Το αστέρι της Τρίπολης

Σε οποιαδήποτε άλλη χώρα, ο Αστέρας Τρίπολης θα ήταν μια όμορφη ποδοσφαιρική ιστορία. Στην Ελλάδα, είναι απλά ο Αστέρας Τρίπολης. Το οξύμωρο, βέβαια, είναι ότι εμείς οι δημοσιογράφοι ψάχνουμε εναγωνίως τέτοιες ιστορίες με ομάδες που ανέβηκαν σκαλοπάτια και καθιερώθηκαν στα "μεγάλα σαλόνια", μας αρέσει να ξετυλίγουμε το κουβάρι του παραμυθιού και να αναδεικνύουμε ήρωες, αρκεί να είναι... έξω. Οταν τους έχουμε εδώ, δεν ασχολούμαστε, ίσως γιατί μπαίνουμε στη λογική του "δεν πουλάει" ή γιατί ξέρουμε ότι ένα τέτοιο θέμα που αφορά την Ελλάδα θα πέσει θύμα της χλεύης του οπαδικού αναγνωστικού κοινού.

Ο Αστέρας Τρίπολης είναι ένα διαμάντι κλεισμένο σε σπιρτόκουτο. Είναι μια ομάδα που χτίζει σιγά-σιγά την ιστορία της και δείχνει διατεθειμένη να αφήσει το στίγμα της στο βιβλίο του ελληνικού ποδοσφαίρου, αλλά είναι κάτι σαν της κουλτουριάρικες παραστάσεις. Εξαιρετικά έργα, αλλά λίγοι πάνε να της δουν.

Είναι κρίμα κι άδικο για αυτή την ομάδα να παίζει σε μια πόλη με λίγους κατοίκους, πάντα σε σχέση με άλλα παραδείγματα. Ο κόσμος της Τρίπολης γουστάρει να βλέπει την ομάδα του, γεμίζει το γήπεδο όταν μπορεί, αλλά και πάλι δεν φτάνουν για να τύχει της αναγνώρισης που της αξίζει. Βέβαια, υπάρχει και ο αντίλογος. Μπορεί ο Αστέρας Τρίπολης να έχει μικρό κοινό, έχεις όμως εκπαιδευτεί να σέβεται και να αγαπά αυτό που βλέπει. Και να το χειροκροτά για την προσπάθεια και το έργο που παράγει.

Η τρέλα τους για τον Αστέρα

Μιλάμε για μια ομάδα που μέχρι πριν λίγα χρόνια δεν υπήρχε στον ποδοσφαιρικό χάρτη. Άρχισε να εμφανίζεται δειλά-δειλά, άρχισε να ακούγεται το όνομά του όταν ανέβαινε τις κατηγορίες και ξάφνου ασχοληθήκαμε όλοι όταν έκανε το ντεμπούτο του στη μεγάλη κατηγορία. Οκ, άπαντες είπαμε τότε ότι πρόκειται για "πυροτέχνημα". Διαψευστήκαμε σχεδόν άμεσα. Οχι γιατί από τις πρώτες σεζόν έδειξε σκληρό καρύδι στους λεγόμενους μεγάλους, αλλά γιατί βλέπαμε ότι από πίσω κάτι καλό κρύβεται. Αγάπη, όρεξη, όνειρα και στόχοι. Λέξεις άγνωστες για τις περισσότερες ελληνικές ομάδες που πασχίζουν να διατηρηθούν στο χρόνο με ανορθόδοξες μεθόδους, δίχως πλάνο και με μοναδικό στόχο τη "μία σεζόν". Με λίγα λόγια, "ας σωθούμε φέτος και βλέπουμε..."

Για τον Αστέρα και δεν υπάρχει "και βλέπουμε", υπάρχει "αυτά θέλουμε να δούμε". Με δύο ανθρώπους που βρίσκονται από το 2003 στην ομάδα και κάποιες φορές νομίζουμε ότι είναι το ίδιο πρόσωπο: Μπάκος-Καύμενάκης, κάτι σαν Τσακνής-Μαχαιρίτσας, ένα πράμα. Με τρέλα για την ομάδα και το ποδόσφαιρο, με όνειρα και υψηλές βλέψεις και το -κυριότερο- με σοβαρότητα. Θα μου πεις, αν δεν έχεις τρέλα δεν μπορείς να ασχοληθείς με το ελληνικό ποδόσφαιρο. Οι συγκεκριμένοι, όμως, έκαναν την τρέλα τους αγάπη και την αγάπη πάθος. Και μέσα από όλα αυτά γεννήθηκαν και οι στόχοι.

