Δυστυχώς δεν έχουμε Τζινόμπιλι

"Στην καλύτερη πεντάδα;" ήταν η ερώτηση προς τον Παπαλουκά μετά την κατάκτηση του Ευρωμπάσκετ. "Στην καλύτερη ομάδα" ήταν η απάντηση. Και είχε δίκιο. Ο λόγος της εκπληκτικής διετίας για την εθνική μας υπήρξε μόνο το ομαδικό πνεύμα. Ένα σύνολο που είχε μάθει να παίζει ένα συγκεκριμένο μπάσκετ, βάσει των δυνατοτήτων του, τέλεια. Μόλις ένα κομμάτι εγκατέλειψε το παζλ τα πάντα διαλύθηκαν πολύ γρήγορα.

Δεν είναι Τζινόμπιλι

Αυτή ήταν η ευλογία ενός εξαιρετικά επιτυχημένου συνόλου. Η κατάρα; Το ελληνικό μπάσκετ σε αυτή την περίοδο, δεν είχε έναν Τζινόμπιλι. Έναν Νοβίτσκι, έναν Πάρκερ, δύο Γκασόλ. Κανείς δεν αμφιβάλει για το πόσο σπουδαίοι είναι οι παίκτες αυτής της γενιάς στην Ελλάδα, αλλά… δεν είναι Τζινόμπιλι. Ούτε όσοι αποτελούν παράγωγα του ελληνικού μπάσκετ ούτε του αμερικάνικου (Κουφός, Καλάθης).

Ο Τζινόμπιλι για παράδειγμα, 37 ετών, με ένα πόδι και δήλωσε ότι θα κάνει τα πάντα για να παίξει σε αυτό το μουντομπάσκετ. Ο Νοβίτσκι τόσα χρόνια έσπαγε τα νεύρα του Κούμπαν ή ο Πάρκερ πλήρωνε μόνος του την ασφάλιση. Όλοι αυτοί είναι τόσο μεγάλοι παίκτες που οι ίδιοι ορίζουν ότι θέλουν να κάνουν. Αυτό θα πει εκτόπισμα.

Η ομάδα του 1987, δεν διέθετε το συνολικό ταλέντο, αλλά είχε τέσσερις προσωπικότητες που δεν ξαναείδαμε στο ελληνικό μπάσκετ. Τέσσερις… Τζινόμπιλι της εποχής τους.

Είναι λάθος να πιέζουμε και να ζητάμε τόσα πολλά από μία γενιά παιδιών που πολλές φορές ξεπέρασαν τον εαυτό τους. Έφεραν τεράστιες επιτυχίες, κυριάρχησαν στην Ευρώπη με τους συλλόγους τους, έπιασαν το όριό τους. Δεν έχουν την ίδια νοοτροπία, δεν είναι οι ίδιες προσωπικότητες.

Μέχρι να εμφανιστεί πάλι ένας Γκάλης, ένας Γιαννάκης, ένας Φασούλας, ένας Φάνης ένας… Τζινόμπιλι, μία βεντέτα εκτός κι εκτός γηπέδου που θα τραβήξει όλη την γενιά του στην εθνική, θα υπάρχουν αυτά τα μέσα-έξω στις συμμετοχές.

Κατσικάρης, ο πρώτος μετά τον Γιαννάκη

Όσοι πάνε είναι οι καλύτεροι κι επιτέλους ο προπονητής αποφασίζει για όλα και όλους. Για όποιον το ξεχνάει ο πρόεδρος (όπως κάθε Έλληνας πρόεδρος) έχει καταφέρει να προσλάβει πέντε προπονητές από το 2008. Φυσικά ποτέ δεν ήταν το πρόβλημα οι κόουτς αλλά ο ίδιος και η αυλή του, αλλά δεν είναι το θέμα μας. Το θέμα είναι πως και ο Καζλάουσκας και ο Ζούρος έκαναν καλή δουλειά αλλά το περιθώριο δράσης υπήρξε περιορισμένο. Ο Κατσικάρης γίνεται ο πρώτος μετά τον Γιαννάκη που ορίζει το μεγαλύτερο μέρος των κανόνων και αυτή είναι η καλύτερη αρχή εδώ και χρόνια.

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Η εθνική πλήρωσε για να παίξει στο μουντομπάσκετ και «κατάφερε» να μην τιμωρηθεί ο Καλάθης για την χρήση αναβολικής ουσίας εξαιτίας της οποίας έχει ακόμα ποινή στο ΝΒΑ. Είναι μία καλή ευκαιρία να κοιτάξουμε λίγο τί στο καλό κάνουμε και να αποφασίσουμε το μπάσκετ που θέλουμε. Αν η εθνική μας αξίζει να "σέρνεται" από τις ονειρώξεις ενός ατόμου.

Η γνώμη του γράφοντος είχε κατατεθεί το 2010 στο ξύλο Ελλάδας-Σερβίας και δεν αλλάζει: Επειδή μπορούμε να την γλυτώσουμε, δεν σημαίνει ότι αξίζει να το κάνουμε. Το "η εθνική είναι πάνω από όλους" σημαίνει πως είναι και πιο… ηθική από όλους.

Από την άλλη επειδή από τις 30 Αυγούστου και ο γράφων θα πανηγυρίζει τα καλάθια του Καλάθη, δεν μπορεί να αισθάνεται πιο ηθικός από τον Άη Γιώργη. Στο τέλος οι περισσότεροι θέλουμε την νίκη όπως και να έρθει.

ΣΗΜΕΙΩΣΗ 2: Ο Κουφός ισχυρίστηκε διαφορετικά πράγματα από ότι η οργισμένη ομοσπονδία. Δεν έχει σημασία. Δεν του έχουμε υποχρέωση ούτε αυτός έχει. Δεν χρησιμοποίησε ποτέ το ελληνικό διαβατήριο για να βρει δουλειά οπότε δικαίωμά του να έρχεται ή να μην έρχεται. Όταν θα αποκτήσουμε κανονική ομοσπονδία, με πραγματικούς παράγοντες, τα φαινόμενα αυτά δεν θα μας απασχολούν σοβαρά.