Σταθερά... ασταθής ο Παναθηναϊκός

Συνεχίζει να είναι σοβαρός όσο μπορεί, να πηγαίνει τους αγώνες στο τελευταίο, σχεδόν σουτ, και αυτό παραμένει σημαντικό για ένα σύνολο που δεν θα γίνει φέτος ομάδα. Αυτό είναι πρόοδος, είναι βελτίωση, είναι αρκετά εκτός από τη διασφάλιση νίκης. Διότι στο τέλος της ημέρας, ό,τι ήρθε ήταν απόρροια της προσωπικής επιλογής κάποιων παικτών. Αυτό θα βγει κάποιες φορές, άλλες δεν θα βγει διότι δεν υπάρχει κάποια σταθερή.

Στην Πόλη κόντρα στην ομάδα του Μπλατ δεν βγήκε. Δεν μπήκαν τα 2-3 προσωπικά σουτ σε σημεία κλειδιά. Ετσι είναι αυτά τα σουτ τα...επιμελώς ατημέλητα ή τα οργανωμένα-ανοργάνωτα. Δεν ελέγχονται από κανέναν. Ούτε καν από τον παίκτη που θα τα δοκιμάσει. Δεν αποτελούν προϊόν μίας ομαδικής προσπάθειας που βελτιώνει το ποσοστό επιτυχίας, δηλαδή να γίνουν ελεύθερα ή από την καλύτερη δυνατή θέση. Γι αυτό και λογίζονται ως αστάθμητοι παράγοντες.

Ο Πασκουάλ έχει επιλέξει να ζήσει με αυτά και ως τώρα δικαιώνεται. Σε ικανοποιητικό. Τον έχουν σώσει από δύο εντός έδρας ήττες που πιθανώς να έθεταν εν αμφιβόλω την συνέχεια στην Ευρωλίγκα. Το γεγονός όμως πως δεν είναι ομάδα μετά από τόσο καιρό, διατηρεί αυτή την ρισκαδόρικη προσέγγιση κάτι που μεταφράζεται σε αποτελέσματα απόρροια μίας καλής ή μίας κακής βραδιάς ενός παίκτη.

ΔΕΝ ΒΟΗΘΑ Η ΣΥΝΕΧΗΣ ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ

Το πραγματικά επικίνδυνο όσο συνεχίζεται η συγκεκριμένη αδυναμία εύρεσης ταυτότητας, αφορά στο γεγονός πως και ο Πασκουάλ κινείται πιο πολύ με την ροή του αγώνα. Ή με την αύρα της προηγούμενης αναμέτρησης. Ο Καλάθης για παράδειγμα αποτελεί τον ηγέτη του Παναθηναϊκού, μία σταθερή σε άμυνα και οργάνωση, αλλά έχασε χρόνο για να πάρει λεπτά ο Τζέιμς που είναι καυτός στα κρίσιμα αλλά φεύ η οργάνωση δεν αποτελεί το δυνατό του σημείο. Και ιδιαίτερα όταν ένα σύνολο δεν είναι ώριμο, τότε έχει πιο πολύ ανάγκη αυτόν που θα λειτουργήσει για τους υπόλοιπους δείχνοντας τον δρόμο.

Το γεγονός πως ακόμα ο Ισπανός ψάχνει αγώνα με τον αγώνα να βρει λύσεις σημαίνει πως δεν θα αλλάξει τρόπους μέχρι τον επίλογο της σεζόν όποιος κι αν είναι αυτός. Εκεί εντοπίζεται η αδυναμία κέρδους από την παρουσία του Τζεντίλε. Ο Ιταλός είναι μπερδεμένος και δεν προσφέρει ούτε όσα θα μπορούσε και χρειάζεται η ομάδα του ιδιαίτερα στο κομμάτι της δημιουργίας. Τραβηγμένα σουτ, καμία επιτυχία στο δυνατό του σημείο το ένας εναντίον ενός.

Ο Παναθηναϊκός πάντως δεν ηττάται άνετα. Δεν νικάει άνετα. Οπότε έχει έξι τελικούς και σε κανένα παιχνίδι δεν αισθάνεται ασφαλής. Ίσως αυτό να είναι και θετικό προκειμένου οι πράσινοι να παίζουν πάντα στο κόκκινο γνωρίζοντας πως δεν μπαίνουν σε καμία αναμέτρηση για βόλτα.

Θα βοηθούσε πολύ και ο ρεαλισμός που λέει πως καλύτερα να κοιτάει τί γίνεται από κάτω ώστε αφενός να διασφαλίσει ένα καλό πλασάρισμα αφετέρου παρά το +3(πολύτιμη η διατήρηση της διαφοράς από την Νταρουσάφακα) από την 9η θέση με όλα τα αποτελέσματα να είναι ανοικτά, να μην μπει άγχος παρουσίας στα πλέι οφ.

ΦΥΓΕ ΕΣΥ, ΕΛΑ ΕΣΥ

Σημαντικό φυσικά και το πλασάρισμα, ο προσεχής αντίπαλος από την πρώτη τετράδα. Αλλά η εικόνα του Παναθηναϊκού που παλεύει κάθε αναμέτρηση ως το τελευταίο, που μπορεί να κερδίσει την ΤΣΣΚΑ και να ηττηθεί από την Ούνιξ, δεν του επιτρέπει μακροπρόθεσμα σχέδια.

Του δίνει το δικαίωμα να πιστεύει πως θα παλέψει με οποιονδήποτε αντίπαλο, έχει πιθανότητες να νικήσει δεν θα είναι φαβορί. Καθόλου άσχημα για ένα σύνολο που περιμένει έναν ακόμα παίκτη(Γκιστ) ο οποίος θα πάρει την θέση ενός άλλου...παίκτη(Γκάμπριελ) που πήρε την θέση ενός άλλου(Νίκολς) με έναν ...άλλο(Τζεντίλε) να ψάχνει ακόμα να βρει ρόλο.

Αυτή η αστάθεια προκύπτει από τις ατέρμονες αλλαγές σε όλα τα επίπεδα όχι μόνο φέτος αλλά τα τελευταία χρόνια. Η διαφορά είναι πως αυτή τη σεζόν η επένδυση πλησιάσει τις δαπάνες περασμένης δεκαετίας και αν δε έρθουν τα προσδωκώμενα αποτελέσματα, θα οφείλεται μόνο στο ράβε ξήλωνε. Ολα και όλοι όμως θα κριθούν από τις νίκες και αυτές κάποια στιγμή πρέπει να έρθουν με κάτι περιςσότερο από τις προσωπικές επιλογές πολύ ταλαντούχων παικτών