Γεννημένοι την 3η Σεπτεμβρίου

Αποτελεί κοινή παραδοχή πως οι Γαλάτες του Αστερίξ μοιάζουν πολύ με τους Έλληνες. Φωνακλάδες, ανοιχτόκαρδοι, καλοπερασάκηδες, ευερέθιστοι πολλές φορές αδύναμοι να αποδεκτούν την πραγματικότητα.

Οι λάτρεις του κόμικ θα θυμάστε την αντίδραση των Γαλατών όταν η κουβέντα έφτανε στην Αλέσια. Στον τόπο της τελικής τους ήττας από τον Ιούλιο Καίσαρας. Υπερήφανοι για την Ζεργκόβια, αλλά ήθελαν να ξεχάσουν πως υπήρξε ποτέ η μάχη της Αλέσια.

ΘΑΨΑΜΕ ΒΑΘΙΑ ΤΟΝ ΤΕΛΙΚΟ

Μπασκετικά κάπου εκεί είμαστε κι εμείς και αυτό πληρώσαμε. Την 1η Σεπτέμβρη γιορτάζουμε κάθε χρόνο τη μεγάλη νίκη επί των ΗΠΑ. Την προτελευταία επιτυχία μας και την τελευταία ιστορικής σημασίας νίκη μας. Ηταν ο ημιτελικός. Αν έρθει ένας ξένος στη χώρα μας και προσγειωθεί την 1η Σεπτέμβρη λογικά θα ρωτήσει 'τι έγινε μετά;'. Στον τελικό.

Δεν θα μάθει. Τον θάψαμε βαθιά σαν να μην έγινε ποτέ. Την απάντηση στους Ισπανούς την αφήσαμε για το μέλλον. Ήταν τόσο μεγάλη η ένταση από τη νίκη επί των Αμερικανών που ουδείς ασχολήθηκε με τον τελικό. Άλλωστε εμείς νικητές επί των ΗΠΑ, οι Ισπανοί χωρίς τον Πάου Γκασόλ, θα κάναμε πλάκα στον χοντρούλη αδερφό του που έπαιζε με βύσμα τον Πάου. Αυτή ήταν η άποψη πέριξ του παρκέ.

Χάσαμε και μάλιστα βαριά με 70-47. Δεν έπρεπε φυσικά να μας πάρει από κάτω. Δεύτεροι στον κόσμο και πρωταθλητές Ευρώπης, αυτή η ομάδα θα πήγαινε μόνο προς τα πάνω. Όλοι δε οι παίκτες σε τέλεια ηλικία για δράση για οκτώ με 10 χρόνια.

Η ΠΡΩΤΗ ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΙΑ

Ουδείς ασχολήθηκε με την απίστευτη χαμένη ευκαιρία για το χρυσό και την πραγματικά πολύ κακή εικόνα στον τελικό. "Άδειασε ψυχολογικά η ομάδα" είπαμε εύκολα. Οι Ισπανοί πέρασαν στον σουτ, έχασαν τον ηγέτη τους, αλλά εμείς αδειάσαμε. Ήταν η πρώτη από τις πολλές δικαιολογίες που ακούστηκαν για εκείνη την φουρνιά μέχρι την αποχώρηση του τελευταίου της.

Περίεργο, αλλά στη χώρα που δεν δικαιολογήσαμε ποτέ έναν Γκάλη, έναν Γιαννάκη, έναν Φασούλα, αφήσαμε την ομάδα του 2006 να διαλυθεί σε έναν κυκεώνα από δικαιολογίες.

Το τελικός της Σαϊτάμα μπορούσε να γίνει η βάση ώστε τέσσερα χρόνια μετά η ίδια ομάδα στην κορύφωση της ατομικής απόδοσής της να συνέχιζε στα μετάλλια.

Κοιτώντας πίσω, η βαριά ήττα, η αίσθηση πως μπορούμε τα πάντα, έπρεπε να γίνει η βάση για περαιτέρω εκτόξευση. Δεν έγινε, διότι ουδείς κάθισε να αναλύσει το πώς και το γιατί της ήττας. Ούτε προπονητής ούτε παράγοντας, ούτε παίκτης ούτε δημοσιογράφοι. Άλλοι δεν ήθελαν, άλλοι δεν τολμούσαν.

Η Ισπανία του τότε συνέχισε, υπέστη μία... Αλέσια στην έδρα της ένα χρόνο μετά, έμαθε, ανέλυσε, αποδέχτηκε και προχώρησε.

ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΜΕΜΟΝΩΜΕΝΟ

Πολλοί παρεξηγήσατε την κριτική στάση απέναντι στην εορτοπανήγυρι της 1ης Σεπτεμβρίου. Κάθε χρόνο είναι υπέροχο να βλέπεις τον αγώνα Ελλάδα-ΗΠΑ. Σε όλο του το μεγαλείο, σε όλη τη λάμψη του.

Όταν όμως το κάνουμε να ρίχνουμε μία ματιά και στη συνέχεια. Ακόμα και τώρα είναι απίστευτα διδακτικό πώς χάσαμε εύκολα, πώς παραδοθήκαμε σε μία κατώτερη, τότε, ομάδα. Με τον ίδιο τρόπο που η συγκεκριμένη χρυσή ομάδα μας παρέδωσε τις μελλοντικές επιτυχίες της τόσο εύκολα.

Και αυτό γιατί υπάρχει συνέχεια. Δεν είναι η 1η Σεπτέμβρη ένα μεμονωμένο συμβάν. Κάτι προηγήθηκε κάτι ακολούθησε.

ΝΑ ΦΤΑΣΟΥΝ ΤΟ ΤΑΒΑΝΙ ΟΙ ΕΠΟΜΕΝΟΙ

Την 3η Σεπτέμβρη προφανώς εκείνη γενιά τελείωσε αφήνοντας μία συγκλονιστική παρακαταθήκη δύο μεγάλων στιγμών. Θα μπορούσε περισσότερα; Δεν θα το μάθουμε.

Επειδή όμως το μπάσκετ δεν τελείωσε στην Ελλάδα, από εδώ και πέρα να παραδειγματιζόμαστε και από την 3η Σεπτέμβρη ώστε η επόμενη καλή φουρνιά που θα έρθει να φτάσει το ταβάνι της όποιο κι αν είναι αυτό. Να μάθει καθένας το ρόλο του και να μένει σε αυτόν. Να μένει και να επιμένει χωρίς δεύτερες σκέψεις και υπερβολικούς συναισθηματισμούς.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ:

Η νίκη που έκανε κακό σε εμάς και καλό στις ΗΠΑ