Τα σενάρια και το χρέος του ΠΑΟΚ

Ο Στέλιος Γρηγοριάδης αναφέρεται στη σεναριολογία της τελευταίας αγωνιστικής και θυμίζει ότι ο ΠΑΟΚ έχει τους δικούς του σημαντικούς λόγους για να επιδιώξει να κερδίσει τον Πανιώνιο στη Νέα Σμύρνη.

05 ΜΑΪ 2015

Μπλέξαμε πάλι με τα σενάρια και τις θεωρίες συνωμοσίας. Αναμενόμενο. Ελλάδα είμαστε, στην τελευταία αγωνιστική του Πρωταθλήματος. Αυτό έλειπε, να μην μπλέκαμε.

Ο ΠΑΟΚ, λέει, μπορεί να πάει να χαριστεί στον Πανιώνιο γιατί... δεν γουστάρει Κομπότη και Λεβαδειακό. Μπορεί να χαριστεί, όμως, στον Πανιώνιο και για άλλο λόγο. Γιατί έχει παραδοσιακά άριστες σχέσεις μαζί του. Μετά το "Γεντί Κουλέ" του ΟΦΗ, το στάδιο της Νέας Σμύρνης είναι το πιο "φιλικό" γήπεδο για τον ΠΑΟΚ στην Ελλάδα.

Βέβαια, το νόμισμα έχει και άλλη όψη: Ο ΠΑΟΚ θα προσπαθήσει πάση θυσία να κερδίσει τον Πανιώνιο για να απαλλαγεί από έναν "δορυφόρο" του Ολυμπιακού. Εδώ, η απάντηση είναι εύκολη: Μα και ο Λεβαδειακός δορυφόρος δεν είναι;

Πολύ αμφιβάλλω ότι οι ψίθυροι αγγίζουν τους παίκτες του ΠΑΟΚ και τον Γιώργο Γεωργιάδη. Και εύχομαι να μην πέφτω έξω. Διότι ο ΠΑΟΚ δεν χρειάζεται να αναζητήσει λόγους που σχετίζονται με άλλες ομάδες για να καθορίσει τη στάση του στο παιχνίδι με τον Πανιώνιο. Εχει τους δικούς του λόγους. Και είναι πολύ σοβαροί.

Τα αυτονόητα και το αβαντάζ

Πρώτα - πρώτα, οι παίκτες του ΠΑΟΚ οφείλουν να παίξουν για τον εαυτό τους, την ομάδα τους, τον κόσμο τους και τη φανέλα που φορούν. Είναι υποχρέωσή τους να τα δώσουν όλα για τη νίκη, όπως και σε κάθε ματς, χωρίς να τους ενδιαφέρει η τύχη που θα έχει ο αντίπαλός τους, ή οποιαδήποτε άλλη ομάδα. Το μόνο που "μετράει" είναι η δική τους αξιοπρέπεια, το γόητρο της ομάδας τους και η βαθμολογική σημασία της νίκης. Αν ο ΠΑΟΚ πάρει τους τρεις βαθμούς και δεν κερδίσει ο Ατρόμητος στην Καλλονή, αρχίζει τα πλέι οφ με αβαντάζ ενός βαθμού. Είναι το καλύτερο δυνατό που θα μπορούσε να πετύχει μετά από τρεις μήνες γεμάτους από αποτυχίες και κακές εμφανίσεις. Και είναι ο μόνος τρόπος για να θεωρηθεί φαβορί στη διαδικασία των πλέι οφ.

Ετσι ή αλλιώς, πάντως, την Κυριακή το... μαρτύριο των παικτών του τελειώνει. Μετά αρχίζει το μίνι Πρωτάθλημα στο οποίο λογικό είναι να έχουν ισχυρότερο κίνητρο. Και αυτονόητο είναι ότι πρέπει να προσπαθήσουν να παίξουν καλύτερο ποδόσφαιρο αν δεν θέλουν να πάει η χρονιά εντελώς χαμένη. Γιατί, παρά τη νίκη επί του Λεβαδειακού, δεν έπεισαν ότι έχουν ξεπεράσει τις αγωνιστικές αδυναμίες τους.

Λύση στο θέμα του γκολ

Η αλήθεια είναι ότι η ομάδα ήταν σ' αυτό το παιχνίδι σοβαρή, ότι δεν κινδύνευσε και ότι δημιούργησε και αρκετές ευκαιρίες, παρά το γεγονός ότι δυσκολεύτηκε πάλι στην ανάπτυξη. Ωστόσο, είναι πολλές οι τελικές προσπάθειες στους αγώνες με τον ΠΑΣ Γιάννινα και τον Λεβαδειακό, αλλά μόλις δύο τα γκολ που επιτεύχθηκαν και εκείνα από στημένα. Το ένα με το φάουλ του Κάτσε και το άλλο με το πέναλτι του Παπαδόπουλου. Σε περίπου 40 τελικές προσπάθειες είναι αδιανόητο να μην μπορείς να πετύχεις ένα γκολ σε διάρκεια 180 λεπτών και, μάλιστα, μέσα στο γήπεδό σου. Πώς αντιμετωπίζεται αυτό; Είναι ένα ερώτημα, στο οποίο καλούνται να δώσουν απάντηση με σκληρή δουλειά οι ίδιοι οι παίκτες και ο προπονητής τους. Στα πλέι οφ πρέπει να αξιοποιούνται όσο το δυνατόν περισσότερες ευκαιρίες και όχι να μην μπαίνει με τίποτε η μπάλα στα δίχτυα.

Τα νεύρα δεν κάνουν καλό

Κάτι ακόμη: Ο Μακ νευρίασε με τον Παπαδόπουλο γιατί του πήρε την μπάλα και εκτέλεσε το πέναλτι, ο Νομπόα θύμωσε με την αντικατάστασή του και αυτά δεν είναι φαινόμενα που φανερώνουν πειθαρχία. Οι παίκτες πρέπει να είναι παθιασμένοι, να τα δίνουν να "σκυλιάζουν" για τη νίκη. Σύμφωνοι. Κανείς δεν τους θέλει νωθρούς, μαλθακούς και αδιάφορους. Ωστόσο, το σημαντικότερο είναι είναι να βάζουν την ομάδα πάνω από τον εαυτό τους.

Ας το προσέξει αυτό ο Γεωργιάδης ενόψει πλέι οφ και ας μην ξεχνά ποτέ ότι η φιλική αντιμετώπιση του ποδοσφαιριστή σε οποιαδήποτε περίσταση δεν είναι πάντα η καλύτερη μέθοδος για να κουμαντάρεις μια ομάδα. Πολλές φορές χρειάζεται να τραβάς και κανένα αυτάκι. Άλλωστε, δεν έχουν όλοι οι παίκτες του ΠΑΟΚ τον χαρακτήρα και την προσωπικότητα που είχε ως ποδοσφαιριστής ο νυν προπονητής τους.

ΥΓ. Ακουσα τον Γ.Χ. να λέει ότι αφήνει το πέναλτι να το εκτελέσει ο παίκτης που νιώθει πιο καλά και ότι δεν δίνει εντολές εκ των προτέρων. Σωστό, από μία άποψη, αλλά το ερώτημα είναι τι γίνεται όταν περισσότεροι από έναν αισθάνονται καλά για να εκτελέσουν. Τότε ποιος αποφασίζει; Αφήνουμε τους παίκτες να τραβολογούν την μπάλα και όποιος νικήσει, ή σηκωνόμαστε από τον πάγκο και δίνουμε τη λύση, παίρνοντας και την ευθύνη πάνω μας; Νομίζω ότι το δεύτερο είναι πιο λογικό...