Αποχαιρέτα την... ψαλίδα

Λογικό να γίνεται εκτεταμένη συζήτηση για την περίφημη ψαλίδα ανάμεσα σε αμερικάνικο και μη αμερικανικό μπάσκετ. Πόσο τους πλησιάζουμε; Πόσο πιθανό είναι ο υπόλοιπος πλανήτης καταφέρει να πετύχει όσα σοκαριστικά συνέβησαν από το 2002 ως και το 2006 όταν οι φίλοι μας οι γιάνκηδες μετατράπηκαν σε καρπαζοεισπράκτορες της Αργεντινής, της Γιουγκασλαβίας (στην μορφή του 2002), του Πουέρτο Ρίκο, της Λιθουανίας και τελικά της Ελλάδας;

Πέρασαν 10 χρόνια, σε λίγο θα έχουμε και τα επετειακά αφιερώματα για το έπος της Σαϊτάμα από το οποίο κρατήσαμε μόνο τον θρίαμβο στον ημιτελικό και δεν μάθαμε τίποτα από την βαριά ήττα στον τελικό από την Ισπανία χωρίς Γκασόλ.

Σε αυτό το διάστημα οι Αμερικανοί κατέβασαν κάθε πιθανή και απίθανη ομάδα. Το 2010 στο παγκόσμιο της Πόλης και το 2016 στο Ρίο πρέπει να παρουσιάστηκαν τα πλέον αδύναμα σύνολα αλλά με εξαίρεση δύο αγώνες στην πρώτη φάσηουδέν νεώτερο.

Η Αυστραλία τους ζόρισε, η Σερβία τους πήγε στο σουτ όμως στον τελικό ακόμα μετράμε την διαφορά.Η Ισπανία τους κόντραρε και αυτή χωρίς να απειλήσει σοβαρά και πάμε στο μέλλον. Ο Τζόρτζεβιτς, ως καλός Σέρβος, αισθάνεται πολύ ασφαλής πως σε 10 χρόνια θα τους έχουμε.

Το γεγονός όμως πως η χειρότερη από πλευράς ομαδικότητας εθνική των ΗΠΑ, όσες φορές ασχολήθηκε, δεν έβλεπε τους αντιπάλους μάλλον δικαιώνει τον Τζέρι Κολάτζελο που κάλεσε τον υπόλοιπο κόσμο «να σοβαρευτεί» αν θέλει να νικήσει.

Βλέπουμε τους μη Αμερικανούς παίκτες που υπογράφουν στο ΝΒΑ, την φετινή επιδρομή όπου κάθε πιθανός και απίθανος βρήκε δουλειά στα διευρυμένα σάλαρι καπ και λογικά σκεφτόμαστε: σας πιάσαμε.

Το πώς επιλέγονται οι «ξένοι» παίκτες κάποια στιγμή θα αποτελέσει θέμα συζήτησης. Αν δούμε από τον Μπαρνιάνι που ήταν νούμερο 1 ή τον Μίλισιτς στο νούμερο 2. Υπάρχουν και τα μονοετή συμβόλαια τα τελευταία χρόνια γενικώς γίνεται μία στροφή προς Ευρωπαίους αλλά οι αριθμοί λένε πως εντός ΝΒΑ η ψαλίδα θα ...θεριέψει μόλις τελειώσουν θρύλοι όπως ο Νοβίτσκι, ο Γκασόλ, ο Πάρκερ, ο Τζινόμπιλι.

ΣΤΙΣ ΔΥΝΑΤΕΣ ΟΜΑΔΕΣ ΔΕΝ ΠΑΙΖΟΥΝ ΕΥΡΩΠΑΙΟΙ

Παραδείγματα; Οι δύο ομάδες των φετινών τελικών χρησιμοποίησαν μη Αμερικανούς πολύ χαμηλά στο ροτέισον κατά την διάρκεια της σεζόν ενώ στα πλέι οφ σχεδόν τους εξαφάνισαν. Ο Ντελαβεντόβα και ο Μοζγκόφ έπεσαν στα 12.8 και 5.8 λεπτά στο πιο κρίσιμο σημείο της σεζόν, ενώ Μπαρμπόσα και Μπόγκουτ ήταν στα 11 και 9 λεπτά.

Το Τορόντο αξιοποιεί τον Βαλατσιούνας και τον Μπιγόμπο ως σέντερ αλλά είναι στο...5-6 αναφορικά με τον χρόνο συμμετοχής.Η Οκλαχόμα έχει μία παρόμοια ιστορία με Ιμπάκα και Καντέρ αν και σε πιο προβεβλημένους ρόλους, πάντα συμπληρωματικούς.

Από τις 16 ομάδες που έπαιξαν στα πλέι οφ μόνο το Μαϊάμι είχε πρωταγωνιστές μη Αμερικανούς. Για την ακρίβεια δεύτερη και τρίτη επιλογή τους Ντράγκιτς και Ντενγκ (βάλτε έναν αστερίσκο στον Βρετανό για μία άλλη παράμετρο).

