Αυτός που τελείωσε τον Γκάλη

Κάποια στιγμή θα πρέπει να ερωτηθεί ο Κώστας Πολίτης ποια θεωρεί μεγαλύτερη στιγμή του: την κατάκτηση του Ευρωμπάσκετ ή το απόγευμα που έκοψε το μπάσκετ στον Γκάλη; Με πάσα ειλικρίνεια, με όλο σεβασμό στην τεράστια μπασκετική του διαδρομή, μοιάζει κάτι μεταξύ Ιαβέρη και κάπτεν Είχαμε.

Ο τελευταίος που συνεχίζει δημόσια να εκφράζει τις θέσεις μίας συγκεκριμένης χούφτας ανθρώπων οι οποίοι από το 2000 προσπαθούν με κάθε πιθανό κι απίθανο τρόπο να αποδομήσουν τον Γκάλη εγκαθιστώντας εαυτούς δίπλα του και γιατί όχι και πιο ψηλά.

Όλο αυτό το παραμύθι περί συλλογικότητας, αναφορικά με την ανάγκη να αναδειχθεί το ομαδικό πνεύμα του έπους του 87, κάνει τον Μόμπι Ντικ να κυλιέται στα κύματα από τα γέλια.

ΑΥΤΟΣ ΠΟΥ ΤΕΛΕΙΩΣΕ ΤΟΝ ΓΚΑΛΗ

Ο Κώστας Πολίτης ακόμα και στην αποστρατεία δεν ξεπερνά το στίγμα που τελικά του άφησε η πρόθεση του να τελειώσει αυτός τον Γκάλη από τον Παναθηναϊκό. Και δεν μιλάμε για τον αγώνα με τους Αμπελοκήπους, αλλά για όσα οδήγησαν εκεί. Λογικά συνεχίζει στο ίδιο μοτίβο. Όταν έχεις συνεισφέρει σημαντικά στον απόλυτο αθλητικό θρίαμβο, αλλά κυρίαρχο μέλημα σου είναι να αποκαθηλώσεις ένα μοναδικό είδωλο, τότε μάλλον είσαι ο... εαυτός σου. Έντιμο. Όπως και η κριτική.

Επιτρέψτε μία προσωπική εμπειρία: Το 2010, ο ΣΚΑΪ σε συνεργασία με εταιρεία παραγωγής, δημιούργησε μία σειρά από καλά δουλεμένα αθλητικά αφιερώματα. Ως αρχισυντάκτης του αθλητικού, υπήρξε μία επιμέλεια στο πρωτογενές υλικό. Ήταν σοκαριστικό το γεγονός πως η πλειοψηφία των αναφορών από ανθρώπους εντός κι εκτός ομάδας, που θεωρούσαν εαυτούς πρωταγωνιστές, ξεκινούσαν με το: "δεν ήταν μόνο ο Γκάλης", χωρίς να προσθέτουν πολλά.

Δεν τους ένοιαζε ούτε τους νοιάζει να αποδώσουν τα ίσα σε Γιαννάκη, Φάνη, Φασούλα, αλλά να κατέβει ο Γκάλης και αφού αυτοί ομιλούσαν ε, να, έκλειναν το μάτι στην προσφορά τους.

ΟΥΤΕ ΣΕ... ΚΙΟΣΚΙ

Η βιαστικά οργανωμένη συνάντηση των ηρώων του 87 για να εορταστεί η "σημαδιακή" 29ετία, αδικεί μόνο τους εμπνευστές της. Γνωρίζοντας την πλειοψηφία των πρωταγωνιστών δεν είχαν καμία υστεροβουλία ούτε και τους απασχόλησε αν κάποιος τους έβαζε στο κάδρο για τα μόνιμα μικροκομματικά του παιχνίδια. Πρόσφεραν στην επιτυχία, δεν εκδήλωσαν ποτέ δυσφορία για το αν πήραν λίγα ή πολλά από αυτή την επιτυχία.

Έχει μεγάλο ενδιαφέρον πώς ο Γιώργος Βασιλακόπουλος... αποδέχθηκε την αυθόρμητη τιμή να δώσουν το όνομά του το 2004 σε γήπεδο μπάσκετ, αλλά θα μάχεται μέχρι τελευταίας ανάσας ώστε ουδείς, μη φίλος του, να δει το όνομά του έστω και σε κιόσκι. Είχε βέβαια την μεγαλοθυμία να ξεχωρίσει την φωνή του εκλιπόντος Φίλιππου Συρίγού, αλλά ο Γκάλης δεν θα ακούσει ποτέ κάτι ανάλογο από τον πρόεδρο. Και όχι μόνο ο Γκάλης.

Από κοντά και άνθρωποί του όπως ο Φιλίππου ο οποίο ποτέ δεν εφείσθη αναγνώρισης για τον Βασιλακόπουλο ενώ ο τέως συμπαίκτης ήταν αυτός που απλά δεν του έδινε την μπάλα στον αιφνιδιασμό. Υπήρξε πραγματικά καλός παίκτης, αλλά είναι από εκείνους οι οποίοι απέκτησαν υπεραξία ακριβώς επειδή δεν τους έδινε την μπάλα οπότε έκαναν μόνο όσα υποδείκνυε το ταλέντο τους. Ε δεν έχει παράπονο, τον πληρώσαμε στα τελειώματα στον Παπάγο για να κάνει στατικό ποδήλατο τρεις μήνες. Τουλάχιστον αποχώρησε όπως ήθελε. Όπως όλοι πλην του μεγαλύτερου. Αυτό δεν αναφέρεται ποτέ.

