Το... βουητό της Τούμπας και οι "τρύπες" του ρόστερ

Ο Στέλιος Γρηγοριάδης επισημαίνει τους δύο λόγους της αγωνιστικής κάμψης του ΠΑΟΚ, που λίγο έλειψε να οδηγήσει σε πατατράκ στο ματς με την Κέρκυρα.

15 ΔΕΚ 2014

Όταν η Ατλέτικο Μαδρίτης χάνει στην έδρα της από τη Βιγιαρεάλ, όταν η Μπαρτσελόνα δεν μπορεί να κερδίσει τη Χετάφε, όταν η Παρί Σεν Ζερμέν χάνει από την Γκινγκάμπ και όταν η Γιουβέντους κολλάει στην ισοπαλία με τη Σαμπντόρια, είναι προφανές ότι καμία ομάδα δεν κερδίζει όλα τα ματς χάρη στη φήμη της και την ποιοτική ανωτερότητά της, όπως είναι προφανές και ότι καμία ομάδα δεν μπορεί να πιάνει συνεχώς τα υψηλότερα στάνταρ της απόδοσής της.

Αρκεί αυτή η διαπίστωση για να εξηγήσει κανείς πώς είναι δυνατόν ο ΠΑΟΚ (που καμία σχέση, φυσικά, δεν έχει με Μπάρτσα, Παρί, Γιούβε και Ατλέτικο) να κερδίζει στο Φάληρο τον Ολυμπιακό και ύστερα να διασύρεται στην Ξάνθη, να χάνει από την Γκινγκάμπ στην Τούμπα και να χρειάζεται... θεούς και δαίμονες για να κερδίσει την Κέρκυρα. Αυτό είναι το ποδόσφαιρο, στο κάτω-κάτω. Απρόβλεπτο και γεμάτο εκπλήξεις.

Δεν αντέχουν όλοι στην πίεση

Αν, όμως, θέλουμε να ξεφύγουμε από τη γενική θεώρηση και να διυλίσουμε τον κώνωπα ειδικότερα για την περίπτωση του ΠΑΟΚ, θα πρέπει να σταθούμε σε δύο παράγοντες. Για τον ένα μίλησε ο Αγγελος Αναστασιάδης στη συνέντευξη Τύπου μετά το παιχνίδι. Για τον άλλο μιλάμε εμείς (και όλοι σχεδόν οι φίλαθλοι του ΠΑΟΚ) τέσσερις μήνες τώρα.

" Τώρα βλέπουμε ποιοι παίκτες είναι πρωταθλητές και ποιοι δεν αντέχουν τον πρωταθλητισμό και... το βουητό της Τούμπας», είπε ο προπονητής του ΠΑΟΚ. Είναι τα mind games που λέγαμε. Από τη στιγμή που ο ΠΑΟΚ νίκησε τον Ολυμπιακό φόρεσε αυτόματα τον τίτλο του συνδιεκδικητή του τίτλου, αν όχι του φαβορί για την κατάκτησή του. Κάθε μετέπειτα παιχνίδι έγινε "τελικός" και υποχώρησε η χαλαρωτική λογική "δεν έχουμε να χάσουμε τίποτε". Η ομάδα μπήκε στην πρίζα, με την έννοια ότι είναι υποχρεωμένη πλέον να κερδίζει συνεχώς για να μην πέσει από την κορυφή. Αυτό απαιτεί πνευματική προετοιμασία και διαχείριση κάθε δυσκολίας με τον νου. Απαιτεί, πολύ απλά, προσωπικότητα από όλους τους παίκτες. Αλλά όταν συγκροτήθηκε το ρόστερ του φετινού ΠΑΟΚ κανείς δεν πίστεψε ότι όλοι οι παίκτες είναι φτιαγμένοι για πρωταθλητισμό και ότι έχουν προσωπικότητα για να αντέξουν όλες τις δυσκολίες ενός μαραθωνίου που οδηγεί στον τίτλο. Άλλωστε, στους 25 του ρόστερ, οι 10 ήταν πιτσιρικάδες. Είναι, λοιπόν, πολύ λογικό κάποιοι να μην αντέχουν στον πρωταθλητισμό ούτε και στο βουητό της Τούμπας...

Πληρώνει τις ελλείψεις του

Ο δεύτερος παράγοντας είναι η ποιότητα και το "βάθος" του ρόστερ. Ήταν προφανές για όλους μας ότι θα έρθουν τα προβλήματα για τον ΠΑΟΚ όταν αρχίσουν να συσσωρεύονται η κούραση (σωματική και ψυχολογική) από τη μία πλευρά και οι απουσίες βασικών παικτών, λόγω τραυματισμών και τιμωριών, από την άλλη. Από τη στιγμή που ο Αγγελος δεν ποντάρει σε περισσότερους από 15-16 παίκτες, ήταν αναμενόμενο να δημιουργηθεί πρόβλημα με την ταυτόχρονη απουσία δύο, τριών, ή τεσσάρων παικτών από την αρχική ενδεκάδα. Οι εφεδρικοί δεν είναι ισάξιοι των βασικών, ούτε το ρόστερ διαθέτει αξιόπιστες εναλλακτικές για όλες τις θέσεις και όλους τους ρόλους.