Το Σαν Αντόνιο παρέδωσε το κουμάντο στους Λέοναρντ και Όλντριτζ αφήνοντας τον Πάρκερ τρίτο με χρόνο συμμετοχής παρεμφερή με αυτόν του Ντάνι Γκριν.

Ο Μπατούμ στην Σάρλοτ με εξαιρετική κανονική διάρκεια και 2η επιλογή στην επίθεση, έπεσε αρκετά στα πλέι οφ κάτι που συμβαίνει με αρκετούς Ευρωπαίους.

Πρωταγωνιστές εκτός πλέι οφ

Στην Ανατολή έχει πολύ ενδιαφέρον να δούμε πως οι ομάδες που έμειναν εκτός πλέι οφ, αυτές στηρίχθηκαν σε Ευρωπαίους. Το Σικάγο με το δίδυμο Γκασόλ-Μίροτιτς προσπάθησε να γίνει πιο αποτελεσματικό επιθετικά κι έμεινε εκτός νυμφώνος. Η Ουάσιγκτον περιμένει πως ο Γκορτάτ δεν θα έχει αντίπαλο στα καλάθια και δεν κατάλαβε πώς απέτυχε ενώ το Ορλάντο με κορυφαίο παίκτη τον Νίκολα Βούτσεβιτς, δεν είχε καμία ελπίδα.

Το Μιλγουόκι αντίθετα, δεν την πάτησε τόσο λόγω του νέου ρόλου του Αντετοκούνμπο, όσο από την αλλαγή στο συνολικό στυλ.

Δεν συζητάμε βεβαίως για ομάδες όπως το Φοίνιξ που ανακάλυψε πόσο μεγάλος σουτέρ είναι ο Τελέτοβιτς και παραλίγο να πέσει στοNBDL.

Φυσικά και χρησιμοποιούμε σχήματα υπερβολής, για να καταδείξουμε μία πραγματικότητα όμως. Το παγκόσμιο μπάσκετ όλο και ξεμακραίνει από το αμερικάνικο πολύ απλά διότι πλην της Αυστραλίας η οποία επιμένει σε ένα πολύ συγκεκριμένο μοντέλο, η Ευρώπη για παράδειγμα μοιάζει μπερδεμένη.

Ο ΧΟΛΝΤΕΝ ΚΑΙ Ο ΝΤΙΛΕΙΝΙ

Η απόσταση δεν αφορά στην εθνική των ΗΠΑ, αλλά στο σύνολο των παικτών. Διότι αν οι Αμερικανοί όπως έκαναν, μόνο, το 1992κατεβάσουν τους καλύτερους διαθέσιμους, δεν θα υπάρξει κόντρα ποτέ. Οι δεύτεροι ή οι τρίτοι καλύτεροι πάλι δεν έχουν αντίπαλο.

Η διαφορά είναι σε αυτούς που δενθα παίξουν ποτέ στην εθνική των ΗΠΑ πιθανώς να μην βρουν ποτέ θέση στο ΝΒΑ. Ο Τζέι Αρ Χόλντεν για παράδειγμα. Ένας Αμερικανός άγνωστος στις ΗΠΑ, πήρε από το χέρι την Ρωσία και την έκανε πρωταθλήτρια Ευρώπης. Δίπλα στο Κιριλένκο; Ναι, αλλά χωρίς τον Χόλντεν δεν επανέλαβαν καμία επιτυχία.

Δείτε ένα πιο ακραίο παράδειγμα. Ας πούμε πως ο Μάλκομ Ντιλέινι είναι Έλληνας, γεννημένος στον Καραβάδο Κεφαλληνίας. Θα ήταν ο καλύτερος παίκτης της εθνικής μας; Πόσοι Ντιλέινι κυκλοφορούν στον μπασκετικό πλανήτη και βέβαια κάνουν διαφορά;

Η Σερβία, η δεύτερη στον κόσμο, παίζει με δύο πλέι μέικερ όλα τα τουρνουά αφού δεν έχει άλλους. Η Ισπανία ελπίζει στην μουμιοποίηση Γκασόλ και Ναβάρο, όπως και του Σέρχι σε λίγο καιρό. Και αυτή είναι η τρίτη δύναμη.

Οι υπόλοιποι; Η Αργεντινή ήδη αποτελεί παρελθόν, η Γαλλία γνωρίζει την μοίρα της, η Λιθουανία κάθε χρόνο και χειρότερη, εμείς απλά απέξω.

ΚΑΛΕΣ ΟΜΑΔΕΣ ΑΛΛΑ...

Αυτό δεν σημαίνει πως δεν θα δημιουργηθούν εξαιρετικές ομάδες ή εθνικές ανταγωνιστικές. Μοιάζει απίθανό να μειώσουμε την απόσταση όσο οι μη Αμερικανοί δεν ηγούνται ομάδων στο ΝΒΑ. Σε ποσότητες. Όσο στην Ευρώπη πρωταγωνιστές συνεχίζουν να είναι όλοι οι Αμερικανοί πουμένουν εκτός ΝΒΑ. Πλέον δε είναι τόσο οι πρωταγωνιστές όσο και οι ρολίστες οπότε δεν μένει χώρος για άλλους.

