Ο Άγγελος, τα "πεθαμένα" και ο σοφός δάσκαλός του

Ο Στέλιος Γρηγοριάδης εμβαθύνει στην ταχύρρυθμη εκπαίδευση των νεαρών παικτών του ΠΑΟΚ από τον Αγγελο Αναστασιάδη και ανασύρει από τη μνήμη του την επιμονή του Γκιούλα Λόραντ να τον... καταδιώκει για να τον συνετίσει.

15 ΙΟΥΛ 2014

Tα... γίδια, τα γιαπιά και τα πεθαμένα έχουν πάλι πέραση στον ΠΑΟΚ. Αgelos Anastasiadis speaking. Νέα ήθη και έθιμα στην επικοινωνία των, νεαρών στην πλειονότητα, παικτών με τον προπονητή τους. Νέα ήθη και έθιμα, που αρέσουν. Το παραδέχτηκε ο Στέλιος Πόζογλου: "Ολοι θέλουμε να βάλουμε τα γέλια όταν ο κ. Αγγελος ξεφωνίζει κάποιο παιδί, αλλά συγκρατιόμαστε, γιατί ξέρουμε ότι θα έρθει και η σειρά μας".

Ένα είναι βέβαιο: Ο Άγγελος τα έχει "ταράξει" τα "παλικάρια" στο μπλα - μπλα. Και μένει πιστός, στο δικό του, ιδιαίτερο τρόπο. Αυτόν, που, όπως φαίνεται, αποδίδει. Γιατί αν δεν πωρώνει, τουλάχιστον εμπνέει. Και, σιγά – σιγά, "κτίζει" μια ποιοτική σχέση κόουτς – παικτών. Ξέρει ο μπαγάσας να "κερδίζει" τον παίκτη. Δεν είναι τυχαίο: Σε όποια ομάδα δούλεψε, τα "πεθαμένα" έπαιζαν και για την πάρτη του, γιατί τον αγαπούσαν. Ταυτόχρονα, τον σέβονταν και τον φοβόντουσαν.

Ο Σπύρος Μαραγκός, στις δόξες του τότε, του τηλεφώνησε ένα απόγευμα για να τον ρωτήσει: "Κόουτς, μπορώ να βγω για μισή ώρα έξω να πιω μια μπίρα;". Θα έβγαινε, θα έπινε την μπίρα του και δε θα το μάθαινε κανείς. Ένιωθε, όμως, ότι πρέπει να δώσει αναφορά στον προπονητή του και να πάρει την άδειά του...

Σε καλά χέρια οι πιτσιρικάδες

Δεν ξέρω αν ο Αγγελος προσπαθεί να δημιουργήσει έναν μεγάλο ΠΑΟΚ, στα πρότυπα της ανεπανάληπτης ομάδας της δεκαετίας του '70, της οποίας μέλος (απείθαρχο, έστω...) ήταν και ο ίδιος. Δεν ξέρω, δηλαδή, αν στόχος του είναι να παρουσιάσει μια ομάδα που θα αποτελείται κυρίως από νεαρούς Ελληνες παίκτες, που θα ταυτιστούν με τον ΠΑΟΚ, που θα αποτελέσουν έναν μόνιμο κορμό και που ο κόσμος θα τους αγαπήσει. Δεν ξέρω καν αν αυτά τα παιδιά έχουν όντως τα φόντα να βαδίσουν στα χνάρια ενός Γούναρη, ενός Ιωσηφίδη, ενός Τερζανίδη, ενός Σαράφη, ενός Κούδα, ενός Αποστολίδη, ενός Παρίδη, ενός Ασλανίδη.

Ξέρω, όμως, ότι οι πιτσιρκάδες του ΠΑΟΚ βρίσκονται σε καλά χέρια. Γιατί έχουν προπονητή έναν άνθρωπο που νοιάζεται και για τη δική τους εξέλιξη και για το μέλλον της ομάδας. Έχουν έναν προπονητής που κουβεντιάζει συνεχώς μαζί τους για να τους "περάσει" αυτά που θέλει και να τα κάνει βίωμά τους. Δεν είναι περαστικός ο Αγγελος, ούτε τουρίστας, όπως οι περισσότεροι τεχνικοί που κάθισαν στον πάγκο του ΠΑΟΚ μετά τον Φερνάντο Σάντος.

Από την άλλη, ο Αγγελος ξέρει καλά ότι σε ένα ρόστερ 25 παικτών, υπάρχουν... 25 κουμπιά. Ο κάθε παίκτης έχει το δικό του. Και ο προπονητής πρέπει να το βρει για να το πατάει όταν χρειάζεται. Αλλά για να το βρει πρέπει να ασχοληθεί. Με έναν - έναν ξεχωριστά και με όλους μαζί. Με συνεχείς υποδείξεις, συμβουλές και παραινέσεις. Σε αυστηρό ύφος, αλλά και με λίγο χαβαλέ, όταν κρίνει ότι η πλάκα βοηθάει περισσότερο. Ο καλός προπονητής είναι και καλός ψυχολόγος. Εμπνέει τους παίκτες με την προσωπικότητά του και τους βοηθάει όταν έχουν πρόβλημα. Είναι ο αρχηγός μιας φαμίλιας. Και πρέπει να ασχολείται ακούραστα με όλα τα μέλη της φαμίλιας.

"Ο εγκέφαλος δεν λειτουργεί"

Για πολλούς προπονητές, ιδιαίτερα ξένους, αυτά είναι ψιλά γράμματα. Παράδειγμα ο απόμακρος Χουμπ Στέφενς, που παρέμενε μονίμως στον δικό του κόσμο, βλέποντας αφ' υψηλού τους πάντες και έχοντας την απαίτηση να καταλαβαίνουν οι παίκτες ως δια μαγείας τι ζητάει απ’ αυτούς. Ο Αγγελος, ακόμη και να τον... φιμώσεις, θα βρει τρόπο να επικοινωνήσει με τους παίκτες. Θα τους συμβουλεύσει, θα τους "κράξει", θα τους επιδοκιμάσει, θα είναι πάντα εκεί. Δίπλα τους.

Στην ηλικία των σημερινών νεαρών παικτών του ΠΑΟΚ, ο Αναστασιάδης είχε προπονητή τον αείμνηστο Γκιούλα Λόραντ. Τότε, όπως πολλές φορές έχει παραδεχτεί ο ίδιος, ήταν "μπερδεμένος" και ο Λόραντ τον καταδίωκε αλύπητα για να τον συνετίσει. "Είναι παίδαρος, είναι παικταράς, αλλά ο εγκέφαλος δεν λειτουργεί...", έλεγε ο Γερμανοπολωνός για δαύτον. Χρόνια μετά, όταν συνήλθε και ωρίμασε, αναγνώρισε ότι ο Λόραντ ήταν, τελικά, ο σοφός δάσκαλος, που τον βελτίωσε σαν ποδοσφαιριστή, που του έβαλε ένα δράμι μυαλό και που του έδωσε χρήσιμα εφόδια για να ακολουθήσει αργότερα καριέρα προπονητή.

Ο οποίος Λόραντ, μολονότι ήταν απόλυτος, αψύς, σκληρός και αμετακίνητος από τις αυστηρές αρχές του, ήξερε να εμπνέει, να μεταδίδει, να καθοδηγεί, καθώς είχε μελετήσει πολύ καλά τον χαρακτήρα κάθε ποδοσφαιριστή και έβγαζε από μέσα τους ό,τι μπορούσαν να του δώσουν κι ακόμη περισσότερο.

Δεν θα ξεχάσω ποτέ, κάτι που μου είχε πει ο συγχωρεμένος, σε μια συζήτηση που είχα μαζί του, ένα πρωινό του 1980, με αυτό ακριβώς το θέμα. Πώς, δηλαδή, πρέπει να μεταχειρίζεται ο προπονητής κάθε παίκτη ξεχωριστά, διότι κάθε παίκτης έχει τη δική του προσωπικότητα και κάποιες ιδιαιτερότητες στον χαρακτήρα του: "Όταν θέλω να τιμωρήσω τον Γκουερίνο, τον αφήνω στην κερκίδα. Όταν θέλω να τιμωρήσω τον Κερμανίδη, τον βγάζω κι αυτόν από την ομάδα. Και οι δύο τρελαίνονται από τη στενοχώρια. Ο καθένας, όμως, για διαφορετικό λόγο. Ο Γκουερίνο γιατί θέλει πάντα να παίζει και ο Κερμανίδης γιατί θα χάσει το πριμ!".