Ζιντάν-Κριστιάνο: Δίδυμο που σκοτώνει

Η ατυχία της Γιουβέντους στους 5 συνεχόμενους χαμένους τελικούς δεν είναι ότι δεν κατάφερε να σηκώσει έστω μία φορά την κούπα, αλλά ότι στους περισσότερους εξ αυτών έπεσε πάνω σε ομάδες που είχαν το know how.

Αν εξαιρέσουμε το '97 και τη Ντόρτμουντ, όπου η Γιουβέντους ήταν καλύτερη, αλλά έπεσε πάνω στην τρομερή δίψα και το ταλέντο της γερμανικής ομάδας, τις άλλες φορές απλά δεν μπορούσε να κοντράρει τον αντίπαλο. Είτε αυτός ήταν η Μίλαν είτε η Μπαρτσελόνα είτε η Ρεάλ Μαδρίτης (δις).

Κι αν την πρώτη φορά που έπαιξε με τους Μαδριλένους θα μπορούσε, αφού έπεσε πάνω σε μία ομάδα που ήταν η αντίστοιχη Γιουβέντους του τότε, στον χθεσινό τελικό τα πράγματα ουσιαστικά τελείωσαν στο καλό της 20λεπτο. Εκεί όπου έβγαλε περισσότερο πάθος, χτύπησε από τα άκρα, προσπάθησε να αιφνιδιάσει, δημιούργησε φάσεις, αλλά το μοναδικό που κατάφερε ήταν να πάει στην ανάπαυλα με το 1-1. Μια τρύπα στο νερό δηλαδή.

Η Ρεάλ του Ζιντάν είναι κυνική ομάδα. Είναι ένα σύνολο παικτών, με συγκεκριμένους ρόλους και αρμοδιότητες που δεν πετάει στα σκουπίδια τις ευκαιρίες που της παρουσιάζονται. Αφού έβγαλε αλώβητο το καλό διάστημα των Ιταλών, στο δεύτερο μέρος πήρε τα ηνία, κυριάρχησε στη μεσαία γραμμή (στην οποία έτσι κι αλλιώς είχε το πλεονέκτημα από το πρώτο μέρος) και άφησε τον Ρονάλντο να βγάλει τα κάστανα από τη φωτιά.

Ναι, το 2-1 είναι τυχερό γκολ. Κόντραρε η μπάλα και πήγε εκεί που δεν μπορούσαν τα μακριά χέρια του Μπουφόν να αντιδράσουν. Το 2-1, όμως, δεν κρίνει τελικό, ειδικά όταν υπάρχει πολύς χρόνος μέχρι τη λήξη. Τους τελικούς τους κρίνει το γκολ που θα σου δώσει αέρα δύο τερμάτων. Αυτό το έκανε ο Κριστιάνο Ρονάλντο, ο οποίος αφού αντιλήφθηκε την αδράνεια της άμυνας και τη... στάση προσοχής, τρούπωσε (σαν τον Βουτσά στο "Εξυπνο μούτρο") και τελείωσε το ματς.

Ολα τα άλλα είναι για τον ιστορικό του μέλλοντος. Η Γιουβέντους έβγαλε όλη την παθογένεια που την ταλαιπωρεί στους τελικούς. Εκεί, σου λέει, τα πάντα τελειώνουν, δεν γυρίζει το παιχνίδι. Ειδικά κόντρα στη Ρεάλ του Ζιντάν που δεν ξέρει μόνο να σκοράρει, αλλά όταν χρειαστεί θα παίξει και την άμυνά της. Κι ενίοτε αυτή είναι σκληρή, να κόψει τον τσαμπουκά των αντιπάλων.

Ο τελικός τελείωσε, η Ρεάλ πιστοποίησε για μία ακόμη φορά πως είναι η κορυφαία ομάδα του πλανήτη, ο Κριστιάνο Ρονάλντο υπενθύμισε σε όσους δεν καφρίζουν -ακόμα και σε αυτό- πως μαζί με τον Μέσι έκαναν τη γενιά μας από τις πιο τυχερές και ο Ζινεντίν Ζιντάν απέδειξε πως δεν είναι διαχειριστής, αλλά προπονητής. Κανονικός προπονητής. Τόσο που το βράδυ του Σαββάτου κατάφερε να περάσει σε λάμψη την Αυτού μεγαλειότης, τον σούπερ σταρ Ρονάλντο.

Οσον αφορά στη Γιουβέντους, πέρασε την εποχή της δικαιολογίας. Αυτό που λέμε ότι οι χαμένοι τελικοί σε σκληραίνουν και σου φτιάχνουν χαρακτήρα. Πάει αυτό. Πέντε είναι πάρα πολλοί. Αυτό, όμως, δεν πρέπει να αποτελέσει τροχοπέδη για να πεταχτεί στα σκουπίδια η προσπάθεια των τελευταίων ετών. Παραμένει η κορυφαία ομάδα στην Ιταλία, αλλά παραμένει ένα κλικ πιο κάτω από τις μεγάλες του Champions League. Και για να επανέλθω σε αυτό που έγραψα στην αρχή, για να φτάσει στην κούπα θέλει αντίπαλο κάποιον που είναι... στο ίδιο κλικ με αυτήν. Για να σπάσει η γκαντεμιά.

ΥΓ: Έχουμε τους δικούς μας και είναι μπόλικοι. Βλέπουν τα μικρά παιδιά, τους λέμε για το εξωτερικό και τη διαφορά φιλοσοφίας και κάθονται το βράδυ του Σαββάτου για να δουν τον Σέρχιο Ράμος έτοιμο να παίξει σε ταινία του Αλμοδόβαρ. Κι άντε μετά να τους πείσεις πως δεν κάνουν τα ίδια στο εξωτερικό και ότι ο αρχηγός των "μερένγκες" είναι η εξαίρεση. Η "μαύρη" εξαίρεση σε έναν αξέχαστο, για πολλούς λόγους, τελικό.

Photo Credits: AP Photo/Manu Fernandez