Το να παίζει ένας Ισπανός, ένας Γερμανός, ένας Έλληνας, περισσότερο μοιάζει με χιλιοειπωμένο ανέκδοτο παρά ως απάντηση στην κυριαρχία των Αμερικανών.

Διότι υπάρχουν ευρωπαϊκοί σύλλογοι στην Ευρωλίγκα με λιγότερους Ευρωπαίους από ό,τι οι Σπερς για παράδειγμα. Και αυτό ήδη πληγώνει την πρόοδο των αθλητών.

Αήττητες οι δομές των ΗΠΑ

Οι δομές του αμερικάνικου μπάσκετ, η ποσότητα και η ποιότητα που παράγουν αξιοποιώντας στο έπακρο τα αθλητικά προσόντα και τα πνευματικά προσόντα, τους καθιστά ανίκητους για τα επόμενα πάρα πολλά χρόνια.

Για όσο καιρό βεβαίως και οι ίδιοι θα αντιμετωπίζουν σοβαρά τις διεθνείς διοργανώσεις. Μία ήττα μπορεί να συμβεί, ένα αποτέλεσμα σε ένα βράδυ σίγουρα.

Ένα σερί αποτυχιών όπως αυτό των αρχών των 00ς, δεν θα συμβεί ποτέ, όσο οι Αμερικανοί θα αντιμετωπίζουν με την ήσσονα σοβαρότητα τα παγκόσμια κύπελλα και τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Αγωνιστικά οι αποστάσεις θα μεγαλώνουν.

Βεβαίως οι επτά από τους 15 παίκτες που επελέγησαν στην λοτταρία του ντραφτ είναι μη Αμερικανοί. Πλην του Μπεν Σίμονς, οι υπόλοιποι είτε δεν έπαιζαν στην Ευρώπη, είτε δεν έπαιζαν καν μπάσκετ αλλά υπάρχει κάτι ...τζογαδόρικο που θέλγει τους Αμερικανούς να βρουν τον επόμενο Νοβίτσκι ή Γκασόλ. Συνήθως καταλήγουν σε Μίλισιτς, Τσαμπάρκαπα και Τσκιτισβίλι. Φέτος υπάρχει πολύ υλικό για παρόμοια αποτελέσματα.

Και αν δεν πιάσουν;Sowhat, προχωράνε στο επόμενο ντραφτ. Κάποιος ατζέντης θα ξέρει κάποιον σε ομάδα και θαστείλει τον 19χρονο πελάτη του σε ατομικές προπονήσεις να εντυπωσιάσει με την ευλυγισία του, το σουτ του χωρίς αντίπαλο, την ταχύτητά του. Μετά από έξι, επτά χρόνια πιθανώς να παίζει στην Ευρώπη ή να έχει κόψει ακόμα και το μπάσκετ.

Η Ευρώπη έχει το πρόβλημα όσο δεν ασχολείται σοβαρά για να προετοιμάσει τους παίκτες της ώστε να κυριαρχήσουν στην ήπειρό τους και όταν περάσουν τον Ατλαντικό να έχουν πραγματικό ρόλο όχι απλά να είναι οι ...συμπαθητικοί τύποι με τα ονόματα που δεν προφέρονται από κανέναν.Γι αυτό καλύτερα να μην μιλάμε για ψαλίδα καθώς απλά δεν υφίσταται πλέον.

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Ας υποθέσουμε στο εγγύς μέλλον, η εθνική μας με πεντάδα Καλάθη, Ντόρσεϊ, Αντετοκούνμπο, Όγκουστ και Κουφό επικρατεί των Αμερικανών. Το θεωρούμε νίκη του ελληνικού μπάσκετ; Με εξαίρεση τον Γιαννάκη, τα υπόλοιπα παιδιά είναι 100% παράγωγα του αμερικανικού αναπτυξιακού προγράμματος.

Η Ελλάδα δε, μαζί με την Νιγηρία είναι οι μοναδικές χώρες στον κόσμο οι οποίες στρέφονται σε ομογενείς από τις ΗΠΑ για ενίσχυση.

Παράλληλα, είναι ο Ντενγκ παράδειγμα Βρετανού μπασκετμπολίστα όταν από τα 14 του παίζει στις ΗΠΑ; Δεν αναφερόμαστε στην εθνική ταυτότητα αλλά στην μπασκετική.

Όχι πολύ μακριά από σήμερα η Ευρώπη με την ανεξέλεγκτη χρησιμοποίηση Αμερικανών στις καλές της ομάδες λογικά αντιμετωπίζει πρόβλημα στην εξέλιξη των δικών της παικτών. Δεν υπάρχει καλύτερο απόδειξη από την Ρωσία και τον αυτόχθονα πλέι μέικερ που αναζητά εδώ και δεκαετίες ανάμεσα σε περίπου 1 εκατομμύριο εγγεγραμμένους αθλητές μπάσκετ.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ

Σιζέφσκι: "Χτίσαμε πάνω στην ήττα από την Ελλάδα"