα social media με υπόνοιες περί στησίματος και θα γίνει η σχετική πλάκα περί στοιχήματος. Ακόμα κι αν δούμε μία φανταστική ενέργεια ποδοσφαιριστή, αυτή θα ξεχαστεί γρήγορα στην πρώτη δήλωση κατά της διαιτησίας και τους πρώτους "κύκλους" ΠΑΕ για το αντιαθλητικό παιχνίδι των αντιπάλων.

Δεν έχουμε ποδόσφαιρο, πρώτον γιατί δεν είμαστε λαός που μας αξίζει να έχουμε, αλλά και γιατί δεν θέλουμε. Θέλετε να κάνουμε όλα τα Μέσα συμφωνία για μία εβδομάδα; Να παίζουμε κάθε τι καθαρά αθλητικό, να αναδείξουμε τους πραγματικούς πρωταγωνιστές, τα ωραία γκολ, τις ωραίες φάσεις, τα ξεχωριστά στιγμιότυπα. Ποιος έχει το θάρρος να το κάνει αυτό; Μετρημένοι στα δάχτυλα. Γιατί ακόμα κι αν πάρουν την απόφαση, σύντομα θα επιστρέψουν στα παλιά καλά, αφού το αναγνωστικό κοινό θα φύγει.

Ναι, συμφωνώ σε αυτό που θα πείτε. Το αναγνωστικό κοινό το διαμορφώνουμε εμείς. Με αυτά που γράφουμε, αυτά που παίζουμε, αυτά που δείχνουμε. Τα σχόλια που γράφουμε, τα αφιερώματα, τα θέματα, τα ρεπορτάζ. Οπως τον μάθαμε να αγαπά κάθε τι αρνητικό και να περιμένει την ίντριγκα, έτσι ακριβώς να τον μάθουμε να αγαπά τα σπορ, να σέβεται τον αντίπαλο και να απομονώσει κάθε τι αμαυρώνει αυτό που κάποτε αγαπούσε και γούσταρε να βλέπει.

Ποιος θα το κάνει; Ξαναρωτώ. Φαύλος κύκλος είναι. Η ίντριγκα πουλά. Ο κιτρινισμός. Όπως είχε πει κάποτε και ένας άνθρωπος της τηλεόρασης, "τα νούμερα φέρνουν νούμερα". Μία δήλωση του Μαρινάκη, μία απάντηση του Μελισσανίδη, μία ανακοίνωση του Παναθηναϊκού, ένας "κύκλος" του ΠΑΟΚ είναι αυτά που ξυπνούν το ενδιαφέρον. Το παραγοντικό ποδόσφαιρο ζει και βασιλεύει στην Ελλάδα κυρίως λόγω των δημοσιογράφων.

Τα συμπεράσματα από τα νούμερα τηλεθέασης ή τα page views όταν τα "βουβάλια" τσακώνονται στη λάσπη, δεν είναι πάντα ενδεικτικά για το τι θέλει ο κόσμος. Καλώς ή κακώς ακόμα και έναν πωπό να βάλεις ως πρώτο θέμα, θα μπει ο άλλος να το διαβάσει. Αυτό δεν σημαίνει ότι τούτο είναι που επιζητά ο αναγνώστης. Ο πωπός είναι κάτι παροδικό, η περιέργεια της στιγμής. Ετσι είναι και το ποδόσφαιρό μας. Σαν... πωπός. Και η αντίδραση των αναγνωστών, η περιέργεια της στιγμής. Το μετά είναι το θέμα. Το διαφορετικό. Η εκπαίδευση ενός αναγνωστικού κοινού που θα διαβάζει αυτά που θέλει, αυτά που του αρέσουν και πάνω απ' όλα θα τα σέβεται.

Στο χέρι των δημοσιογράφων είναι. Οπως ακριβώς τους έμαθαν να είναι κάφροι και μάγκες του πληκτρολογίου, έτσι ακριβώς μπορούν να τους μάθουν πολιτισμό... Αλλά όταν οι ίδιοι οι δημοσιογράφοι είναι οι προαναφερθέντες, τι διαφορετικό μπορείς να περιμένεις; Ρητορικό το ερώτημα...