Το χειροκρότημα και οι γυρισμένες πλάτες

Κι, όμως, ο ΠΑΟΚ στο ντέρμπι με τον Ολυμπιακό δεν έχασε. Ο αρχισυντάκτης του Contra.gr, Σταύρος Καραΐνδρος, γράφει για τη μεγαλύτερη νίκη του που πρέπει να αποτελέσει παρακαταθήκη για τη συνέχεια.

05 ΟΚΤ 2015

Δεν είναι (μόνο) τα αποτελέσματα που μεγαλώνουν μία ομάδα. Για παράδειγμα, ο ΠΑΟΚ θα μπορούσε να διαλυθεί μετά το 0-2 από τον Ολυμπιακό. Αγωνιστικά, βαθμολογικά και ψυχολογικά. Υπήρχαν λόγοι και τρόποι να καταρρεύσει το οικοδόμημα που χτίζει ο Άρνεσεν και ο Τούντορ με τα υλικά που τους δίνει ο Ιβάν Σαββίδης.

Αυτοί οι 50-100 που μπήκαν την Πέμπτη στον αγωνιστικό χώρο και έθεσαν τον ΠΑΟΚ προ τον κίνδυνο τιμωρίας, θα μπορούσαν να μπουν και το βράδυ της Κυριακής. Δεν το έκαναν γιατί υπάρχει ο Σαββίδης. Ο κόσμος θα μπορούσε να αποδοκιμάσει τον ΠΑΟΚ με το σφύριγμα της λήξης. Δεν το έκανε γιατί υπάρχει ο Σαββίδης. Θα μπορούσε να υπάρχει μία ατμόσφαιρα κατάθλιψης και καταστροφολογίας για την πρόωρη (διαφαινόμενη) απώλεια του πρωταθλήματος. Δεν έγινε τίποτα από αυτά γιατί υπάρχει ο Σαββίδης.

Ο Σαββίδης τα αλλάζει όλα

Για όλα τα εύλογα ερωτήματα που προκύπτουν βάσει των όσων μας έχει δώσει ο ίδιος ο ΠΑΟΚ τα τελευταία χρόνια, η απάντηση θα είναι ίδια: ο Ιβάν Σαββίδης. Βέβαια και πέρυσι υπήρχε, αλλά πέρυσι απουσίαζαν όλα τα άλλα. Προγραμματισμός, πλάνο, επαγγελματισμός και υπομονή που κέρδισε με το σπαθί του ο Τούντορ παλεύοντας από τις 16 Ιουλίου να μπει στους ομίλους του Europa League. Πέρυσι υπήρχε ο Αγγελος Αναστασιάδης με στόπερ την Παναγιά. Πέρυσι υπήρχε το "έχει ο Θεός" και "δεν θέλω αμυντικό γιατί θα με βοηθήσει η Παναγιά". Πέρυσι ο ΠΑΟΚ έφτασε στο +5 από τη δεύτερη θέση, είχε κάβα ένα σπουδαίο διπλό στο γήπεδο Καραϊσκάκη, αλλά το οικοδόμημα δεν έδειχνε στέρεο.

Την τρέχουσα σεζόν πέραν όλων των δεδομένων και της ουσίας του πράγματος (ότι, δηλαδή, ήρθε ένας Άρνεσεν για να υπηρετήσει ένα συγκεκριμένο πλάνο) βλέπουμε και κάτι "παράλογο" για κόσμο του ΠΑΟΚ, αυτονόητο, όμως, στην ποδοσφαιρική λογική του "κάτι χτίζουμε". Ο κόσμος της ομάδας, λοιπόν, έμαθε να χάνει. Κι όχι επειδή του είπαν να το κάνει, αλλά γιατί έχει μάτια και βλέπει. Θα μπορούσε να επιχειρηματολογήσει κάποιος για την κυριακάτικη "εκκλησία" της Τούμπας ότι οι σκληροπυρηνικοί φοβήθηκαν τον Ιβάν Σαββίδη και αυτά που τόνισε σε υψηλούς τόνους την επόμενη μέρα της Ντόρτμουντ. Μπορεί και να είναι έτσι, σίγουρα όμως είναι (και)... αλλιώς.

