Το μυαλό τους και μια... μπύρα!

Η ειρωνεία ξέρετε ποια είναι, ε; Να έχεις να διαλέξεις ανάμεσα σε Depech Mode και Super League και να προτιμάς το δεύτερο. Και να πω ότι δεν ήξερες;

Για να σοβαρευτούμε, τα γεγονότα της Λεωφόρου δεν είναι κάτι το καινούργιο στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Τα έχουμε δει ξανά και -δυστυχώς- θα τα ξαναδούμε. Οσοι πιστεύουν το αντίθετο, για το δεύτερο σκέλος, τότε θα είναι αυτοί που θα συνεχίσουν να πηγαίνουν στα γήπεδα. Είτε από μαζοχισμό είτε γιατί θέλουν να πετάξουν ένα κουτάκι μπύρα στον αντίπαλο προπονητή. Ή έναν καφέ ή ένα μπουκάλι νερό.

Όλα αυτά τα έχουμε δει τόσες φορές που πλέον δεν πιστεύει κανείς όσους πέφτουν από τα σύννεφα. Και επειδή δεν τους πιστεύει κανείς, τα γεγονότα της Λεωφόρου θα περάσουν και δεν θα ακουμπήσουν. Όπως σχολιάζουμε τα μνημόνια και το survivor, έτσι θα γίνει κι εδώ. Αύριο θα είναι μια διαφορετική μέρα.

Προφανώς ο τύπος που πέταξε το κουτάκι στον Ίβιτς θα γύρισε στο διπλανό του και σαν άλλος Κασιδιάρης θα ξεστόμισε το περίφημο: "Σήμερα γ@μησα μια αδερφή". Τόσο μάγκας. Αλλά, ρε παιδί μου, δεν είναι αυτός το θέμα. Αυτός μ@λάκας ήταν και θα παραμείνει. Ο διπλανός τι κάνει;

Για να το θέσω με την απλοϊκή λογική, με αυτό που μου ήρθε πρώτο στο φτωχό μου το μυαλό. Είσαι στο δρόμο και περπατάς και βλέπεις ξάφνου κάποιον να επιτίθεται με δολοφονικές διαθέσεις σε κάποιον άλλον. Δεν θα αντιδράσεις; Και εντάξει, να καταλάβω ότι μπορεί να είσαι κότα. Να φοβάσαι, ρε παιδί μου. Αν η αστυνομία σε καλέσει σαν μάρτυρα, δεν θα δείξεις τον ένοχο; Ή θα σφυρίξεις αδιάφορα;

Ποια η διαφορά του παραπάνω παραδείγματος με τα περιστατικά που γίνονται στα ελληνικά γήπεδα; Δηλαδή, για να καταλάβω, οι εκάστοτε διπλανοί σε Λεωφόρο, ΟΑΚΑ, Καραϊσκάκη, Τούμπα τι ακριβώς φοβούνται; Να γίνουν ρουφιάνοι; Να γίνουν δακτυλοδεικτούμενοι;

Αν συμβαίνει αυτό τότε είναι άξιοι της μοίρας τους. Αν συμβαίνει οτιδήποτε άλλο τότε είναι συνένοχοι. Σημαίνει ότι γουστάρουν. Σημαίνει πως είναι κότες και επειδή δεν έχουν τις κοχόνες να το κάνουν αυτοί, χαίρονται με τη μαγκιά του διπλανού. Να ξέρουν, όμως, ότι (και) το δικό τους χέρι όπλισε αυτό του ανεγκέφαλου.

Ο Παναθηναϊκός, όμως, τι θα κάνει γι' αυτό; Θα ακολουθήσει το δρόμο των άλλων; Θα σφυρίξει κι αυτός αδιάφορα και θα περιμένει να κοπάσει η σκόνη; Ή θα πιάσει σφιχτά την "καυτή πατάτα"; Έχει τη μαγκιά να βάλει ένα τέλος σε όλο αυτό; Να κάνει το αυτονόητο. Να βρει τον εγκληματία που πέταξε το κουτάκι και να τον τιμωρήσει. Μόνη της. Σαν ΠΑΕ. Κι αφήσει όλους τους άλλους στην εξυγίανσή τους. Ας τους αφήσει να ψάχνουν τους ηθικούς αυτουργούς σε ένα μέρος που προφανώς δεν έχει καθρέπτες.

Οτιδήποτε διαφορετικό θα τους κάνει σαν τους απέναντι. Σαν αυτούς για τους οποίους παλεύουν τα τελευταία χρόνια μόνοι τους. Κρατώντας τη σημαία της επανάστασης αναζητώντας συμμάχους σαν τον ναρκομανή που ψάχνει τη δόση του. Αν ψάξει υπερασπιστική γραμμή στο πως αντέδρασε ο Ιβιτς στον τραυματισμό του, γυρίστε λίγα χρόνια πίσω. Τότε που στο γήπεδο Καραϊσκάκη ο Αναστασίου δέχθηκε στο πρόσωπο ένα πλαστικό ποτήρι αναψυκτικού. Τότε που το θέμα συζήτησης δεν ήταν η εγκληματική ενέργεια, αλλά αν το ποτήρι είχε παγάκια. Ίδιοι θα γίνουν.

Προφανώς το ελληνικό ποδόσφαιρο θέλει γερό στομάχι. Για να αντέχεις να γελάς. Γιατί όλα αυτά μόνο γέλιο προκαλούν. Και οι από εδώ και οι από εκεί. Οι από εδώ γιατί άφησαν ανεξέλεγκτη μία κατάσταση που γνώριζαν πως θα ξεφύγει και οι από εκεί γιατί ως άλλοι, νέοι, επαναστάτες επιδιώκουν την κάθαρση στο ελληνικό ποδόσφαιρο ρίχνοντας λάδι στη φωτιά.

Ο Παναθηναϊκός θα τιμωρηθεί. Κι έτσι πρέπει. Και η τιμωρία ισοδυναμεί με ζημιά. Αγωνιστική και οικονομική. Ζημιά σε όλα τα επίπεδα. Κι όμως, αντί η ΠΑΕ να ψάξει το δράστη και να τον κυνηγήσει με όλα τα ένδικα μέσα, θα τον αφήσει να μπει ξανά στο γήπεδο. Γιατί τη συμφέρει. Τη συμφέρει να διαιωνίζεται μία άναρχη κατάσταση στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Δείγμα της ακυβερνησίας (της).

Και όχι, δεν φταίει ο Κομίνης για αυτά που έγιναν στη Λεωφόρο. Ανατρέξτε πιο πίσω. Είναι πολλά τα χρόνια που "οπλίζονται" χέρια ανεγκέφαλων. Είναι πολλά τα χρόνια που η ατιμωρησία εκφράζει το ελληνικό ποδόσφαιρο. Ψαχτείτε μόνοι σας.

Και κάτι για το τέλος. Ο Βασιλειάδης, λένε οι πληροφορίες, το φοβόταν το ματς της Λεωφόρου. Φοβόταν μήπως ξεφύγει η κατάσταση. Διαίσθηση το λένε αυτό (ή λογική). Εδώ στην Ελλάδα πήξαμε από πολιτικούς της διαίσθησης. Κάποιος της λογικής υπάρχει;