Χίλιες φορές η Άντζελα Δημητρίου

Κάθομαι πολλές φορές και χαζεύω το κενό. Δίπλα μου το παιδί παίζει, χοροπηδά κι εγώ κοιτάζω σαν χαμένος τον τοίχο. Σκέψεις πηγαίνουν κι έρχονται, πολλά θέλω να πω, περισσότερα θέλω να γράψω, ακόμα περισσότερα να φωνάξω. Ξέρω, ο τρόπος που γράφω θυμίζει τη Χρύσα Δημουλίδου. Ένα ιδανικό βιβλίο για την παραλία για όσες θέλουν να περάσουν με τις ώρες κάτω από τον ήλιο.

Η αλήθεια, όμως, είναι ότι από τη μέρα που έφτασε στο πικ της η κρίση στην Ελλάδα, με την αναγγελία του δημοψηφίσματος και όλα όσα ακολούθησαν αυτού, κάπως έτσι συμπεριφέρεται ο μέσος Ελληνας. Ή όσοι έχουν λογαριασμό στα social media. Mπαίνεις και διαβάζεις κάθε λογής σκέψη με τρόπο που θυμίζει τα Άρλεκιν. "Ακου Αλέξη...", ξεκινά ο ένας. "Αλέξη, κάτσε και σκέψου", γράφει ο άλλος. "Αλέξη, όταν καθαρίσει το μυαλό σου προσπάθησε να καταλάβεις", ο παράλλος. Όλοι μπήκαν στο τρυπάκι του σχολιασμού της επικαιρότητας, όλοι ζήλεψαν κάθε λογοτεχνικό πόνημα παραλίας και οι περισσότεροι ίσως να θέλουν τα 15 λεπτά δημοσιότητας του Κανάκη (ποιος Ουόρχολ;)

Γίναμε Τατσόπουλοι

Ξέρεις, δεν είμαι κατά να ακούω γνώμες. Εξάλλου κι εγώ μέρος του συστήματος είμαι. Δεν είμαι κατά να διαβάζω, να κρίνω και τις περισσότερες φορές να εξοργίζομαι. Τα περνάω από τη βάση του μυαλού μου, κάνω το σχετικό ξεσκαρτάρισμα και τέλος. Όλο αυτό συνήθως κρατά όση ώρα είμαι συνδεδεμένος στο ίντερνετ. Έπειτα συνεχίζω τη ζωή μου, ξανακοιτάζω σαν χαμένος τον τοίχο και προσπαθώ να μαζέψω τις σκόρπιες σκέψεις μου και να καταπολεμήσω τα άγχη μου.

Το να θέλεις να τοποθετηθείς για την κατάσταση των τελευταίων ημερών -ή μηνών- είναι αναφαίρετο δικαίωμά σου. Το να λες μαλακίες, όμως, τις περισσότερες φορές και να ζεις την καθημερινότητά σου για να γράψεις κάτι στο facebook και το twitter με μονάδα μέτρησης τα like και τα retweets, ε τότε κάπου εδώ υπάρχει πρόβλημα. Πόσο μάλλον όταν επί χρόνια αδιαφορούσες πλήρως για την κατάσταση και το μόνο που σε ενδιέφερε ήταν το ΔΣ της ΠΑΕ, η αύξηση μετοχικού κεφαλαίου της ΚΑΕ και τα διαφόρων ειδών non paper.

Ειλικρινά σας μιλάω, χάρηκα για όλο αυτό που έγινε από τη μέρα που ο Τσίπρας είπε τη λέξη "δημοψήφισμα". Οχι για τα όσα ακολούθησαν και τον τρόπο που αντιμετώπισε ο Ελληνας την μεγαλύτερη στιγμή της προσωπικής ευθύνης του, αλλά γιατί ΞΕΓΥΜΝΩΘΗΚΑΝ πολλοί συνάδελφοί μου. Κι αν για τους εκτός αθλητικού ρεπορτάζ είναι κάτι το συνηθισμένο, για αυτούς του χώρου μου ήταν κάτι το καινούργιο. Και πρέπει να κάνω τη σχετική επισήμανση ότι δεν αναφέρομαι σε αυτούς που αποδεδειγμένα έχουν γνώμη, άποψη, κριτική σκέψη, πολιτική στάση και μία σεβαστή πορεία στη ζωή τους με συγκεκριμένη ιδεολογία και ικανότητα να ξεχωρίζουν το καλό από το κακό, το λογικό από το παράλογο και το σωστό από το λάθος. Αναφέρομαι στους υπόλοιπους. Ξέρετε, τους κλασικούς. Που όλο τον υπόλοιπο χρόνο προσπαθούν να μας πείσουν για τα παράλογα του αθλητισμού και τώρα μπήκαν και σε άλλα χωράφια θέλοντας να γίνουν Τατσόπουλοι στη θέση του Τατσόπουλου.

Το κεφάλι μου, ρε!

Ειλικρινά, χίλιες φορές να ακούω να παίρνει θέση η Αντζελα Δημητρίου. Στην τελική δεν μοστράρεται ως κάτι το διαφορετικό από αυτό που είναι. Γελάς με τα "μαργαριτάρια" της και μικρό το κακό. Οι υπόλοιποι, όμως, είναι το θέμα. Που μοστράρουν τον εαυτό τους ως κάτι το διανοούμενο, ως κάτι το διαφορετικό, ως κάτι που αξίζει να διαβάζεις. Και μιλάμε για ανθρώπους που έχουν τη μεγαλύτερη ευθύνη για την "προβατοποίηση" του ελληνικού αθλητισμού και την κατάντια του επαγγέλματος.

Αντί, λοιπόν, να κοιτάξουν να φτιάξουν πρώτα τα του οίκου τους, απλώνουν τη σκέψη και τα δίχτυα και σε αχαρτογράφητα νερά. Aφού πρώτα έμαθαν τον "ιστορικό του μέλλοντος", που μέχρι χθες νόμιζαν ότι είναι κλειστό επάγγελμα, η εξέλιξή τους φτάνει στα οικονομικά, για τα οποία η μόνη γνώση έφτανε μέχρι κάτω από το τραπέζι.

Συγγνώμη, αλλά εγώ θα ακολουθήσω το δικό μου δρόμο. Στα τέτοια σας, το ξέρω. Προτιμώ, όμως, να κοιτάζω τον τοίχο, να παίζω tetris με τις σκέψεις μου και το παιδί δίπλα μου να χοροπηδά. Κάποια στιγμή, όταν μεγαλώσει, θα του εξηγήσω.

Για επιμύθιο, είναι το μόνο που ταιριάζει στην περίσταση...