Πρώτος έδωσε το... σύνθημα ο Τούντορ: "Ηταν καλύτεροι", είπε καθαρά και ξάστερα και έδιωξε οποιαδήποτε αμφιβολία από το μυαλό του "τυφλού" οπαδού που μπορεί να πίστευει ότι όλοι απέναντι είναι εχθροί. Η παραδοχή ανωτερότητας του αντιπάλου -πόσο μάλλον όταν αυτός είναι ο Ολυμπιακός- είναι το μέγιστο αγαθό για το ποδόσφαιρο, ειδικά για το ελληνικό.

Η ίδια η εικόνα του Ολυμπιακού έφερε την παραδοχή και συνάμα η προσπάθεια του ΠΑΟΚ στο δεύτερο ημίχρονο. "Ναι, χάσαμε από μια καλύτερη ομάδα, αλλά δεν πέσαμε αμαχητί. Υπάρχει ελπίδα", θα μπορούσε να πει (και είπε) ο οπαδός μετά το τέλος του αγώνα. Υπάρχει αυτό το φως στο τούνελ (όχι στο βάθος) που σε κάνει να ελπίζεις, που σου δίνει την υπομονή να δώσεις χρόνο στην ομάδα και στην προσπάθεια που βρίσκεται σε εξέλιξη. Κι άλλες φορές έχει χάσει ο ΠΑΟΚ στην Τούμπα και η ομάδα δεν βλεπόταν. Δεν ήταν καλύτερος ο αντίπαλος, απλά ήταν κακός ο ΠΑΟΚ.

Την Κυριακή το πάλεψε. Όσο μπορούσε. Ισως να μπορούσε και παραπάνω, αλλά το θέμα είναι ότι έβγαλε κάποια πράγματα στον αγωνιστικό χώρο. Πράγματα που θα δουλευτούν και πάνω σε αυτά θα προσπαθήσει ο Σαββίδης και ο Αρνεσεν να χτίσουν. Να ενισχύσουν για να κάνουν τον Δικέφαλο δυνατό και ανταγωνιστικό.

Χειροκρότημα για το μέλλον

Το χειροκρότημα στο τέλος πρέπει να αποτελεί παρακαταθήκη για το μέλλον. Πιθανότατα η διαφορά από τον Ολυμπιακό να πάει σε διψήφιο νούμερο. Αυτό δεν σημαίνει ότι η προσπάθεια και το πλάνο πρέπει να πεταχτεί στον κάλαθο των αχρήστων. Πάλι θα είναι επιτακτικό το χειροκρότημα και η αναγνώριση. Ειδικά τότε. Και αυτό είναι το μεγάλο στοίχημα για τον Δικέφαλο.

Οσον αφορά στις γυρισμένες πλάτες των οπαδών όταν πήγαν οι "ερυθρόλευκοι" να καταθέσουν στεφάνι, δεν τις υπολογίζω. Τα περί έλλειψης σεβασμού τα ακούω βερεσέ. Δεν περίμενα να τους χειροκροτήσουν, δεν περίμενα να τους αποθεώσουν, δεν περίμενα ότι ήθελαν να το ζήσουν όλο αυτό. Ηταν αναγκασμένοι να δεχθούν το συγκεκριμένο τελετουργικό. Μας αρέσει δεν μας αρέσει, έτσι είναι η οπαδική λογική. Την Κυριακή έγινε απλά ένα βήμα. Για την Ελλάδα των κάφρων και των ανεγκέφαλων ήταν άλμα. Σιγά-σιγά ίσως να φτάσουμε κάποτε στο αυτονόητο: το χειροκρότημα του σεβασμού και της αναγνώρισης. Προς το παρόν ας ξεγελιόμαστε με αυτά και ας κάνουμε τον σταυρό μας που μείναμε στις γυρισμένες πλάτες. Γιατί ξέρουμε καλά ότι σε άλλες (όχι τόσο μακρινές) εποχές, δεν θα υπήρχε ούτε σαν ιδέα αυτό που έκανε ο Ολυμπιακός. Ας μην κοροιδευόμαστε μεταξύ μας, έτσι;