Παίξτε λίγη μπάλα, διώξτε το στρες
Ο Στέλιος Γρηγοριάδης εστιάζει στο άλυτο μέχρι στιγμής αγωνιστικό πρόβλημα του ΠΑΟΚ πίσω από τη σπουδαιότητα της νίκης στην Κέρκυρα και τονίζει ότι η ομάδα θα δυσκολευτεί στα πλέι οφ αν δεν βρει τον τρόπο να αναπτυχθεί σωστά και αν δεν απαλλαγεί από το υπερβολικό άγχος.
Ένα ματς με μία μόνο καλή στιγμή και νίκη για τον ΠΑΟΚ στην Κέρκυρα μετά από 11 εκτός έδρας σερί αγώνες χωρίς τρίποντο. Του έ-Κατσε στην κυριολεξία η νίκη από το πουθενά, με την εκπληκτική εκτέλεση φάουλ του Αλβανού χαφ, που σφράγισε με τον καλύτερο τρόπο μια ακόμη κακή εμφάνιση. Ναι, ο ΠΑΟΚ πήρε τρεις βαθμούς, ναι απαρνήθηκε τον ρόλο του καρπαζοεισπράκτορα στον οποίο είχε συνηθίσει, ναι έκανε δεύτερη συνεχόμενη νίκη μετά από πολύ καιρό, αλλά οι παίκτες του προβλημάτισαν με την απόδοσή τους και το υπερβολικό άγχος που «έβγαλαν» στο χόρτο.
Εκτός από το γκολ του Κάτσε και το συμμάζεμα στην αμυντική λειτουργία, που επέτρεψε στον αντίπαλο να δημιουργήσει μόνο δύο καλές ευκαιρίες, στις οποίες χρειάστηκε να αντιδράσει πολύ καλά ο Ιτάνζ, ο ΠΑΟΚ δεν είχε να παρουσιάσει τίποτε άλλο. Στον δημιουργικό και τον επιθετικό τομέα βαθμολογείται με ένα τεράστιο μηδενικό. Κι αυτό σε υποχρεώνει να αναραωτιέσαι τι άραγε δούλευαν ο Γεωργιάδης και οι παίκτες τόσες μέρες, με τη διακοπή του Πρωταθλήματος λόγω του Πάσχα.
Eπιθετικά, ένα μηδενικό
Στα χαφ και μπροστά η κατάσταση ήταν απελπιστική. Ο Νομπόα, βαρύς και επιπόλαιος, έκανε το ένα λάθος μετά το άλλο. Ο Τζιόλης προσπαθούσε να περάσει κάποιες κάθετες πάσες χωρίς επιτυχία και ο Κάτσε έμεινε πολύ μακριά από το να προσφέρει στην ανάπτυξη. Ο Μακ και ο Περέιρα είχαν διάθεση, αλλά «σκουντουφλούσαν» μονίμως πάνω στους αντιπάλους τους και δεν κατόρθωσαν να αξιοποιήσουν ούτε μία από τις λίγες πάσες της προκοπής που πήραν, χάνοντας και δύο καλές ευκαιρίες, τις μοναδικές που δημιούργησε η ομάδα στα 90 λεπτά. Οσο για τον Αθανασιάδη, ήταν πάλι ο πιο ουσιαστικός απ’ όλους, αλλά έμεινε μακριά από τα αντίπαλα δίχτυα, πελαγοδρομώντας γενικώς και αορίστως, δεξιά κι αριστερά, οριζοντίως και καθέτως, κάπου στο κέντρο.
Επιθετικά δεν δόθηκε βοήθεια ούτε από τους πλάγιους μπακ. Λίγες φορές προωθήθηκαν ο Κωνσταντινίδης και ο Ρατς και ακόμη πιο λίγες έβγαλαν επικίνδυνες σέντρες. Μοιραία, ο Τζαβέλλας και ο Βίτορ, μαζί με τον Ιτάνζ, ήταν οι κορυφαίοι. Κι αυτό τα λέει όλα για την εικόνα του ΠΑΟΚ σ’ αυτό το παιχνίδι.
Πολύ φοβάμαι ότι με τέτοιου είδους εμφανίσεις η ομάδα δεν θα έχει καμία τύχη στα πλέι οφ. Εκτός κι αν δεχτούμε ότι θα παρουσιάσει βελτίωση, τώρα που σταθεροποιεί ψηλά το ηθικό της με μια ακόμη νίκη. Πιο πολύ, πάντως, με ευχή μοιάζει αυτό και μακάρι να βγει αληθινή, αλλά ο κόσμος του ΠΑΟΚ περιμένει να δει και λίγο καλό ποδόσφαιρο για να νιώσει αισιόδοξος ενόψη των πλέι οφ.
«Αιχμάλωτοι» του φόβου
Από εδώ και πέρα, αλήθεια είναι ότι μόνο το αποτέλεσμα «μετράει». Το αποτέλεσμα, όμως, δεν μπορεί να πέφτει συνεχώς από τον ουρανό, με ευνοικές συγκυρίες και με γκολ που δεν τα περιμένουν ούτε οι ίδιοι οι σκόρερ. Αν η ομάδα δεν ξεπεράσει τις αγωνιστικές αδυναμίες της, η υπόθεση πρωτιά στα πλέι οφ θα είναι μια πολύ δύσκολη αποστολή. Και, εκτός από τις αγωνιστικές αδυναμίες της, πρέπει να ξεπεράσει και το στρες που έχει συσσωρευτεί.
