Επιστροφή στο 2013
Μετά τη νίκη του Παναθηναϊκού επί της Ζαλγκίρις, ο Τάσος Μαγουλάς γράφει για την περασμένη τριετία την οποία διέγραψαν οι "πράσινοι", για την πίστωση χρόνου που χρειάζονται ο Τζόρτζεβιτς και οι παίκτες του και για την αμέριστη λαϊκή στήριξη.
Υπάρχει μία πραγματικότητα από την οποία ο Παναθηναϊκός για κάποιο επικοινωνιακό λόγο, προσπάθησε να ξεφύγει. Στην εποχή Πεδουλάκη, οικοδομήθηκε μία βάση και μία σταθερότητα που αποτελούσε και τον λόγο που η ομάδα με τον ενάμιση παίκτη και ηττημένη το 2012, θριάμβευσε τα επόμενα δύο χρόνια. Παράλληλα υπήρχε μία σταθερή παρουσία στην Ευρωλίγκα με δραστικά μειωμένους προϋπολογισμούς σε σχέση με την τελευταία συμμετοχή σε φάιναλ φορ το 2012.
Ο ... πειραματικός Παναθηναϊκός του Πεδουλάκη έφτανε το χαμηλό του ταβάνι και κατάφερνε να συντηρεί τους εξάκις πρωταθλητές Ευρώπης στους κορυφαίους, περιμένοντας να γίνει το βήμα παραπάνω οικονομικά. Ήταν επιλογή αυτό να αλλάξει και να θεωρηθεί αποτυχία.
Η επιλογή φέτος να κτιστεί από το μηδέν σε όλο το επίπεδα μία άλλη ομάδα, με βεβαίως πολύ μεγαλύτερο προϋπολογισμό, ώστε να διεκδικήσει με μεγαλύτερες αξιώσεις την επιστροφή στο φάιναλ φορ, έφερε ενθουσιασμό. Όταν για κάποιο λόγο, διαγράφεις μία τριετία με σκληρή δουλειά κι επιτυχίες, τότε οφείλεις να περιμένεις.
Ο κόσμος του Παναθηναϊκού, έχει πάρει εύσημα πολλές φορές για το πώς στηρίζει την ομάδα του, αλλά ο πραγματικός του θρίαμβος είναι σε βράδια όπως της Παρασκευής. Οι παίκτες του να έρχονταν από μία ακόμα βαριά εκτός έδρας αποτυχία, η Ζαλγκίρις δεν είναι ο αντίπαλος που παρακαλείς να δεις και όμως ήταν εκεί. Αυτή η εμπειρία στη στήριξη σώζει το σύλλογο από χειρότερα και ουσιαστικά βάζει την ομάδα στον σωστό δρόμο.
Χρειαζόταν μία τέτοια νίκη, έστω εντός έδρας, έστω με έναν αδύναμο αντίπαλο, για τη συνέχεια διότι αυτό που οι φίλαθλοι αντιλαμβάνονται μάλλον δεν το κατανοεί η διοίκηση του συλλόγου με το περίφημο, όσο κι επικοινωνιακό, πρόστιμο (διότι μην περιμένετε πως θα πληρωθεί από κάποιον παίκτη): όταν ξεκινάς από το μηδέν, θες χρόνο για να νικάς εκτός έδρας και το πρώτο που σε ενδιαφέρει είναι η σταθερότητα εντός. Παράλληλα, δεν είναι όλοι οι παίκτες του υψηλότερου επιπέδου ώστε να παίζουν το ίδιο καλά εντός κι εκτός.
Η διοίκηση τη δουλειά της
Είτε αρέσει είτε όχι, ο Παναθηναϊκός βρίσκεται εκεί που ήταν τον Νοέμβριο του 2012 με δική του επιλογή οπότε τουλάχιστον μέχρι τα μέσα της επόμενης φάσης δεν μπορεί να προσδοκά πολλά περισσότερα. Κρίνοντας βεβαίως με την τεράστια διαφορά σε ταλέντο σε σχέση με το 2013, ναι οι απαιτήσεις θα αυξάνονται και ο Τζόρτζεβιτς θα πρέπει να εμφανίσει την ομάδα του έτοιμη για τα μεγάλα διπλά όταν θα μετράνε: στο τοπ-16.
Ο κόσμος έδειξε ως τώρα την μεγαλύτερη ωριμότητα γκρινιάζοντας μεν, αλλά στηρίζοντας στην ώρα της κρίσης. Τώρα είναι η δουλειά του προπονητή και των επικεφαλής να κάνουν τη δουλειά τους σωστά και με ωριμότητα για να μην χαθούν σε έναν κυκεώνα ανεδαφικών για την ώρα απαιτήσεων.
Ο Παναθηναϊκός του τώρα, ομάδα που είναι μαζί ένα μήνα, δεν μπορεί να νικήσει στην Βαρκελώνη. Μπορούσε στην Πολωνία αλλά απέτυχε. Βρίσκει ένα ρυθμό εντός έδρας και πρέπει να κτίσει σε αυτό την προσωπικότητά του εκτός έδρας.
Πέταξε τρία χρόνια λόγω βιασύνης. Θα χάσει και τέταρτο;