Ο Αστέρας Τρίπολης τούτη τη στιγμή είναι η τέταρτη δύναμη στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Υπερβολικό; Πιθανόν, αλλά αν τα βάλουμε κάτω και δούμε τις πορείες όλων των ομάδων τα τελευταία χρόνια, τότε η διαπίστωση οδηγεί προς τα εκεί. Αν βγάλουμε τους λεγόμενους μεγάλους, αλλά και την ΑΕΚ που για δύο χρόνια παιδεύτηκε σε χωράφια και γήπεδα που δεν αρμόζουν στην ιστορία της, τι μας μένει; Ένας Ατρόμητος και ένας Αστέρας Τρίπολης. Ο πρώτος έχει περάσει σε μια φάση που βγάζει τους στόχους στην πορεία της χρονιάς, ενώ οι Αρκάδες φαίνεται πως ακολουθούν ένα συγκεκριμένο πλάνο.

Πρόκειται για ένα σύλλογο με ετήσιο κόστος 7 εκατομμυρίων ευρώ, με επενδύσεις στην Ακαδημία και το γήπεδο (είναι στα σκαριά μια εντυπωσιακή ανακατασκευή του), αλλά και τον κόσμο (εξ ου η προσπάθεια να "απλωθεί" ο Αστέρας και εκτός Τρίπολης), ενώ δεν λείπουν και κάποια σχέδια που ξεφεύγουν της ελληνικής πραγματικότητας, πόσω μάλλον για μια επαρχιακή ομάδα (μουσείο, εστιατόρια, εμπορικό κέντρο κτλ).

Όμορφες ποδοσφαιρικές ιστορίες

Πέραν αυτών, ο Αστέρας έχει και κάτι άλλο αξιοσημείωτο: καταφέρνει να αναπληρώνει κάθε κενό που προκύπτει σε αγωνιστικό επίπεδο. Εφυγαν Φούλοπ, Ράγιος, Ντε Μπλάσις, Φορτούνης, Γιαννιώτας και δεν άφησαν πίσω τους... συντρίμμια. Βρέθηκαν οι αντικαταστάτες, η ομάδα δεν έχασε από τη δυναμική της και -το κυριότερο- έκανε βήματα μπροστά. Βγήκε Ευρώπη, έκανε μεγάλες νίκες και άρχισε σιγά-σιγά να γράφει χρυσές σελίδες στο ποδοσφαιρικό της βιβλίο.

Στην Αμερική ίσως να γινόταν ταινία. Εδώ πολλοί τον αντιμετωπίζουν αδιάφορα. Οχι γιατί δεν τον συμπαθούν, αλλά γιατί είναι σίγουροι με τον εαυτό τους ότι θα κερδίσουν το στοίχημα και θα αποδειχθεί πως δεν ήταν τίποτε άλλο από ένα πυροτέχνημα. Προς το παρόν, έχουν "πάει κουβά" που λέμε και στην καθομιλουμένη. Ο Αστέρας ήρθε για να μείνει. Οχι για να συμπληρώνει απλά το πρωτάθλημα, αλλά για να αναπληρώσει αυτά που έχουμε ξεχάσει εδώ και χρόνια. Τις εκπλήξεις, τα κατορθώματα, τις υπερβάσεις και κυρίως τις όμορφες ποδοσφαιρικές ιστορίες...

ΥΓ: Και μια (τελευταία) κουβέντα, last but not least, που λένε και στο χωριό μου, για τον Στάικο Βεργέτη. Πολλοί τον χαρακτηρίζουν ως τον Μουρίνιο της Τρίπολης. Από γυμναστής και μεταφραστής, πρώτος προπονητής με μεγάλο μερίδιο στην επιτυχία της αρκαδικής ομάδας. Πέραν των πολλών άλλων, ο Αστέρας "έχτισε" και τον δικό του προπονητή, δημιούργησε ακόμη έναν ποδοσφαιρικό ήρωα. Θα μπορούσε άνετα να είναι ο πρωταγωνιστής στον "Ισοβίτη" του Αρκά. Το νεαρό ποντίκι που συζητά με τον υπεραιωνόβιο ισοβίτη. Το μέλλον που συζητά με το απαρχαιωμένο ελληνικό ποδόσφαιρο. Το αύριο που συζητά με το χθες...