Το μπάσκετ γεννά ήρωες, το ποδόσφαιρο τους διώχνει
Ο Σταύρος Καραΐνδρος γράφει για το φινάλε του Διαμαντίδη και θυμάται τον Rocky Balboa.
Για ένα διαβολεμένο λόγο από το βράδυ της Δευτέρας και μετά, μου έχει κολλήσει στο μυαλό το φινάλε του Rocky Balboa. Της τελευταίας τανίας της σειράς με πρωταγωνιστή τον πασίγνωστο μποξέρ (το Creed μπαίνει στη νέα φάση του Rocky σε δεύτερο, πλέον, ρόλο).
ΣΑΝ ΤΟ ΦΙΝΑΛΕ ΤΟΥ ROCKY
Στο τελευταίο Rocky, λοιπόν, ο ήρωας όντας σε προχωρημένη (και για μποξ ηλικία) έχει "κάποια πράγματα στο υπόγειο", όπως χαρακτηριστικά λέει στον Πόλι στη σκηνή όπου πας πίσω-μπρος το dvd για να καταλάβεις ακριβώς τα λόγια του, και επιθυμία του είναι να ανέβει για μία τελευταία φορά στο ρινγκ. Κυρίως για τον εαυτό του, για πάρτη του. Αντίπαλος ο πιτσιρικάς Μέισον Ντίξον, ανερχόμενο ταλέντο μπλα, μπλα, μπλα. Το φινάλε γνωστό: ο Rocky χάνει, αλλά όλο το γήπεδο τον αποθεώνει. Ακόμα και ο νικητής με την περίφημη φράση: "Είναι ένας τρελός παππούς".
Κάπως έτσι συνδύασα το φινάλε του ΟΑΚΑ. Δεν είναι γέρος ο Διαμαντίδης, δεν έχει πράγματα στο δικό του υπόγειο, δεν ήθελε να δώσει απαντήσεις στον εαυτό του όπως έκανε ο Rocky. Ήθελε απλώς ένα αξιοπρεπές φινάλε. Δεν τον ένοιαζε αν θα έβαζε ακόμα ένα πρωτάθλημα στη συλλογή του, αν θα σήκωνε ακόμα μία κούπα. Είμαι σίγουρος ότι ο επίλογος που γράφτηκε μετά το εύστοχο τρίποντο του Σπανούλη, ήταν αυτός που ήθελε. Αλλά δεν ήξερε αν αυτό ήθελε.
Αποθέωση από όλους τους αντιπάλους, αποθέωση από τον κόσμο, τους Αγγελόπουλους, τον Σπανούλη, τους δημοσιογράφους, τους προπονητές. Κι ας έγραφε το ταμπλό 81-82. Κι ας έγραφε η ιστορία ότι ο Παναθηναϊκός έχασε το πρωτάθλημα. Για τον Διαμαντίδη ήταν η βραδιά που ονειρεύτηκε, χωρίς να γράψει ο ίδιος το σενάριο.
ΤΟ ΜΠΑΣΚΕΤ ΤΩΝ ΗΡΩΩΝ
Το μπάσκετ είναι ένα άθλημα που βγάζει ήρωες. Όχι από ανάγκη, αλλά μέσα από το μπάσκετ. Αυτή είναι η ειδοποιός διαφορά με το ποδόσφαιρο. Αν για κάτι καταλαβαίνω τον περίφημο διαχωρισμό "μπασκετικών" και "ποδοσφαιρικών", είναι αυτός ο λόγος. Το ποδόσφαιρο δεν μπορεί να γεννήσει ήρωες γιατί είναι παραγοντικό άθλημα. Για όσους Σαραβάκους, Βαζέχα, Νικολαϊδηδες και Τζόρτζεβιτς, θα υπάρχει πάντα ένας Κόκκαλης, ένας Μαρινάκης, ένας Μελισσανίδης.
Στο μπάσκετ για κάθε Γκάλη, Γιαννάκη, Φάνη, Σπανούλη, Διαμαντίδη, Παπαλουκά, κανένας Αγγελόπουλος ή Γιαννακόπουλος δεν μπορεί να βγει από πάνω. Όσες ανακοινώσεις και non paper και να βγουν, στο μπάσκετ οι αθλητές είναι αυτοί που θα συγκεντρώσουν πάνω τους τα φώτα της δημοσιότητας.
Κι αυτό φάνηκε και μετά το τέλος του αγώνα της Δευτέρας. Οι μπασκετικοί Ολυμπιακοί ήταν εκστασιασμένοι για το πρωτάθλημα και τον τρόπο που αυτό ήρθε, αλλά είχαν και μια κουβέντα να πουν για τον Διαμαντίδη. Ένα πραγματικό respect, ένα ειλικρινές αντίο. Αυτοί που έχουν "ποτιστεί" με την ποδοσφαιρική καφρίλα έκαναν λόγο για συνταξιούχους και... πέη.
ΤΟ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ ΤΟΥΣ ΔΙΩΧΝΕΙ
Δεν ερωτεύτηκα ξαφνικά το μπάσκετ. Σαν άθλημα εξακολουθώ να βάζω πιο πάνω το ποδόσφαιρο. Προσωπικά γούστα είναι αυτά (για να με κοροϊδεύει ο Μίχαλος). Το μπάσκετ, όμως, βγάζει περισσότερες ιστορίες και δη όμορφες. Με το μπάσκετ μπορείς να κάνεις ταινία, με το ποδόσφαιρο επιθεώρηση.
Με λίγα λόγια, το ποδόσφαιρο δεν έχει Σπανούλη και Διαμαντίδη. Όχι γιατί δεν θέλει ή γιατί δεν μπορεί να βγάλει τους αντίστοιχους. Είναι γιατί δεν μπορεί να τους κρατήσει στην Ελλάδα. Κι αν τους κρατήσει, θα τους κάνει σαν τα μούτρα του. Θα τους ποτίσει φαρμάκι, οπαδιλίκι και θα γεμίσει το κορμί τους τατουάζ ως μονάδα μέτρησης Μυκονιάτικης τρεντίλας.
Κυρίως γι' αυτό, το μπάσκετ στην Ελλάδα θα είναι πάντα πάνω από το ποδόσφαιρο. Για τους ήρωες, τις ιστορίες τους, τις στιγμές τους. Για όλα τα άλλα, έχουμε το ποδόσφαιρο. Δυστυχώς...
Για επίλογο, αυτό για τον Διαμαντίδη. Για το χθες, το σήμερα, τα δάκρυα, τις στιγμές, το ήθος που μας έμαθε. Όλα με τον τρόπο του...
Η ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ ΤΟΥ CONTRA.GR:
