H αβάσταχτη μοναξιά μίας σημαίας

Ο Τάσος Μαγουλάς γράφει για τον Μίλαν Τόμιτς, τον άνθρωπο που δεν ήταν δυνατόν να ξεφύγει από όσα φέρνει η ευθύνη της "σημαίας".

H αβάσταχτη μοναξιά μίας σημαίας
INTIME SPORTS

Ο ιστός μπορεί να κρατήσει μία σημαία. Είναι η ευχή και η κατάρα της. Στέκεται πιο ψηλά από όλους για να την βλέπουν να κυματίζει. Είναι όμως μόνη σε αυτή την διαδρομή.

Ο Μίλαν Τόμιτς δεν ήταν δυνατόν να ξεφύγει από όσα φέρνει η ευθύνη της «σημαίας» και στο τέλος από το γεγονός πως τραβάει κουπί μόνος. Αυτή την εικόνα έδειξε και στο Ζηρίνειο όπου ήταν αυτός που κλήθηκε να μιλήσει για την δεύτερη αποτυχία σε 10 ημέρες. Μόνος όπως ταιριάζει στον ρόλο του.

Τώρα περιμένει να μάθει αν θα συνεχίσει ή αν θα επιστρέψει στο πόστο του βοηθού ή οποιοδήποτε άλλο. Μπορεί να είναι ο επικεφαλής προπονητής(με λίγες πιθανότητες πλέον) μπορεί, αν το ζητήσει ο …διάδοχός του, να μην βρίσκεται καθόλου στον πάγκο.

Όφειλε να είναι ξεκάθαρος ο Ολυμπιακός

Σε μία πρώτη ματιά ο Ολυμπιακός όφειλε να είναι πιο ξεκάθαρος δημόσια με την περίπτωση του Τόμιτς. Ο κόσμος θα ήθελε να μάθει ακριβώς όσα συμβαίνουν. Φαίνεται πως ο Τόμιτς ξέρει πως δεν αποτελεί πρώτη επιλογή και πιθανότητα θα επιστρέψει σε άλλο πόστο.

Γιατί; Διότι γνωρίζει τις ευθύνες που έχει ως σημαία. Ως στρατιώτης. Όταν η ομάδα τον καλέσει αυτό θα κάνει.

Ο Τόμιτς γνώριζε καλά πηγαίνοντας προς το λυκόφως της καριέρας του πως η παραμονή του στον Ολυμπιακό θα του έδινε τέτοιους ρόλους. Γι αυτό και προσπάθησε να ξεκινήσει την καριέρα του ως προπονητής με την Αγία Πετρούπολη του Κατσικάρη. Δεν έμεινε όμως μακριά από τον Ολυμπιακό, γύρισε σε ρόλο όπως τιμ μάνατζερ. Μετά ο Μπαρτζώκας τον κράτησε ως βοηθό.

Δεν έχει σημασία αν ο Τόμιτς θα γίνει καλός προπονητή ή όχι. Σημασία έχει πως ξέρει τις υποχρεώσεις που κουβαλάει μία «σημαία». Δεν μπορεί να αρνηθεί, δεν γίνεται να απαιτήσει. Θα αναλάβει την δουλειά, θα την κάνει μόνος μέχρι την…επόμενη δουλειά.

Είσαι εκεί όταν σε χρειάζονται

Το μέλλον του ήταν προφανώς προδιαγεγραμμένο αλλά πάλι σε όλο τον πλανήτη σε όλα τα σπορ οι ομάδες κρατάνε τις σημαίες τους κοντά. Τί ρόλο; Τι ρόλο έχει ο Ντέιβιντ Ρόμπινσον στους Σπερς ή ο Τζον Στόκτον στους Τζαζ; Ο Ζιντάν στην Ρεάλ είναι κάτι σαν…βοηθός. Όταν μένεις στο μαντρί δεν σε τρώει λύκος, αλλά σε τρώει η …σιγουριά πως θα είσαι εκεί όταν σε χρειάζονται.

Υπό αυτό το πρίσμα η διοίκηση του Ολυμπιακού λειτούργησε όπως κάθε άλλη στον πλανήτη. Ο Τόμιτς δεν πρέπει να έχει κανένα πρόβλημα με αυτό το «μπες-βγες» διότι από την πρώτη στιγμή κατανόησε τον ρόλο της σημαίας. Τον αποδέχτηκε. Τον ζει.

Όταν δε τελειώσει η επιστράτευση, θα αποχωρήσει, μέχρι πάλι να τον καλέσουν στα όπλα. Μόνο αυτός κατανοεί πόσο σημαντικό είναι για έναν μεγάλο σύλλογο να έχει στρατιώτες έτοιμους κάθε φορά που χρειάζεται.

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Κάποια στιγμή στον αγώνα του Κολοσσού με τον Παναθηναϊκό, το πλάνο καρφώθηκε στον Φραγκίσκο Αλβέρτη ο οποίος καθόταν άπραγος στον πάγκο. Η απόλυτη σημαία για τους πρασίνους, ο άνθρωπος που έσωσε την χρονιά πέρυσι με την κατάκτηση του τίτλου, τώρα απλά είναι εκεί. Όπως απλά ήταν εκεί τα προηγούμενα χρόνια. Δεν είναι αδικία. Είναι η ευχή και η κατάρα μίας αθλητικής προσωπικότητας η οποία έχει μάθει να ζει με αυτήν.

News 24/7

24MEDIA NETWORK