Η Ελλάδα σίγουρα δεν... χρωστάει
Ο Τάσος Μαγουλάς γράφει για τους τέσσερις Έλληνες του Final Four, οι οποίοι, παρά τα αντιθέτως λεγόμενα πήραν ευκαιρίες στην Ελλάδα πριν κάνουν το μεγάλο βήμα για το εξωτερικό, ενώ παράλληλα στέκεται στην αλλαγή τακτικής στο ευρωπαϊκό μπάσκετ.
Η ειλικρινής χαρά όλων που βλέπουμε δικούς μας ανθρώπους να αποτελούν σημεία αναφοράς σε ένα Final Four χωρίς ελληνική ομάδα, εγείρει μία σειρά από συζητήσεις. Επειδή είμαστε πάντα των άκρων, τώρα εμφανίζεται στον αέρα μία απροσδιόριστη αίσθηση... συγνώμης προς τους Έλληνες, οι οποίοι θριαμβεύουν στο εξωτερικό. Υπάρχει μία διάθεση για... μετάνοια και παραίνεση να μην γυρίσουν ποτέ.
Εύκολα παρερμηνεύεται η συγκεκριμένη θέση ώστε εύκολα να νομίζει κάποιος πως όλοι αυτοί οι άνθρωποι βασανίστηκαν, καταπιέστηκαν, αλυσοδέθηκαν από τους αγροίκους που βρίσκονται στο ελληνικό μπάσκετ και τώρα ζουν στο "σύννεφο της ελευθερίας", οπότε διαπρέπουν.
Spoiler alert που λέει και η νέα γενιά. Όλοι οι άνθρωποί μας στο εξωτερικό, βρίσκονται εκεί ακριβώς επειδή πήραν όλες τις ευκαιρίες του κόσμου στην Ελλάδα, στο ελληνικό μπάσκετ, δίπλα στους ανθρώπους του (παίκτες, παράγοντες, προπονητές, διαιτητές, δημοσιογράφους). Και το...καλύτερο; Δεν θα έφευγαν ποτέ αν οι προσφορές από την χώρα μας παρέμεναν υψηλότατες. Και πολύ ορθά έπραξαν άπαντες.
Με εξαίρεση τον Γιάννη Μπουρούση (και αυτός για άλλους λόγους), ποιος εκδιώχθηκε από το ελληνικό μπάσκετ ή θάφτηκε; Θέλετε να δούμε μία μία τις περιπτώσεις;
Τέσσερις ιστορίες αναγνώρισης
Ο Γιώργος Μπαρτζώκας έγινε ο αγαπημένος προπονητής με την συμμετοχή του στα πλέι οφ. Όσοι τον λοιδορούσαν στη θητεία του στον Πειραιά, τώρα ύψωσαν τα σπαθιά τους για να υπερασπιστούν τη χαμένη τιμή του. Και όμως, ο Έλληνας τεχνικός χάρις στον Ολυμπιακό έφτιαξε το όνομά του. Για όσους ξεχνούν οι "ερυθρόλευκοι" τον διάλεξαν ως συνεχιστή του Ίβκοβιτς, παρότι με τον Πανιώνιο τερμάτισε πέμπτος εκείνη τη χρονιά. Τον πίστεψαν και δικαιώθηκαν, διότι πρόκειται για έναν σπουδαίο κόουτς.
Έναν κόουτς όμως που έχανε με κάθε πιθανό και απίθανο τρόπο από τον Παναθηναϊκό, μετρώντας ως απώλειες δύο πρωταθλήματα και τρία Κύπελλα. Η αισχρή συμπεριφορά κάποιων οπαδών μετά την αναπάντεχη ήττα από τον ελλιπή Παναθηναϊκό τον οδήγησε σε παραίτηση. Θα απολυόταν; Μπορεί. Στο αγωνιστικό κομμάτι όμως, το πλάνο του είχε αποτύχει. Όπως πέτυχε τώρα στην Κούμπαν. Έκανε λάθη, τα παραδέχθηκε, προχώρησε. Πήρε χρόνο έφτιαξε την ομάδα του όπως ήθελε. Τα αποτελέσματα δεν τον δικαίωσαν και όταν σε ένα τέτοιο μέγεθος δεν φέρνεις νίκες, καλώς ή κακώς η πορεία είναι προδιαγεγραμμένη.
