Δύο νικητές, δύο... χαμένοι
Ο Τάσος Μαγουλάς γράφει για τη δίκαιη νίκη του Ολυμπιακού στο ντέρμπι με τον Παναθηναϊκό, αλλά δεν μένει στο αποτέλεσμα και περιμένει βελτίωση από αμφότερους.
Σε ένα παιχνίδι που ο Ολυμπιακός άρχισε για να το κερδίσει από την άμυνά του και ο Παναθηναϊκός από την επίθεση, τελικά απέτυχαν και οι δύο. Σε ένα πολύ όμορφο παιχνίδι οι ερυθρόλευκοι πήραν το… κάτι παραπάνω, έκαναν μόνο το καθήκον τους αφήνοντας πάντως ανοικτούς λογαριασμούς. Οι "πράσινοι" έδειξαν χαρακτήρα, γύρισαν ένα παιχνίδι που πήγαινε για βαριά ήττα κι ίσως να αισθάνονται πως στην έδρα τους μπορούν να νικήσουν και να πάρουν την πρωτιά.
Κατ' αρχήν, ήταν ένας τρομερά σημαντικός αγώνας και για τις δύο ομάδες. Δεν υπήρχε κανείς αδιάφορος και αυτό φάνηκε από το πώς κύλησαν όλα ως το τέλος. Δύο διαφορετικές ομάδες, δύο διαφορετικά μαθήματα διότι σε ένα ντέρμπι το μόνο που υπάρχει είναι η… γυμνή αλήθεια.
Νίκησε μεν, αλλά…
Ο Ολυμπιακός έκανε καλή δουλειά σε όσα διαστήματα η περιφέρειά του περνούσε την άμυνα του Παναθηναϊκού. Εκεί έκτισε το προβάδισμά του κι εκεί είδε όλα του τα προβλήματα από την αρχή της σεζόν. Ο Σπανούλης τράβηξε όπως σε κάθε παιχνίδι την ομάδα του, βρήκε πολύτιμη βοήθεια από τον Ντάρντεν και τον Λαφαγέτ κατά διαστήματα αλλά πάλι, σε συνέχεια των… προηγουμένων, οι Πειραιώτες κατέρρευσαν όταν έπρεπε να τελειώσουν την αναμέτρηση.
Διότι όταν προηγείσαι με +13 και πάλι πας τον αγώνα στο τελευταίο σουτ, αυτό δείχνει όχι μόνο την ψυχολογία, αλλά το ένα μόνιμο πρόβλημα: δεν έχουν άλλο τρόπο να σκοράρουν. Ο Παναθηναϊκός δεν έπαιξε κλειστή άμυνα, έδωσε το δικαίωμα για επιθέσεις, αλλά επιθέσεις από μακριά. Ο Ολυμπιακός χωρίς παίκτη στη ρακέτα, τσίμπησε για πολλοστή φορά το δόλωμα και παραλίγο να ηττηθεί.
Κρατούν τη νίκη, ήταν καλύτεροι, αλλά θα πρέπει να βρουν τρόπο να συντηρούν διαφορές διότι αν δεν την πλήρωσαν το Σάββατο, στο ΟΑΚΑ, την είχαν πληρώσει.
Επίθεση χωρίς… Διαμαντίδη δεν υπάρχει
Ο Ιβάνοβιτς πήρε ρίσκα τα οποία άλλα του βγήκαν και άλλα όχι. Το σημαντικότερο όμως ήταν πως με την επιλογή να κυνηγάει ο Διαμαντίδης τον Σπανούλη, έβγαλε τον ηγέτη του από την εξίσωση διότι δεν ήταν δυνατό να γίνει κάτι τέτοιο. Έτσι έμενε πίσω ο Παναθηναϊκός και μόλις έβγαζε τον Διαμαντίδη, γυρνούσε το παιχνίδι. Ακόμα κι έτσι χωρίς έναν από τους καλύτερους γκαρντ όλων των εποχών, δεν γίνεται να κερδίσεις τον Ολυμπιακό. Γι' αυτό και μόλις βρέθηκε η ισορροπία προς το τέλος με δίδυμο Διαμαντίδη-Νέλσον, υπήρξε η μερική ανατροπή. Δεν υπήρξε ολική διότι το ρόστερ έχει συγκεκριμένες ελλείψεις σε ποιότητα.
Ο Μαυροκεφαλίδης ήταν εκπληκτικός, ο Σλότερ το ίδιο, ο ρυθμός που ήθελε ο Ιβάνοβιτς κράτησε το παιχνίδι, αλλά δεν βρέθηκε τρόπος να αποδεσμευθεί ο Διαμαντίδης. Κάπου εκεί χάθηκε η ευκαιρία για μία δεύτερη πολύ μεγάλη νίκη.
Οι "πράσινοι" αντιμετώπισαν τον Ολυμπιακό με κάποιες διαφορετικές ιδέες σε σχέση με το παρελθόν, κάτι που δεν τους βγήκε. Έκαναν καλή προσπάθεια, έδειξαν πως ωριμάζουν ως σύνολο, αλλά δεν είναι η ομάδα του παρελθόντος και αυτό το ξέρουν.
Εν κατακλείδι, οι δύο αυτές ομάδες έχουν ακόμα δρόμο διότι ακόμα υπάρχουν περιθώρια βελτίωσης, αλλά και για τους δύο, είναι περιορισμένα. Αυτό μας οδηγεί σε εκπληκτικά παιχνίδια στους τελικούς, παρόλα αυτά είναι αμφίβολο αν θα καταφέρουν να πετύχουν στην Ευρωλίγκα.
.jpg)