Ξέραμε από τον Αύγουστο ότι υπάρχουν "τρύπες". Ήταν θέμα χρόνου πότε θα φανούν μεγαλοπρεπώς αυτές οι "τρύπες" κι αυτό δεν είχε καθόλου να κάνει με το αν σε κάθε αγώνα ερχόταν η νίκη ή όχι. Θα μπορούσε ο ΠΑΟΚ να περάσει αλώβητος τα προβλήματα που θα εμφανίζονταν, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν θα υπήρχαν τα προβλήματα. Παρ’ όλα αυτά, ήδη τα πλήρωσε. Από το Γιουρόπα Λιγκ αποκλείστηκε και στο Κύπελλο Ελλάδας περιμένει με αγωνία την τελευταία αγωνιστική των ομίλων για να μάθει αν θα προκριθεί με αντιπάλους την Κέρκυρα, τον Απόλλωνα Καλαμαριάς και τον ΠΑΣ Γιάννινα. Στο Πρωτάθλημα, δύο ήταν οι «γκέλες», με τον Παναθηναικό και την Ξάνθη, αλλά περνούν, για την ώρα, χωρίς συνέπειες, χάρη στις απώλειες που είχε και ο Ολυμπιακός.

Το τολμηρό ροτέισον φέρνει αλαλούμ

Το τολμηρό ροτέισον είναι πολλές φορές αναγκαίο για να μην "κλατάρουν" κάποιοι παίκτες. Αποδείχτηκε, όμως, πάλι ότι με πολλές αλλαγές στο βασικό σχήμα η ομάδα δεν έχει καμία σχέση με το σύνολο που έπαιξε καλό ποδόσφαιρο και κέρδισε άνετα αρκετούς αντιπάλους (Πλατανιά, Βέροια, ΟΦΗ, Νινάμο Μινσκ). Το παιχνίδι με την Κέρκυρα έγινε... ροντέο, εξ αιτίας των χτυπητών αδυναμιών στην άμυνα και της έλλειψης παικτών που μπορούν να συνδυαστούν σωστά για να βγάλουν πολλές φάσεις και να σκοράρουν εύκολα. Καλά το είπε ο Αγγελος: "Δεν φοβάμαι όταν ο αντίπαλος έχει την μπάλα, φοβάμαι όταν την έχουμε εμείς, γιατί δίνουμε ασίστ για να φάμε γκολ".

Αντί, δηλαδή, να βγάλεις την ασίστ για να πετύχεις το γκολ, πουλάς την μπάλα και δίνεις στον αντίπαλο την ευκαιρία να το πετύχει εκείνος. Αυτό δεν έχει να κάνει μόνο με την προσωπικότητα που διαθέτουν ή όχι οι παίκτες, αλλά και με αυτά καθ’ εαυτά τα ποιοτικά χαρακτηριστικά τους. Μπορεί, για παράδειγμα, ο Τζανδάρης να "καταπίνει" χιλιόμετρα, όπως τόνισε ο Αγγελος, δεν μπορεί όμως να προσφέρει πολλά στον δημιουργικό τομέα, ούτε και είναι υπεράνθρωπος για να προλαβαίνει να κλείνει όλους τους χώρους όταν η ομάδα βρίσκεται εκτεθειμένη σε αντεπιθέσεις. Το ίδιο ισχύει για τον Κάτσε, το ίδιο για τον Γκολάσα και εν μέρει για τον Τζιόλη, του οποίου η απουσία είναι έντονη, καθώς είναι ο μόνος που μπορεί να βγάλει μια μακρινή ή κάθετη πάσα, όχι επειδή θα τύχει να του βγει, αλλά επειδή το έχει για να τη βγάλει. Επομένως, είναι προφανές ότι λείπει από τον ΠΑΟΚ ένας δεξιοτέχνης οργανωτής, ένας επιτελικός χαφ. Όπως είναι προφανές ότι καθαρόαιμος πλάγιος επιθετικός υπάρχει μόνο ο Μακ. Όπως είναι προφανές και ότι για το κέντρο άμυνας υπάρχουν μόνο δύο κλασικοί στόπερ, ο Βίτορ και ο Κατσικάς.

Λίγο με την ποδοσφαιρική ευφυία του Περέιρα, λίγο με την επιμονή του Κάτσε να δοκιμάζει τα καλά του πόδια, λίγο με τις αποκρούσεις του Γλύκου, λίγο με την εύνοια της τύχης και λίγο με την "έμπνευση" του επόπτη να ανακόψει με ανύπαρκτο οφ σάιντ το τετ α τετ παίκτη της Κέρκυρας με τον Γλύκο στο πρώτο ημίχρονο, ο ΠΑΟΚ πήρε σ’ αυτό το ματς τους τρεις βαθμούς και ξεπέρασε ανώδυνα το χάλι που παρουσίασε η αλαλούμ ενδεκάδα του πρώτου ημιχρόνου. Τώρα μένουν δύο παιχνίδια έως τη λήξη της χρονιάς για να υπερασπιστεί την πρωτοπορία του. Και τα δύο είναι πολύ δύσκολα. Και τα δύο εκτός έδρας. Με ΠΑΣ Γιάννινα την Πέμπτη και με Λεβαδειακό τη μεθεπόμενη Κυριακή. Μπορεί η ομάδα να μαζέψει ακόμη έξι βαθμούς; Θα φανεί.

Έχω, πάντως, μία απορία. Από τη στιγμή που ο ΠΑΟΚ θα παίξει Πέμπτη και όχι Τετάρτη με τον ΠΑΣ, γιατί πρέπει να παίξει Κυριακή με τον Λεβαδειακό και όχι Δευτέρα; Προσέξτε: Πέμπτη παίζει και ο Παναθηναικός με την Ξάνθη, αλλά μετά παίζει Δευτέρα με την Κέρκυρα. Λογικό. Αλλά με τον ΠΑΟΚ ισχύει το παράλογο...