Ο Δημήτρης Ιτούδης, πριν γίνει η... νέμεση για τον Δημήτρη Γιαννακόπουλο ήταν ο δεύτερος που δέχτηκε πρόταση για να πάρει την ομάδα στην νέα εποχή. Ο πρώτος ήταν ο Ομπράντοβιτς. Όπως όμως και ο κουμπάρος του, δεν αισθανόταν άνετα με έναν Παναθηναϊκό με το 1/5 του τελευταίου προϋπολογισμού, ίσως και χαμηλότερο, έχοντας το βάρος των επιτυχιών παρελθόντων ετών. Προτίμησε μία καινούργια αρχή στην Τουρκία μακριά από πίεση και "πρέπει". Μακριά από τα αστέρια του Παναθηναϊκού και την ανάγκη για επιτυχίες. Ο Παναθηναϊκός αναγνώρισε την αξία του, ο κόουτς επέλεξε κάτι διαφορετικό.
Ο Κώστας Σλούκας; Τα έχουμε όλοι φρέσκα. Στα 26 του ήθελε το συμβόλαιο ζωής και του το έδωσε άνετα η Φενέρμπαχτσε. Είχε πρόταση από τον Ολυμπιακό για να είναι ο 3ος που ακριβοπληρωμένος παίκτης του. Ο ρόλος του θα ήταν ακόμα πιο μεγάλος. Παρεμφερής με αυτόν της Φενέρ. Τα χρήματα όμως στην Τουρκία ήταν καλύτερα και ποιος μπορεί να τον αδικήσει; Μία καινούργια ομάδα, με στόχους, μεγάλο προπονητή, λιγότερη πίεση. Γιατί όχι; Δεν εκδιώχθηκε, δεν αδικήθηκε. Μην ξεχνάμε και την πραγματικά καλή πρόταση του Παναθηναϊκού. Κοινώς; Του ήρθε η καλύτερη πρόταση της καριέρας του και την πήρε. Αν ερχόταν από την Ελλάδα, θα έμενε. Α, και για το αν εμπιστευόταν η ομαδα του, θυμηθείτε ποιος σέρβιρε το ελεύθερο τρίποντο στον Πριντεζη με την Μπαρτσελόνα στα πλει οφ.
Για τον Γιάννη Μπουρούση έχουν γραφτεί όλα. Ακόμα όμως και αυτό το καλοκαίρι όταν η Ρεάλ έκρινε πως δεν μπορεί να προσφέρει κάτι καλύτερο, υπήρχε ενδιαφέρον από την Ελλάδα. Επέμεινε να μείνει στην Ευρωλίγκα και να ρισκάρει με την Μπασκόνια. Πολύ πιο συνειδητοποιημένος και ώριμος ασχολείται μόνο με το μπάσκετ. Ο ίδιος παραδέχεται την διαφορά του.
Μήπως δεν αναφέρουν σε κάθε ευκαιρία ο Πέρο Άντιτς και ο Κάιλ Χάινς πόσα οφείλουν στον Ολυμπιακό; Ο Ομπράντοβιτς δεν μιλάει πάντα για όσα χρωστά στον Παναθηναϊκό;
ΜΑΘΑΙΝΟΝΤΑΣ ΣΤΗΝ ΠΙΕΣΗ
Έχουμε ένα κακό πρωτάθλημα πια, με χαχόλους στις εξέδρες τους οποίους δεν ακουμπά κανείς. Το επίπεδο είναι χαμηλό διότι δεν υπάρχουν τα χρήματα ούτε, κυρίως, οι άνθρωποι να κάνουν τις σωστές επιλογές.