Έχετε ακούσει ποτέ τον Φάνη να θέλει να προβάλλεται ως ήρωας του 87 ή αδικημένος από τον Γκάλη; Τα έχει βρει με τον εαυτό του, είναι ευτυχής με την αναγνώριση που κέρδισε και προχωράει. Ο Φασούλας, ίσως τώρα που θέλει να γυρίσει στο μπάσκετ επειδή δεν βλέπει άλλο ασφαλή δρόμο πλην... Βασιλακόπουλου, πιθανώς να ενταχθεί στο... κίνημα. Μία πολιτική προσέγγιση τώρα, αλλά έχουν καταγραφεί στο παρελθόν οι ψύχραιμες θέσεις του. Και ο Γιαννάκης; Όπως πάντα δεν θα βγει από το στόμα του κάτι που θα διχάσει. Δημοσίως.

Αξιοπρεπέστατοι όλοι όπως ο Μέμος, ο Ανδρίτσος, ο Καμπούρης, ο Ρωμανίδης, ο Λινάρδος, προσωπικότητες που δεν θα καταδεχθούν να παίξουν αυτά τα παιχνίδια.

Ο ΓΚΑΛΗΣ ΗΤΑΝ Ο ΚΟΡΥΦΑΙΟΣ

Το μπάσκετ είναι ομαδικό σπορ όπου το μέγεθος της ομάδας κρίνεται από την αξία του ατόμου. Ο Γκάλης τράβηξε αυτή την ομάδα και ήταν ο κορυφαίος. Όλοι πρόσφεραν. Ο Πολίτης με το πλάνο του και τις ισορροπίες, οι τρεις άλλοι μεγάλοι Γιαννάκης, Φάνης, Φασούλας, οι βεντέτες που έγιναν παγκίτες όπως ο Ιωάννου, ο Ανδρίτσος, ο Μάτζικ Σταυρόπουλος και οι ...χαμάληδες, ένας εξ αυτών, ο Αργύρης Καμπούρης, μας έδωσε την τελική... πρόκριση που έλεγε ο εκλιπών.

Πέρασαν 29 χρόνια και μόνο μία χούφτα ανθρώπων δεν μπορεί να ηρεμήσει (όσοι είναι ενεργοί ακόμα) αν τουλάχιστον δεν αποδομήσει εκείνον που προβλήθηκε, λατρεύτηκε, κέρδισε περισσότερο. Ακόμα δεν καταλαβαίνουν πως τα άξιζε όλα, τα διεκδίκησε, του δόθηκαν, δεν τα έκλεψε.

Στον επίλογο, ο Γκάλης υπήρξε ένας μεγάλος εγωιστής και είχε κάθε δικαίωμα να είναι. Το παραδέχθηκε ο ίδιος στην επιστολή αποχώρησης το 1996. Ατυχώς για το μπάσκετ οι μεγαλύτεροι εγωιστές είναι όσοι δεν το παραδέχονται και μιλάνε για το ομαδικό μπάσκετ. Ατυχώς για τους ίδιους, καθώς θα περνά ο χρόνος, δεν θα μένουν όσα σημαντικά πέτυχαν αλλά η αέναη προσπάθειά τους να αποδείξουν πως πέτυχαν πιο πολλά από τον Γκάλη.

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Ο ΓΙώργος Βασιλακόπουλος θα άξιζε πραγματικά για όσα πρόσφερε στο μπάσκετ ένα γήπεδο με το όνομά του. Όταν θα τελείωνε την θητεία του σε 10, 20 χρόνια, ποιος θα έλεγε όχι; Ο γράφων πάντως θα έδινε την ψήφο του, αλλά ο πρόεδρος ήταν βιαστικός. Ήθελε να προλάβει την... νέμεσή του.

Δεν αλλάζει η άποψη πως το ΟΑΚΑ, δεν υπάρχει λόγος να ονομαστεί Νίκος Γκάλης καθώς ήδη έχει τιμηθεί και θα τιμάται αιωνίως. Δεν αλλάζει και η άποψη πως τα τελευταία χρόνια ο Βασιλακόπουλος και οι στρατιώτες του είναι πληγή για το μπάσκετ. Σε όλες τις κατηγορίες και ηλικίες.

ΣΗΜΕΙΩΣΗ 2: Είναι καιρός με ξεπεράσουμε το έπος του 1987. Να το τιμούμε στις... στρογγυλές επετείους του. Μην ξεχνάμε ότι αποτέλεσε την αρχή, αλλά έγινε και γίνεται μία εκπληκτική συνέχεια. Μην ζούμε μόνο με το παρελθόν, αλλά να το θυμόμαστε στις σωστές... αναλογίες.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ:

Μελίνα Μερκούρη... Γκάλης