Με φούρια κόντρα στους... Φούριας

Ο Τάσος Μαγουλάς γράφει για τη νίκη επί του Βελγίου και το παιχνίδι με την Ισπανία που ακολουθεί.

13 ΣΕΠ 2015

Η δουλειά να γίνεται και ο τρόπος δεν έχει σημασία. Ζητούσαμε μία εμφατική νίκη-δήλωση, αυτό έκανε και η εθνική μας με τον τρόπο που μας έχει συνηθίσει ως τώρα. Με εξαίρεση τους δύο αγώνες που πήγαν τα σουτ, σε όλες τις άλλες αναμετρήσεις, ο Κατσικάρης και οι συνεργάτες του κτίζουν την επιτυχία πάνω στην δυνατότητα πολλών αλλαγών και σχημάτων η οποία όμως δεν αλλάζει σε τίποτα την ένταση.

Η εθνική παίζει άμυνα και οι αλλαγές βοηθούν ώστε να μην χάνεται η πίεση, είτε λειτουργεί είτε όχι και η επίθεση έρχεται μέσα από την κούραση των αντιπάλων σε συνδυασμό με την ...φρεσκάδα των αθλητών μας.

Μέχρι τώρα οι ψηλοί αποτελούν την πηγή της απόλυτης σταθερότητας και οι κοντοί ακόμα και όταν δεν κυριαρχούν φροντίζουν να μην κάνουν λάθη περνώντας την μπάλα στην ρακέτα.

Δεν υπάρχει άλλη ομάδα στο τουρνουά που να μπορεί να παίρνει ακόμα και 30 πόντους στον αγώνα από τους σέντερ της. Δηλαδή εύκολοι πόντοι, κοντά στο καλάθι. Μάλλον υπάρχει μία και θα την συναντήσουμε, αλλά οι 30 έρχονται από έναν μόνο παίκτη.

Το Βέλγιο βοήθησε πολύ ώστε οι παίκτες να μπουν στο πνεύμα των τελικών έχοντας να κάνουν με αντίπαλο μαχητικό, σκληρό αλλά υποδεέστερο. Πολύ χρήσιμη η εισαγωγή καθώς μέσα από την εξέλιξη του αγώνα είδαμε το κοντό σχήμα με τα τρία γκαρντ και τον Αντετοκούνμπο στο τέσσερα να κάνει την διαφορά δίνοντας ρυθμό στην επίθεση. Η άμυνα βοηθήθηκε περισσότερο και το δεύτερο ημίχρονο ήταν ένα μπασκετικό πάρτι.

Διπλό κέρδος

Και δεν υπάρχει τίποτε καλύτερο πριν από τον δεύτερο τελικό από μία ομάδα με άριστη ψυχολογία. Παρακολουθώντας δε αυτή την Ισπανία το ηθικό ανέβηκε πραγματικά διότι πλέον το παιχνίδι θα διεξαχθεί με ίσους όρους και ίσως για πρώτη φορά θεωρητικά έχουμε το πάνω χέρι. Οι Ισπανοί δεν έχουν ρυθμό, παίζουν αργά ώστε να μην εξοντώνουν τον Γκασόλ και δεν μπορούν να αγωνιστούν πια όπως στα 00ς όταν δεν ήταν δυνατό να τους νικήσουμε. Και δεν τους κερδίζαμε όχι γιατί ήταν αντιπαθητικοί, θεατρίνοι, απατεώνες, αλλά γιατί είχαν καλύτερους παίκτες και καλύτερη ομάδα.

Εμείς άλλωστε το 2007 μείναμε στα...βίντεο που τραβούσε από τον πάγκο ο Γιαννάκης(και όλοι μας) για τα θέατρα σε φάουλ των Ισπανών και ποτέ, μα ποτέ δεν καταλάβαμε τις πραγματικές αιτίες όλων των ηττών ακόμα και στην εξαίρεση του ημιτελικού. Γιατί δημιουργήθηκε κύμα αντιπάθειας προς τους Ίβηρες; Άβυσσος η...δικαιολογία του Έλληνα την ίδια στιγμή που πάντα οι Ισπανοί μας προσέγγιζαν με τεράστιο σεβασμό. Ίσως γι αυτό μας νικούσαν και κυρίως γι αυτό έχουν σαρώσει όλα αυτά τα χρόνια της αντιπάθειάς μας.

Τώρα είναι η ευκαιρία, όχι να εκδικηθούμε αλλά να νικήσουμε και να κάνουμε την δουλειά μας όπως την έκαναν τόσα χρόνια αυτοί. Όταν εμείς χάναμε τον χρόνο μας με αντιπάθειες, κοροϊδίες, αυτοί έκτιζαν γύρω από την καλύτερη γενιά της ιστορία τους τις μεγαλύτερες επιτυχίες. Πήραν το 100% από τους παίκτες τους. Εμείς; Την Τρίτη είναι η ευκαιρία να πάρουμε κι εμείς αυτό που αξίζουμε τώρα.