Υπάρχει όμως και μία γόνιμη -για πρωταθλητισμό πίεση- σε όλα τα επίπεδα. Αυτή που κάνει τον Σλούκα και τον Άντιτς να είναι τα μέταλλα της πιο πλούσιας ομάδας στην Ευρώπη. Που δίνει στον Μπαρτζώκα και τον Ιτούδη την γνώση να κάνουν τους Ρώσους να παίζουν με πάθος και τους σταρ να τα δίνουν όλα για το σύνολο.
Όλοι οι Έλληνες ήρωες του Final Four, ξέρουν καλύτερα από όλους μας όσα τους πρόσφερε το... κακό ελληνικό μπάσκετ και δεν θα αισθανθούν αδικημένοι. Αν το κάνουν, θα είναι σφάλμα.
Το νέο μπάσκετ του ατομικού ταλέντου
Υπήρχε όμως και μπάσκετ με πολλά μαθήματα. Δεν μιλάμε γι' αυτό της Λαμποράλ διότι είναι πασιφανές πως οφείλεις να κάνεις καλές επιλογές είτε έχεις 5 είτε 50 εκατομμύρια. Διότι βεβαίως ο Ομπράντοβιτς θέλει να δουλεύει μόνο με απεριόριστους προϋπολογισμούς, αλλά το ίδιο κάνουν και άλλοι συνάδελφοί του που δεν πετυχαίνουν τίποτε. Οπότε...
Οπότε είδαμε τέσσερις ομάδες με διαφορετικά στυλ μεν, αλλά με έναν παρανομαστή: ελευθερία κινήσεων σε πολλούς παίκτες. Τα παιχνίδια, με επιλογή των προπονητών, πήγαν ακριβώς στην αξιοποίηση του ατομικού ταλέντου από όπου προέκυπτε και οποιαδήποτε αμυντική προσπάθεια. Δεν υπήρχε μεγαλύτερη παράδειγμα από την Λαμποράλ. Αυτή ήταν η ευλογία και η κατάρα, καθώς αν ο Περάσοβιτς επέλεγε να κάνει κάποιες παρεμβάσεις στα τελευταία 1'30" (δεν έδωσε το τέταρτο φάουλ στην άμυνα, οι επιθέσεις σπαταλήθηκαν στα συνήθη σουτ εκτός λογικής) τότε μπορεί να η ομάδα από τη Βιτόρια να έπαιρνε αυτό που άξιζε.
O ΠΡΟΠΟΝΗΤΗΣ ΒΓΑΙΝΕΙ ΑΠΟ ΤΟ ΕΠΙΚΕΝΤΡΟ
Έφτασε όμως εκεί δίνοντας μεγάλη ελευθερία. Το ίδιο και ο Μπαρτζώκας, ακόμα περισσότερο ο Ιτούδης και βεβαίως ο Ομπράντοβιτς. Οι τέσσερις προπονητές δεν άλλαξαν τον τρόπο παιχνιδιού των σταρ, αλλά οικοδόμησαν το παιχνίδι γύρω από τα στοιχεία τους. Δεν ελέγχει πια ο Ζοτς κάθε επίθεση πώς θα γίνει, αλλά έχει στο παρκέ εκείνους τους παίκτες που εμπιστεύεται πως θα λάβουν την κατάλληλη πρωτοβουλία.
Αυτό κάνει το παιχνίδι πιο γρήγορο και ιδιαίτερα η ΤΣΣΚΑ του Ιτούδη δείχνει να το εκμεταλλεύεται καλύτερα από κάθε άλλη ομάδα.
Είναι μία προσέγγιση η οποία σίγουρα θα φέρει αλλαγές και στο δικό μας μπάσκετ αφού την υπηρετούν ήδη οι πλέον επιτυχημένοι. Το ευρωπαϊκό μπάσκετ δείχνει να ξαναβάζει τον παίκτη στο επίκεντρο μεταφέροντας τον προπονητή στην φυσική του θέση. Σκηνοθέτης όχι... πρωταγωνιστής.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ
