Ισπανοί: Οι καλύτεροι της ιστορίας;
Μετά το θρίαμβο της Ισπανίας στο Ευρωμπάσκετ ο Τάσος Μαγουλάς θέτει ένα ερώτημα χωρίς προφανή απάντηση και κάνει τον απολογισμό της διοργάνωσης.
Αυτό το ευρωπαϊκό είχε την σφραγίδα του Πάου Γκασόλ. Ένα από τα λίγα Ευρωμπάσκετ της ιστορίας που τα κατέκτησε ένας άνθρωπος. Φυσικά κανείς δεν κερδίζει μόνος του, αλλα συνεννοούμαστε. Ο Νίκος Γκάλης ηταν ο πρώτος, ακολούθησε ο Κιριλένκο, ο Νοβίτσκι που το 2005 έφτασε την Γερμανία στον τελικό, ο Πάρκερ και τώρα ο Γκασόλ. Και δεν ειναι τυχαίο πως μιλάμε για παικτες μοναδικούς στην ιστορία της Ευρώπης. Τόσο απλά. Τους έχεις; Μπορείς να έχεις διάρκεια. Για να έχεις όμως σίγουρα διάρκεια οφείλεις να έχεις ομαδα και φιλοσοφία.
Ο τελικός της Λιλ αποτέλεσε τη δικαίωση δυο σχολών, οι οποίες τιμούν τις αρχές τους και οι αρχές τους είναι το πραγματικό μπάσκετ. Γρήγορο, επιθετικό σε άμυνα κι επίθεση. Η Ισπανία ως πολύ μεγαλύτερη χώρα διέθετε λύσεις για να καλύψει τις απουσίες της. Γι αυτό και πήρε άνετα τον τίτλο. Άνετα και δίκαια απέναντι σε μια ομάδα, η οποία δίδαξε για πολλοστή φορά πως το μπάσκετ είναι ένα, αν θες να πετύχεις ακόμα και όταν απουσιάζουν κάποιοι σταρ. Από τις λίγες φορές που ένας τελικός πραγματικά έχει δυο νικητές. Τρεις, αν βάλουμε τον Γκασόλ που αποτελεί μια παράμετρο από μόνος του.
Το παιχνίδι δεν αντέχει σε κριτική, όπως λέμε πολύ τετριμμένα, διότι οι διαφορές παρέμεναν μεγάλες. Ιδιαίτερα όταν με τις τόσες υπερβάσεις φτάνεις απέναντι σε έναν αντίπαλο που διαθέτει πείρα, ποιότητα και θέληση να σηκώσει το τρόπαιο. Γι αυτό και οι Ισπανοί δεν πιέστηκαν ιδιαιτέρα. Ακόμα και μετά το επικό τρίποντο του Ματσιούλις στο τέλος του ημιχρόνου, δεν άλλαξαν οι ισορροπίες. Δεν γινόταν να αλλάξουν.
Ταχύτητα παντού
Ο Γκασόλ, το ισπανικό μοντέλο, επιβεβαίωσε τη δίκαιη κυριαρχία του τα τελευταία 15 χρόνια με όλα τα πιθανά μετάλλιο εντός κι εκτός Ευρώπης. Το μοντέλο τους παραδοσιακά στηριζόταν στην ταχύτητα κι έφερνε επιτυχίες από τα 80s. Η κυριαρχία τους ήρθε όταν η προσέγγιση που έχουν στο μπάσκετ, συνοδεύτηκε με την ανάδειξη μεγάλων ψηλών. Ψηλών οι οποίοι μπορούν να ακολουθήσουν τους κοντούς σ' ένα γρήγορο μπάσκετ που απαιτεί άριστη γνώση των βασικών, προσπάθεια για πολλούς πόντους και άμυνα επικεντρωμένη στα αντίπαλα ατού. Ταχύτητα παντού. Μπορούν και να θεωρηθούν η πιο επιτυχημένη ευρωπαϊκή ομάδα στην ιστορία.
Γι' αυτό και ο Σέρτζιο Σκαριόλο είναι ο ιδανικός προπονητής γι αυτή την ομάδα και η ομάδα γι' αυτόν: δεν χρειάστηκε να το ψάξει πολύ ούτε και να περάσει τρομερές ιδέες. Πήρε τον κορυφαίο της διοργάνωσης και γύρω "έπαιξε" με τα στοιχεία της σχολής την οποία γνωρίζει άριστα αν και Ιταλός. Δεν έγινε ξαφνικά ο καλύτερος στην Ευρώπη, ούτε τον αδίκησε κανείς. Αυτό μπορεί να κάνει και γιόρτασε το τρίτο ευρωπαϊκό σε ισάριθμες προσπάθειες με την εθνική Ισπανίας.
Σε μια πρώτη σύνοψη της διοργάνωσης, είναι από τις λίγες φορές που δεν αναδείχθηκαν πολλοί καινούργιοι( Αντετοκούνμπο, Γκομπέρ) παίκτες και πέραν της Τσεχίας δεν είδαμε κάποια άλλη... μικρή να πετυχαίνει. Είναι απολύτως λογικό πάντως το γεγονός πως δεν είχαμε κάποιο καινούργιο αστέρι να λάμπει, με δεδομένο πως όλες οι παλιοσειρές ήθελαν να δώσουν μια τελευταία παράσταση.
Η διοργάνωση ως κεντρική ιδέα ήταν εξαιρετική με τις διαφορετικές χώρες, αλλά πρέπει να βρεθεί ένας τρόπος να μην βλέπουμε τις άδειες εξέδρες στη πρώτη φάση. Ίσως οι πρωτεύουσες να μην αποτελούν την βέλτιστη επιλογή.