Μου έκανε εντύπωση ο τρόπος με τον οποίο πανηγυρίστηκε το γκολ από τους παίκτες και τον πάγκο. Αγγαλιάστηκαν, φιλήθηκαν, έσφιξαν τις γροθιές τους και κοίταξαν στον ουρανό, λες και πήραν μ’ αυτό το γκολ κάποιον τίτλο. Φάνηκε πεντακάθαρα ότι η ομάδα είναι πιεσμένη. Φάνηκε ότι λειτουργεί υπό καθεστώς άγχους. Εξ ου και τα πολλά περισσότερα φάουλ που παραχώρησε ο ΠΑΟΚ από την Κέρκυρα στη διάρκεια του αγώνα, όπως βέβαια και οι πολλές κάρτες. Υπήρχε μεγάλη νευρικότητα, ίσως και... φόβος μη τυχόν έρθει μια ακόμη ήττα. Ο βελτιωμένος ΠΑΟΚ του Γεωργιάδη δεν μπορεί να απαλλαγεί από αυτόν τον φόβο.
Είναι σαφές ότι λείπει η αυτοπεποίθηση λείπει κι αυτός είναι ένας τομέας στον οποίο πρέπει να κάνει μεγάλη προσπάθεια ο Γ.Χ. Ο ίδιος, ως ποδοσφαιριστής, είχε έντονη προσωπικότητα, δεν φοβόταν ποτέ και ήταν από τους παίκτες που μπορούσαν να πάρουν ένα παιχνίδι μόνοι τους. Το έκανε πολλές φορές, με αποκορύφωμα το Κύπελλο που χάρισε στον ΠΑΟΚ στον τελικό του 2003 με τον Αρη, στην Τούμπα. Μπορεί, λοιπόν, να μεταδώσει στους παίκτες του αυτό το αίσθημα υπεροχής που πρέπει να διαθέτουν οι παίκτες μιας φιλόδοξης ομάδας. Διότι δεν γίνεται να πάει ο ΠΑΟΚ πανικόβλητος στα πλέι οφ. Δεν μπορεί να μπαίνουν στο τερέν οι παίκτες του τόσο στρεσαρισμένοι. Δεν μπορεί να σκέφτονται τι θα συμβεί αν χάσουν, αντί να σκέφτονται πόσο όμορφα θα είναι αν κερδίσουν...
Οι έμπειροι έχουν τον λόγο
Σίγουρα μπορούν να παίξουν καλύτερο ποδόσφαιρο, αλλά μόνο αν απελευθερωθούν. Στο κάτω-κάτω, υπάρχουν αρκετοί έμπειροι και «μπαρουτοκαπνισμένοι» στην ομάδα. Ο Ρατς, ο Σκόνδρας, ο Κόστα, ο Νομπόα, Τζαβέλλας, ο Τζιόλης, ο Σαλπιγγίδης, ο Αθανασιάδης, ο Περέιρα, δεν έχουν παρά να «σηκώσουν» και να παρασύρουν τους υπόλοιπους, αφού βέβαια πρώτα τονώσουν το ηθικό τους οι ίδιοι. Θα είναι πολύ σημαντικό το να κατορθώσουν να διαχειριστούν παραγωγικά οι παίκτες του ΠΑΟΚ την πίεση που είναι φυσιολογικό να υπάρχει για την επίτευξη του ενός και μοναδικού στόχου που απέμεινε για φέτος.
Να το καταλάβει ο Νομπόα
ΥΓ. Περίμενα από τον δεξιοτέχνη Νομπόα να βοηθήσει στην επίλυση του κυριότερου προβλήματος που αντιμετωπίζει ο ΠΑΟΚ, την ανάπτυξη. Δεν το κάνει, μέχρι στιγμής. Εχει μεμονωμένες καλές ενέργειες, που είναι όμως πολύ λίγες για να παίξει η ομάδα πιο ποιοτικό ποδόσφαιρο και να βγάλει καλούς συνδυασμούς. Εχει μπει κι αυτός στο λούκι, να δίνει την μπάλα δίπλα του ή και πίσω όταν οι αντίπαλοι πρεσάρουν στενά. Παίκτες που να μην έχουν τη δυνατότητα να ξεμαρκαριστούν και να βγάλουν την έξυπνη πάσα, αξιοποιώντας τους όποιους κενούς χώρους, είχε πολλούς ο ΠΑΟΚ. Δεν χρειαζόταν έναν ακόμη. Τον Νομπόα τον πήρε για να παίξει τον ρόλο του επιτελικού χαφ και να κάνει τη διαφορά. Ισως χρειάζεται περισσότερο χρόνο προσαρμογής. Ισως δείξει ποιος είναι όταν βρεθούν γύρω του κι άλλοι πραγματικά ποιοτικοί παίκτες. Για την ώρα, πρέπει να αντιληφθεί ότι αυτός είναι ο ηγέτης του ΠΑΟΚ...
